Bazı aydınlar bildiri yazmış; bildiri yazma haklarına taraftarım, ne var ki toplu bildirilere imza koymak öteden beri bana sevimsiz görünmüştür. Birileriyle aynı istikamete bakmak, bütün ayrıntılarda hemfikir olmak demek değildir. Ayrıntılar ise çoğu kere esas kadar önemlidir. Sözü uzatmadan kendi bildirime geçiyorum: 1- Adı her neyse, bu süreci destekliyorum. Kelimeler

Hâdise birkaç ay evveline ait. Çemberlitaş'taki Atik Ali Paşa Camii'nden çıkarken bir grup genç, tanışıklık gösterdi, musafaha ettik. Gençlerden biri öğretmen, diğerleri öğrencileri imiş. Ders arası boşluğunda koşar adım Atik Ali Paşa'ya gelip vakti edâ etmişler. Ayrılırken, “Keşke okullarda mescid yeri gösterilmesi için bizlere

İsrail’in düşmanlığını celbetmek, bütün sonuçları itibarıyl kontrol edilebilir veya temennî edilebilir bir şey değil elbette; aynı şeyi “İsrail’in dostluğu” kavramı hakkında da söyleyebiliriz üç aşağı beş yukarı. Şimdiye kadar hiçbir devletten özür dilememişler! Biz böyle rekorlara bayılırız; “millî” gururumuz, “bir ilki daha gerçekleştirmiş olmanın verdiği heyecanla” tavana çıkar,

-Aziz üstâdım; sevinmemişe benzer bir hâliniz var; oysa ki dünün gazetelerini gören Türkiye’de bayram var zanneder neredeyse? -Sevinmemek değil Çekirge; böyle bir demde her şeye rağmen sevinmemek, somurtmak bir insan evlâdına yakışmaz. Artık kan akmayacağı için seviniyorum; silâh zoruyla siyâset yolu kapandığı için çok memnunum; sadece hâdisenin tabiatına bakıp

Hasan Cemal’i gıyâbında severim; tanışıklığımız yoktur. Birkaç vesileyle aynı mekânlarda bulunduk, kısa süreli Galatasaray sohbetleri haricinde bir muârefemiz olmadı. Ona duyduğum sempati, hepsi de ağabeyim yaştaki benzer yazar kuşağı arasında onun, kendi hatalarını (ve tabii başkalarının da) açık yüreklilikle kaleme alacak derecede kendisiyle barışık hâli olmuştur. Kendisini eleştirebilenlerin başkalarına

Cumhuriyet Halk Partisi’nin, çözüm ve barış süreciyle ilgili dört ikazına aynen katılıyorum; diyorlar ki: “Hükümeti samimiyet ve dürüstlüğün asgari gereklerini yerine getirmeye, Türkiye Cumhuriyeti’ni hukuk kuralları dışına çıkartmamaya, gizli kişisel ajandası olduğuna dair toplumdaki yaygın kuşkuları ortadan kaldırmaya ve açık şeffaf olmaya, doğruları bir an önce açıklamaya davet

-Anneciğim, anneciğim; niçin dünya üzerindeki bütün penguenler fevkalade laik ve ilerici bir tutumla başları açık gezerken sen iri mor puanlı kırmızı eşarpla başını örtüyorsun ki? -Sevgili yavrum nereden bileyim; biz penguenler başımızı örtmeyiz, ayrıca pantolon, eteklik, çorap, kazak, çamaşır vesaire cinsinden giyeceklere de ihtiyaç duymayız. Ama sevgili küçüğüm, bizler gerçek

Genç bir okuyucu, kimselerin aklına gelmeyen bir sual sordu. Meâlen özetliyorum: “Eğer, genel hatları itibarıyla sağ cenahtan bir darbe gelseydi, biz yine o darbeye karşı çıkar mıydık?” Böyle bir sorunun kimsenin aklına gelmemesini tabii karşılamalı; yapılan veya teşebbüs halinde kalan darbeler nihai tahlilde “sağ seçmen”i siyasi karar yerlerinden uzaklaştırmayı

Gelecekte Kürt hareketi’nin işi zor, “Niçin?” diyeceksiniz; Türkiye’de çok partili siyasi hayatın geleneklerini İttihat Terakkî ve onun “müştakk”ları tesis etti; önce CHP, ardından CHP’nin yavruladığı DP ve AP, siyasi hayatımıza “Devlet ekseninde” toplumun meselelerine eğilen partiler olarak görev yaptılar; bu çizginin “Toplum eksenli” çizgiye geçiş arzusu

