Ahmet Turan Alkan

Yakın dönemin cumhurbaşkanları genellikle düz hukuk mantığına sahip insanlar oldukları ve anayasada cumhurbaşkanının yerini tayin eden maddeleri, ‘bir başka gözle’ okumayı pek akla getirmedikleri için meselenin farkına varmak hayli güç oldu. Neyi kasdediyorum; meselâ 103. maddedeki yemin metni... Bu metinde üzerine yemin edilen hususlara, son üç ay içindeki performans itibariyle

Niçin gazetecilik mesleğini seçtiniz? Sizi gazeteciliğe yönelten iç ve dış odakları açıklayınız? Yapacak başka iş bulamadınız mı? Gazeteciliğin, sadece güzel ve iyimser şeyleri anlatma mesleği olduğunu size hatırlatan olmadı mı? Önünü ardını düşünmeden yaptığınız yayınların insanları birbirine düşüreceğini ve bazı beyefendileri rahatsız edebileceğini niçin hesaplamadınız? Bir yazınızda, “İnsanlar ikiye ayrılır;

17-25 Aralık 2013 tarihinden bu yana yaşananlar, -siyâset bir tarafa-toplumda derin bir duygu kırılmasına ve ayrışmaya sebep oldu. Aşağıda okuyacağınız yazı, geçirdiğimiz cinnetin gündelik hayatta ve ruhlarda nasıl dramatik kopuş ve kanamalara yol açtığını gösteriyor. Anlayacağınız sebeplerden ötürü yazarın ismini saklı tutuyor ve sizi bu farklı edebiyatla baş başa bırakıyorum.

Masaya bir bardak su koydum. Sonra, mahkeme salonunda karar açıklanırken Hidayet Karaca ile Ekrem Dumanlı’nın birbirlerine sarılarak verdiği o müthiş fotoğrafı internetten bulup bilgisayarıma ekran resmi yaptım. Bir bardak su ve o fotoğraf! O birkaç yudum su ki, ancak savcı yardımcısının talimatıyla, devletin nâmusuna emânet edilmiş şüpheli şahsa sanki

Bugün itibarıyla “Birinci Geleneksel 17-25 Ayarsızlar Haftası”na girmiş bulunuyoruz. Kutlu olsun! Bu haftanın ilham ettiği yüksek değerlerden, kutlu becerilerden ve ‘alnı secdeli’ mü’minlerin zamanla nasıl birer yolsuzluk dişlisi haline gelmesinden bahsetmemiz ve çocuklarımıza, “Bakın evlâtlarım, bu amcalar vaktiyle böyle kötü işler yaptılar; fıtraten fena insan değillerdi fakat iktidar

Sizlere bu satırları, hani bir arkadaşın gözlerini devire devire, “İnlerine gireceğiz inlerine” diye ima ettiği yerden yazıyorum. Kültür Servisi Yayın Editörü Ali Çolak’ın koltuğunda oturuyorum ve haberi olmaksızın bilgisayarına geçici olarak el koymuş durumundayım. Az önce şahit olduğum ve muhtemelen sizlerin de ekranlardan seyrettiğiniz sahneler göz önüne alındığında burası

Bu hikâyeyi bana vaktiyle bir ‘mülkî âmir’ anlatmıştı... Mülkî âmirlerin, yani vali, kaymakam gibi mülkî hizmet kadrolarında bulununların kendi aralarında sohbet ederken, çalıştıkları yörelerden derlenmiş birbirinden güzel ve hikmetli fıkralar, hikâyeler değiş-tokuş ettiklerini bilen azdır. Bir gün içlerinden birisi gayrete gelip bu gibi fıkra ve hikâyeleri yazıp neşrederse ne güzel

Ebu Bekir kendisine biat edildikten sonra sabah kalktı ve kolunun üzerinde birkaç hırka ile pazarın yolunu tuttu. Ömer ‘nereye gidiyorsunuz’ diye sordu. Ebu Bekir, ‘Pazara’ diye cevapladı. Bunun üzerine Ömer, ‘Müslümanların velâyeti size verilmişken hâlâ aynı işi mi yapıyorsunuz?’ diye sordu. Ebu Bekir, ‘Yoksa ailemin karnı nasıl doyar’ diye karşılık

