Ahmet Turan Alkan

"Özal'dan daha derin..., Aranan temiz yüz..., Rekabetçi ve profesyonel..., Yoksulun halinden anlar..., Fevkalade demokrattır..., Savaşan General..., Ecevit'in Özal'ı..., Adı bile yetti..., Alman annenin idealist oğlu..., Uluslararası standartta biri..., Üç dil biliyor..., Türkiye'den hiç kopmadı..., Ekonomiye hakim olur..., Piyasa Derviş'i

Şeytan ayrıntılarda gizli. Satıraraları, esasa dair ilginç haberler sızdırıyor. "Niçin satırarası?" diye sual olunursa söylenmelidir ki biz, haylicedir satır okumayı ve alenî şeylere anlam vermek kabiliyetimizi dumûra uğratmış gibiyiz. Meselâ Başbakan'ın, "..yoksa tarihe ve millete nasıl hesap veririm" tiradıyla biten grotesk açıklamasını, hepimiz sanki

Bu iktisadi krizin öncekilerinden çok mühim bir farkı var; Türk ekonomisi dışa açık ve o derece de daha çok bağımlı. Emeği veya mütevazı geliri ile geçinen milyonlarca insanın geleceği, varlığından bile haberdar olmadıkları borsa ağalarına, para spekülatörlerine, finans bürokrasisine, yabancı yatırımcılara ve bankacılara bağlı. Ekonomide insanî boyutu -elbirliği ile- kaybetmişiz.

Yaşlı başlı bir hanım; yetmiş civarında olmalı, başı eşarplı. Kaldırımda ayaküstü röportajına çıkmış muhabir soruyor: "Şimdi ne yapacaksınız teyze?" Teyze cevap veriyor: "Repo yapacağız, başka ne yapılır oğlum?" Doğruyu söylemek lazımsa çarşamba gecesine kadar "gecelik faiz"in ve "repo"nun ne anlama

"Ben yıllarca Zaman gazetesini sırf İslami duyarlılığı için okumuş, sahiplenmiş ve acaba Türk milliyetçiliği mi yapıyor şüphesine yenik düşmüş, Güneydoğulu bir üniversite öğrencisiyim. Uzak düşmeme rağmen internetten açıp okuyorum. (...) Ben Kürt olarak doğdum. Ölümle, yaşamla tehdit edildim. Köylerim yakıldı. Alıp götürülen, kendilerinden haber alınamayan bir sürü masum insanı biliyorum.

Televizyon tartışmalarının hâlâ seyirci toplaması beni şaşırtıyor; düşünürken fark ettim ki televizyon seyircisi bu tartışmaları, "bir şey öğrenirim, tartışılan konu hakkında bilgi sahibi olurum, kitap karıştırmakla elde edemeyeceğim pek çok ayrıntıyı konunun uzmanlarından öğrenirim" hesabından ziyade, "kim kimi nasıl mat edecek?" heyecanıyla takib ediyor. Kısacası tartışanlar,

Kavramları açıp derûnuna bakınca farklı anlamlar da görünüyor. Türk basınının tarikat vâkıasına bakışındaki orientalist yaklaşımı işaretledikten sonra tarikat liderliğinin babadan oğula devrindeki anlamı da teşrih masasına yatırmamak olmaz. Son tahlilde tarikatın bağlılarını ilgilendiren bir iç mesele gibi değerlendirmek mümkünse de, mânevi bir görevin babadan oğula geçmesi insanda yadırgama hissi uyandırıyor.

"Türk basınında ucuz Şarkiyatçı (müsteşrik) bakışının egemen olduğunu farketmek insana acı veriyor" cümlesini kurarken daha işin başında Şarkiyatçılara haksızlık ettiğimi farkettim. Şarkiyatçı (Orientalist), geniş anlamda Şark'ı tanımak için yola koyulan ilim adamı taifesine verilen bir sıfat: Doğu dilleri uzmanı, sanat tarihçisi, teolog, edebiyatçı, arkeolog, tarihçi.. hâsılı

Mahkeme kararı kesinleşmeden hüküm vermek yanlış; öyleyse şâyia kabul ederek konuşalım; bugüne kadar yolsuzlukların, hırsızlıkların, suistimallerin hep banka, gümrük vesaire gibi yerlerde görünmesinin ardından "Devlet Tiyatrolarında yolsuzluk" iddiası beni nedense irkiltti. Aslında şaşıracak bir şey yok; kurumlardan değil insan fıtratından bahsediyoruz; ne var ki "tiyatro" kavramı

