Her on seçmenden en az üçü sosyal demokrat çizgideki CHP ve DSP’yi destekliyor; buna mukabil on kişiden en az altısı muhafazakâr partilerin yanında. “Onu beğenmiyorsunuz, bunu beğenmiyorsunuz; bu hükümetin yerine gösterecek alternatifiniz var mı peki?” sorusunun açmazı bu kaba hesap tablosunda saklı: Muhalefetin vekil sayısı hükûmet alternatifi teşkil etmeye

Linç, yargıya dayanmayan bir infazın gönüllü cellâdı olmaktır. Linç cinâyetine katılan birisi, aradan zaman geçtikten sonra yaptığı işle onur duymaz. Kitle ruhu dediğimiz şeyle doğrudan ilgilidir; o esnada kitlenin irâdesine tâbi olmak şahsî sorumluluk duygusunu ortadan kaldırır, yapılanı hoş ve mâkul gösterir. Yıllar önce, şehrin delilerinden birini zâlimce kışkırtıp alay

Yoğurt çanağının başında suçüstü yakalanan kedi hikâyesinden bahsetmiştim, hatırlayacaksınız. “Evet, bütün alâmetler kedinin yoğurdu yediğini, çanağı da devirdiğini gösteriyor ama Müslüman’a suizan yakışmaz” yaklaşımındaki inceliği de takdir etmek lâzım. Elbette, kedinin hakkını korumakta bunca titizlenen bir edânın, din kardeşleri söz konusu olduğunda da aynı titizliği göstermesi beklenir. Öyle mi

Birkaç günden beri Güneydoğu havası, daha doğrusu seçim intibaları almak için bölgedeyiz. İlk intibâı Diyarbakır uçağında cereyan etti. Yanıbaşımda oturan yaşlı bir hanımefendinin ve kızının eşyalarına yardım edince nezaket gereği bir sohbet başladı. Uçak indikten sonra onca eşya ile yaşlı teyze ve kızını belediye otobüsüne bindirmeye gönlümüz rıza göstermediği için

Denk düştükçe ağzını doldura doldura, “biz gazeteciler” diyebilenlere hep hasetle bakmışımdır; şu an dahi, onlara meslektaşlarım diye hitab edememiş olmanın hicrânı içindeyim. “Gazeteci değilsin anladık, ya nesin?” diye merak edenler çıksa da cevabın gerçekten hiç önemi yoktur; hiçbir cevap, “ben gazeteciyim arkadaş” cümlesinin okkalılık gradosuyla yarışamaz. Günün birinde gazeteci olabilmeyi,

-Hocam, nereye gidiyoruz, bir değerlendirme rica etsem genel hatlarıyla? -Şöyle bir şey; çoğumuz sanki eninde sonunda demokrasinin, hukukun kazanacağını umuyoruz. Yani, bu yaşananlar bir ârızadır ama sonunda hukuk ve demokrasi galebe eder şeklinde bir iyimserlik... -Bu bir zan, pekâlâ tersi de mümkün ama? -Aferin Çekirge. Elbette mümkün. Meselâ şu an

Yakın tarihe göz atarken günlük gazete okuduğunuz hissine kapılmak veya yaşananların tarihteki izdüşümlerini hatırlamak, insanda “ben bunu görmüştüm, yaşamıştım” hissini uyandırıyor. Dejavu yani... İşe şu Takrir-i Sükûn’a giden süreç böyle bir şey. Hatırlayalım: 1924 Kasım’ı. Devlet 1 yaşında. Gazi’nin en yakın arkadaşları, ilk muhalif partisini kuruyorlar: Terakkiperver

Üç gün içinde iki defa sinemaya gitmek benim için olağanüstü bir hareketlilik. “Sinema sinemada seyredilir”cilerden değilim; küçücük salonun dört bir köşesine gizlenmiş güçlü hoparlörlerden patlayan bam-güm seslerinden rahatsız oluyorum; kezâ kendi paramla on-onbeş dakika reklam dayatılmasını da insan haklarına aykırı; ayrıca havasız bir ortam ve burnumun dibindeki perde görüntüsünü

Yahu bahar geldi bahar... Neredeyse bir ay oldu; önceleri bahçedeki arsız birkaç süs bitkisinin şımarıklığına verip aldırış etmemiştim; erikler, bademler derken sinsice gündemimize sızıvermiş... Öpüp, başımıza koyuyoruz; vaktine henüz en temizinden bir ay olmasına rağmen şu yüzü kara hallerimize bakıp o güzelin erkenden teşrif cilvesine hamdediyoruz. İşte muzip papatyanın çeneklerinde

Bugün kuşlardan, çiçeklerden, bahardan bahsedecektim ama o da ne; benim için artık keenlemyekûn hükmündeki bir yazar, bir okuyucusunun hatırlatması üzerine en eski bir yazımdan uzunca bir alıntı yapmış: Başlığı “Çöl Hırsızı”, yayın tarihi, 8 Eylül 2008. Evvela bu alıntı pasajı size özetlemem lâzım: Çölde bir kabile reisinin dillere destan bir