Memlekette iyi şeyler de oluyor; bunlardan en dikkate değer olanı sevgili Türk basınının gazetecilik ve haber ahlâkı üzerine tartışmaya başlamasıdır; Elhamdülillah! Başbakan’ın bu çerçevede yaptığı, “Batsın böyle gazetecilik” çıkışı, tetikleyici bir tesir yapması bakımından faydalı olmuştur. Tarih ve sosyolojiye dair birikimime göre şöyle bir hükme varıyorum; biz Türkler akıllı

BDP cenahından “İmralı zabıtları”nın nasıl olup da dile düştüğü yolunda yapılan açıklama, içinde yüksek dozda mizah barındıran unsurlar taşıyor; buna göre görüşme notları, BDP genel merkezinde fotokopi makinesinde çoğaltılması için iki kişiye teslim ediliyor. Nâmık, yani haberi yapan muhabir arkadaş, BDP’yi yakından takib eden bir gazeteci olduğu ve

Bu sözü ilk defa nerede okuduğumu tam hatırlamıyorum; muhtemelen, Batı edebiyatını ve özellikle Latin kültürünü iyi tanıyan bir Türk yazarının eserinde, belki tercüme ettiği kitabın dipnotlarından birinde... Biz insanların hikâyesini çok iyi özetlediğini düşündüğüm için küçük defterime not etmişim; ara sıra müracaat ettiğim olur. Latince ile münasebetim hiç derecesinde olduğu

Böylece bir sürecin daha suyunu çıkarmış bulunuyoruz efendim. “Böyle olacağı daha başından belliydi” diye homurdanan çevreler, haklı çıkmak için fazla beklemek zorunda kalmadılar. Denizden babası bile çıksa yemekten çekinmeyen Türk tipi gazetecilik anlayışının görkemli zaferiyle teselli buluyoruz dersem fazlaca aldırış etmezsiniz herhalde... Öteden beri söylerim, ketumluk bize yaramıyor, ciddiyet cildimizi

Başbakan, “Siyasi partilerden, medyadan, aydınlardan yeterli desteği alamadık ama almayı bekliyoruz” deyince alelacele üstüme vazife çıkardım fakat hemen sonra fark ettim ki biraz fazla alınganlık göstermekteyim. Yerli film diliyle söyleyelim, acı fakat gerçek; onun destek beklediği aydın muhitler benim gibiler değil. Daha prezantabl, daha sükseli, o güzelim tâbirle “bir kısım

Geçen yıl, üniversite harçları kalkıyor diye bir haber duyduk; ardından çok garip bir uygulama geldi: Harç parasından sadece birinci öğretim hakkını kazanan öğrenciler muaf tutulacaktı; ikinci öğretim öğrencileri için değişik bir şey yoktu, onlar yine eskisi gibi harç ödemeye devam edeceklerdi. Haberi duyduğum zaman şaşırmış, içimden “Olmaz böyle şey, ya

Taksim Cami inşâsında kendini tek seçiciliğe tâyin eden Başbakan’ı eleştirince bir okuyucu, “Sizin bu Başbakan’la ne alıp veremediğiniz var Allah aşkına!” yollu bir târiz notu gönderdi. Bunun üzerine bir hayli düşündüm; banka hesaplarımı, yatırımlarımı, deryâdaki gemilerimi, yurtdışı plâsman imkânlarımı gözden geçirdim; yoo, bir aksaklık söz konusu değildi. “Peki,

Biliyorum, kabak tadı verdi Atatürk’ün İş Bankası’ndaki hisselerinden bahsetmek ama zorla suya batırılan bir şambriyel gibi (şambrel, şamyel gibi karşılıkları da var ama doğrusu bilmiyorum; otomobil iç lastiğinin şişirilmiş hali işte!) ikidebir zıplayıp gündeme geliyor. O hisseler orada durdukça, Atatürk’ün resmi vasiyetnamesi hükmünü muhafaza ettikçe ve CHP’

Taksim'de, Maksem binasının alt tarafına düşen yerde bir cami yapılması güzel fikir, ihtiyaç var; üstelik yeri itibariyle kimsenin hayat tarzına müdahale edebilecek bir hâli de yok fakat şimdilik “fazla modern” bulunduğu için Başbakan tarafından reddedilen türden bir projeye konu olacaksa, bu caminin benim hayat tarzıma yönelik bir “kalkışım”