Çetin Altan'ın ikide bir pek tatlı bir üslupla tekrarladığı "enseyi karartmayın" öğüdüne bayılıyorum. İnsan yaşlandıkça tecrübe denilen şeyin değerini de anlamaya başlıyor. Ben kısa pantolonlu bir ilkmektep talebesiyken Çetin Altan yine Çetin Altan'dı ve belki de Akşam'daki sütun başlığının çağrıştırdığı bir ilhamla

"Hakikatlerin günün birinde ortaya çıkmak gibi bir tabiatı vardır" sözü yine tecelli ediyor. Bugünlerde herkes sırayla gerçeklerle ve doğrularla temas etmeye, yarım ağız da olsa hakikatleri terennüm etmeye başladı. Çok etkili bir yetkili, geçenlerde "yolsuzlukların terörden daha önemli olabileceği" yolunda birşeyler mırıldandı. Patronlar kulübü diye bilinen

Hürriyet'te Doğan Hızlan'ın, şu meşhur intihar hadisesi üzerine işin arkaplandaki sorumlularını didikleyen bir yazısını okudum: "İdollerin felsefesi olmalıdır" başlıkla yazıda sayın Hızlan, yeni düzende çocuğun aileden soyutlanmasından, yalnızlığın gençler için taşınması çok ağır bir yük olduğundan, evlatlarımızı düşünce üretemez hale getirişimizdeki sorumluluğumuzdan bahsediyor; doğru

Protestocu memurların dertlerini anlatmakta seçtikleri üslûp giderek ümitsizleşiyor; son buluşları hiç de iç açıcı değil; memur sendikasının önünde kaldırıma çöküp gelene gidene mendil açarak dilenmeye kadar vurmuşlar işi. Daha önce tabutta memur gezdirmek, zincire vurulmuş halde sokaklarda yürümek, tencere tava döğmek gibi daha theatral gösteriler yaparlardı; demek ki hayal gücü

Sabah'ta Gülay Göktürk hafta başında çok önemli bir yazı kaleme aldı; yazının konusu şu günlerde gündemimizi işgal eden yolsuzluk, terör ve asker-sivil gerginliğinden çok daha hayatî ve esaslı bir hususa yönelikti: Üretim azlığı! Yeterince mal ve hizmet üretilemeyen ve ondan daha vahim olmak üzere insanları mesleksizliğin ve ümitsizliğin

Vaktiyle, benim için hâlâ hâtırası çok aziz bir dostla tanışmış, hatta dört yıl çok yakın mesai arkadaşlığında bulunmak bahtiyarlığına erişmiştim; bu dostum fakülte yıllarında Emniyet Müdürlüğü'nden burs alarak eğitimini tamamlamak imkânı bulabilmiş ve mezuniyetten sonra birkaç yıl emniyet bünyesinde memur olarak görev yapmıştı. Bulunduğumuz muhitte bir zaman sonra

Aydın kavramı lisanımıza batıcılar tarafından ithal edildi ve Aydınlanma Felsefesi'nin ideal insan karakteri mânâsına tercüme edildi. Bu haliyle "aydın", bizim an'anevî ilim ve irfan hayatımızın kristalleştirdiği bir insan tipi değildir. Nitekim 60'lı yıllarda TRT ve sol basında sık sık telaffuz edilerek kıymetlendirilmeye

Gazete adresine gönderilen posta evrakının elime geçmesi, bazen iki aylık gecikmeyle mümkün olabiliyor. Bayram arifesinde aldığım gecikmiş posta kolisinin içinden çok dikkate şâyân bir broşür çıktı. Taşınma telâşesi içinde onca kitap çuvalının hangisine koyduğumu hatırlamama imkân olmadığı için bu broşürden ancak aklımda kalanları sizlere aktarabileceğim. Broşür, Bayındırlık Bakanlığı'nın

Kusursuz denilecek bir tarzda tasarlanan ve aslına sâdık şekilde uygulanan bir kamu (veya hukuk) düzeni tasavvur edelim; problem şu; her şeye rağmen kamu düzenini işletenlerin ahlâklı olmasına ihtiyaç var mıdır? Meseleyi daha basite indirgemek de mümkün: Kamu düzeni ve ahlâk arasındaki ilişki nerede başlar ve nerede biter? Cevap kolay değil;

Gelir dağılımındaki adaletsizliğin dışladığı "öteki" Türkiye'nin haricinde başka "öteki Türkiye"lerin de varlığı, buldozerle yıkılan koğuş duvarından içeri girilince fark edildi: Kendini yakmaya hazır "kesin inançlı" militanlar, bir saat önce birlikte çay içtiği "da'va arkadaşı"na kendisini yakmayı