Büyük ümitlerle başlayıp da bir türlü reyting tutturamayan TV programlarını kurtarmak için yapımcılar gösteriye kavga, küfür veya cinsellik gibi dikkat çekici unsurlar katarlar. Uzağında durmaya çalıştığım Osmanlıca tartışmaları bu kabilden. Tahminimce gelecek hafta unutulur ve yerine ulû’l-emr’imizin bir başka “Cambaza bak cambaza” keşfi tartışma gündemine girer. Bu klişe,

-Üstâdım, sarayı niçin hazmedemiyorsunuz, bakın diyor ki, “Burası benim sarayım değil, milletin sarayı. Milletin sarayını hazmedemiyorlar”. Siz de bu milletten bir ferd değil misiniz? Buyrun cevap verin. -Peki Çekirge. Burada kilit kelime “Millet”tir ve söyleyenin millete verdiği anlam çerçevesine göre ben bu milletin kapsamına girmiyorum çünkü kasdedilen, başka bir

CHP’li Yalova Belediyesi, şehrin önemli kavşaklarından birini rahatlatacak düzenleme için 158 ağaç kesti. Kesilen ağaçlardan en irisinin fotoğrafına baktım; niye yalan söyleyim, fotoğraftaki ağacın maktâını (yani kesitini) görünce ilk düşüncem, “Ne güzel kerestesi var” oldu! Siz bu cümleyi, gariban bir Roman iken günün birinde padişah olan adamın, söğüt ağaçlarını

İşte, ‘fıtrat’ın bir veçhesi de budur ki, biz buna kısaca vicdan galebesi de diyebiliriz: Suç işleyenlerin, yaptıkları işin vicdâni ağırlığı altında kendisiyle hesaplaşıp suç mahalline dönmelerine benziyor biraz. Mızrak çuvala sığmayıp da bütün bahânelerin dikişleri sökülmeye başlayınca insan, vicdanından ‘istifrâ’ gibi yükselen “Ben bu kadar yanlışa nasıl ortak oldum?

Seçim barajının değişme ihtimâli, siyasette heyecanlı dalgalanmalara sebep oldu zira barajda birkaç puanlık bir düşüş bile oy aritmetiğini ve seçmen davranışlarını değiştirir. Konu hakkında İmralı’da sâkin ‘siyasetpenahları’nın bile görüş beyan etmesi ve “fazladır, düşürelim” demesi gözden kaçmadı; çünkü onun bile önümüzdeki dönemde aktif siyasete girip iktidar olmak arzu

“Ben bu yanlış işleri, işte şunların haksız ve yanlış işleri sebebiyle yapıyorum” izahının aklî ve dinî mantığı yok; dolayısıyla, “Elbette söz ve eylemlerimdeki sıkıntıların farkındayım fakat bu geçici bir şeydir. Şartlar normalleşince yine vaadim üzre iyi olacağım” bahânesiyle kendinizi bile iknâ edemezsiniz. Kem âlât ile kemâlât olmaz; şerle hayra vâsıl

Bu yıl Türk Sineması’nın 100. yılı kutlanıyor. Burada hemen, “Yüz yıl önce ne olmuştu ki, Türk Sineması’nın başlangıcı oluyor?” suali akla geliyor.Tarih 14 Kasım 1914. Birinci Cihan Harbi’nin ilk aylarındayız. Osmanlı ordusunun genç ihtiyat zâbitlerinden (yedek subay) Fuat Bey (Uzkınay), güçlü ihtimalle İttihat ve Terakki’nin

Arap atasözü! Mânâsı şöyle: “Sana bir söz getiren, senden söz nakleder.” Bazı atasözleri vardır, hükmüne güvenilmez, bazıları ise birbirini nakzeder. Bu söz, öylelerinden değil, bedâheti hakkında ihtilâf yok. Kur’an’da yeri var en başta; Kalem Sûresi’nin 11. âyetinde, “Daima ayıplayan ve lâf getirip götürenlere” itibar edilmemesi vurgulanıyor. Âyette

Sahne sanatlarında ‘Çehov’un tüfeği’ diye bir teknik var; eğer oyunun ilk perdesinde duvarda bir tüfek görünüyorsa o tüfek mutlaka patlamalıdır. Saraylı danışmanlarda teknik mükemmel fakat muhtevada sıkıntı yaşadıkları açık. Sayın Erdoğan’ın, “Kadın ve Adalet” zirvesinde sarfettiği şu cümlenin bir nevi ‘Çehov’un tüfeği” tekniğiyle metne yerleştirildiği çok bâriz:

Şu kara lastik hikâyesini biliyorsunuz; sair zamanda dikkat çekmeyen bir ayrıntı Türkiye’nin gündemine girdi. Kaymakam’ın, iyi niyetle yaptığına emin olduğum jesti, küstahlık gibi algılandı. Köylünün çarıktan kurtulup daha ucuz, yumuşak ve pratik bir ayakkabıya geçişinin sembolü kara lastiktir. Çocukluğumda en iyisi Gislaved markaydı; bizim yerli imâlatçılar, “nasıl olsa

Onbirinci aydayız. O yazının yayın tarihi, birinci ayın sonu: 25 Ocak 2014 Cumartesi. Aradan on ay geçmiş... Yazının başlığı, “Turfa müneccim”di. Başlıkta, Ziya Paşa’nın Tercî-i Bend’indeki meşhur, “Yıldız arayıp gökte nice turfa müneccim/ Gaflet ile görmez kuyuyu reh-güzerinde” beytine açık atıf var. Turfa (veya turfe), acemi, genç,

Pek aziz ve muhterem devlet başkanları; saygıdeğer delegasyon mensupları. 2\. Türkiye-Afrika Ortaklık Zirvesi’nin şu ikinci gününde sözlerime başlamadan önce hepinizi en samimi duygularla selamlıyorum. Afrika, Türkiye için her zaman dostlarının ve kardeşlerinin toprağı olmuştur. İnsanlığın ortak birikimine de eşsiz katkılar sağlamış olan Türkiye, Afrika kıtasına her zaman hürmet nazarıyla

Bu gidişatın gidişat olmadığını siz de hissediyorsunuz değil mi; siz, yani olup bitenlerden memnun görünen, “Dağ gibi liderimiz, kapı gibi iktidarımız, koç gibi teşkilatımız oldukça daha nice komployu yarar geçeriz” diye düşünen arkadaşlar... Tamam, attığınız her ok daha havada iken yere düşmeden kebap oluveriyor; atılan yanlış adımlar, siyasi gaflar, yanlış

Vatandaşın biri, ‘Neymar da paralel miydi?’ yazısına kızmış, “Nedir yahu, her konuyu getirip RTE’ye bağlıyorsunuz; hocanız size böyle mi tembih etti?” meâlinde haşlıyor kendince. Garibim bilmiyor ki, üç harfle andığı kişinin ‘yönetmek’ kavramından anladığı, her gün -müsbet menfî fark etmiyor- illâ ki kendisinden bahsedilmesidir. Sırf bunun için bir otobüs

Bu yazının aslında geçen hafta yazılıp yayımlanması gerekirdi; ne var ki geçen hafta henüz, “10 Kasım’da saat 9.05’de k....’e gidin; husumetinizi, hissiyatınızı diri tutun” şeklinde münasebetsiz bir mesaj yayınlanmamıştı. * Bu mesajın muhtevasını ve sahibini ayıplıyorum; gerekçelerini dilimin döndüğü kadarıyla belirteceğim. * Atatürkçü değilim. Atatürkçü fikir sistemi’ne

Üste bilmem kaç milyon Euro’ya bağlanmış ve 4-0 gibi ‘dört başı mamur’ bir skorla aleyhimize sonuçlanmış bir milli hezimetten sonra Türkiye Futbol Direktörü’nün başına gelebilecek en büyük talihsizlik gerçekleşti: Türkiye’nin cumhurbaşkanı, Türkiye’nin futbol direktörüne sahip çıktı! Kritik bir maçtan önce bir teknik direktörün motivasyonu ancak bu

Değerli âmirim; işbu bilgi notunu yüksek katlarınıza arzetmeden önce en derin saygılarımın altını özellikle çizer, aile efradınız, sevdikleriniz ve dostlarınızla daha nice yıllar sağlık ve âfiyetler içinde görevlerinizde üstün muvaffakiyetler göstermeniz niyazıyla gülden nazik mis kokulu ellerinizi kemâl-i tâzimle bûs ederim efendim. İşbu bilgi notunda bahse konu kişi, halen bakanlığımıza