Ahmet Turan Alkan

Türk sinemasının siyah"beyaz zamanlarında film çekenlerin ferâsetine duyduğum hürmet giderek artıyor. Belki çoğu bugünkü gibi "mektepli" entellerin tahsil ettiği sinema teorilerinin adını bile duymamışlardı ama ne güzel "hikâye anlatıyor", ne güzel "anlaşılır kalabiliyor" ve ne güzel "efsâne söylüyorlardı". İşin püf

Amerika tarihi hakkındaki ilk bilgilerini benim gibi Teksas, Tommiks gibi hiç de ilmî sayılmayacak kaynaklardan edinenlerin nazarında Kızılderililer vahşi, saldırgan, iptidai ve kan dökmekten, kafa derisi yüzmekten zevk alan bir kavimdi; buna rağmen yaşım ilerledikçe niçin çoğunluğu teşkil eden terbiyeli, beyaz ve tabii iptidai olmayan çoğunluğun aksine "yerli"

Japon kültürüne dair bir tâbir "bunbu itchi"; kılıçla kalemin âhengi mânâsına geliyormuş. İnsanlığın her cüz'ü "beşer" paydası altında bulunmaktan ötürü üç aşağı beş yukarı birbirine benzer özellikler gösteriyor ama Japon milletiyle müştereklerimiz zaman zaman "heyecanlandırıcı" seviyelere yükseliyor. "Bunbu itchi", Samurai

Ortalıkta imam—hatiplerin orta kısmını battal hale getirmekten başka eseri görünmeyen temel eğitim kanunu, bütün milleti yaralayan bir üslûpla kanunlaştı. Tasarı mecliste görüşülürken protesto etmenin bir anlamı vardı; seçimden seçime kendine söz hakkı verilen seçmenler, anayasanın tanıdığı haklarını kullanarak kanunu benimsemediklerini açıkladılar ama kanun meclisten geçti ve yürürlüğe girdi. Ne

Hakan Şükür'ü seviyorum. Galatasaray'da top oynaması, geçen yılın gol kralı olması, bu yıl Galler'i 6—4 yendiğimiz maçta dört gol birden atması gibi niteliklerinin de bu hissi yönelişte elbette payı var ama Hakan Şükür'de parlak futbol kariyerinin ötesinde parıldayan şeyler de var;