Ahmet Turan Alkan

Eskiden "Bâbıâli" derlerdi -ve bu tâbir şu "greko-romen" kılıklı medya tâbirinden şüphesiz daha güzeldi-, işte o eski tâbirin yeni karşılığı ile Türk basınının mühimce bir kısmı hayli zamandan beri bir "Ölü Köşe Yazarları Derneği" halini almış gibi geliyor bana. Köşe yazarlığını, "Batı'

Sencer Divitçioğlu, "Düzenin Yabancılaşması" isimli eserinde, Türkiye'de modern siyasî hayatın iki ana damar üzerinde geliştiğini savunan ve 60'lı yılların sonunda hayli yankı uyandıran bir tez ortaya koymuştu. Bu teze göre Yeniçeri-Esnaf-Ulema ittifakının teşkil ettiği "doğucu-İslamcı" halk cephesi, siyasi hayatın modernleşmesi esnasında Jön

Tatlı tatlı anlatınca, okuyanlar ve dinleyenler hemen "nostalji" damgasını yapıştırıveriyorlar; bu lâfı sevmiyorum; Nostalji geçmişe sığınmak, geçmişi yüceltmek, özlemek ve idealize etmek mânâsına geliyor. Biz öyle bir zaman diliminde yaşıyoruz ki, vaktiyle bizzat içinde yaşadığımız sosyal iklim, bütün müesseseleri ve kavramlarıyla birlikte yıkılıp ufalanıyor; halbuki yaşadıklarımız her zaman

Sosyoloji ile uğraşanlar, sosyolojiyi alt kategorilere ayırarak yeni uzmanlık alanları yaratmaya bayılıyorlar; belki de böylece sosyolojinin hemen herşeyi kapladığını düşünerek mutlu oluyorlardır; itirazım yok, belki de gerçekten gereklidir ama bu gayretin neticede özel grupları, toplum yerine ikame edecek derecede abartılması da mümkündür. Geçenlerde tasnif meraklısı sosyologlara hak vermeme yol açan

Olimpiyatların açılış ve kapanış törenlerini yarım—yamalak seyrettim; görebildiğim kadarı kâfi geldi ve bir kere daha anladım ki Olimpizm felsefesi, modernitenin inşâ ettiği yeni insan tipinin "din" lerinden biridir. Bu sütunlarda yayınlanan "Büyük ateşler yakmak" başlıklı yazıyı hatırlayanınız var mıdır bilemem; "olimpiyat ateşi" kavramı