Ailesiyle Suriye-Ürdün sınırını geçerken arkada tek başına kalan 4 yaşındaki Mervan’ın fotoğrafını gördünüz değil mi? Öyleyse nasıl bir şeyden bahsettiğimi daha iyi anlayacaksınız: İnsanı, “Bir yerlerde hâlâ böyle rezillikler yaşanıyor ve bedelini el kadar sabîler ödemek zorunda kalıyorsa şu çorba nasıl boğazımdan geçer?” diye düşündüren bir manzara bu. Oysa

1924 Anayasası iyiydi, hoştu; devrinin ruhuna, politik kültürüne de uygundu fakat önemli bir gediği vardı: bu anayasa, CHP’nin ebediyyen iktidarda kalacağı varsayımına dayanıyordu. 1950’de DP, bu anayasa ile iktidar oldu; bu anayasada CHP’ye tanınan yetkileri kullandı. 1960’ta ise işte bu sebepten ötürü askerî darbeye uğradı. Darbeciler,

Haberi duyunca Zaytungcular’ın muzipliği sandım; hemen ardından hükümetin “O kadar da değil, esprinin de bir hududu olmalı” şeklinde tekzip yayınlamasını bekledim. Aa, doğruymuş; AK Partili iki vekilin imzasını taşıyan teklifte, MİT’i “Muhaberat” yetkileri ile donatan maddeler var! Başbakan’ın bir süredir, “İstiklâl mücadelesi” deyip durmasının hikmeti netleşmeye başladı.

Kazancı Yokuşu’ndaki patlamanın sesi Üsküdar’dan duyulduğunda herkes gibi yüreğim ağzıma geldi. Haber sitelerine ve ekranlara olayla ilgili ilk haberler düşene kadar geçen birkaç dakika içinde müthiş bir tedirginliğe kapıldım: Siyasî yönü var mıydı, terör saldırısı mıydı, neydi? Söylemek insanın içini acıtıyor ama sıradan bir tüp infilâki olduğunu, üstelik

Yılda bir kere pişirildiği için olsa gerek, heveslenip yemeye kalkıştığımızda takır-tukur dişle döğüşen, mayasız hamurdan, sert, şöyle avuç içi büyüklüğünde susamsız bir simit düşünün: Memmecimin gıliği! Gılik, simit formunun Anadolucası. Halka şeklinde pişirilmiş ekmeğe bizim oralarda hâlâ ‘gılik’ derler. Memmecim nedir veya kimdir, bilmiyorum. Olsa olsa “Mehmetçiğim”den yuvarlanıp mahallî

Telefon çaldı, açtım; artık sayısı gitgide azalan kırk yıllık gençlik arkadaşlarımdan biri,-Bir şeyi merak ettim, dedi. “Geçenlerde Nahit Sırrı Örik’in bir hikâyesini okurken orada anlatılanların yaşadığımız günlere nasıl uyarlanabileceği meselesi aklıma takıldı. Yapsa yapsa sen yaparsın diye konuyu sana açmaya karar verdim, ne dersin?” Nahit Sırrı Örik benim

Yapılacak en kolay iş, başlığa “Morlukları gördüm” cümlesini çıkarıp Kabataş’taki hadisenin asparagas boyutuna dalmak veya Urla’daki villaların geçen seneki halini gösteren Google görüntülerini yorumlamak; olmadı, Şehzade Mustafa dizide boğduruldu diye hamiyeti kabaran halkımızın türbeye koşup başında Fatiha okurken fotoğraf çektirmesiyle dalga geçmek veya polemiğe girmemek için İslâm Ansiklopedisi’

Başbakan, birbuçuk aydan beri mütemadiyen paralel yapıdan bahsediyor. Medya ortamlarında herhangi bir kavramın “varlık” haline gelmesi için iki şart var: İlki çok sık tekrar edilmesi, ikincisi görünür hale gelmesi. Sık tekrardan yana sıkıntı yok; öyle ki, sadece Başbakan’ın birbuçuk ayda paralel yapıyla ilgili tesbit ve iddiaları uç uca konulup

Hilmi Yavuz dün köşesinde önemli bir noktaya işaret etti: “Vesayet ve despotizm” başlıklı yazının özeti, ilk cümlesinde: “Doğu toplumları, gerçek anlamda ‘demokratik’ toplumlar olabilirler mi? Gerçek anlamda Doğulu bir demokratik toplum var mıdır, ya da geçmişte olmuş mudur?” Yavuz’un şahsî cevabını kısaca, “Henüz değil”dir; çünkü bizim gibi toplumlarda

Kamuoyunda şöyle bir kanaat yerleştiğini görüyor ve üzülüyorum: “Cemaat dinleme kayıtlarıyla karşı taarruza geçti”; bu hükmün doğruluğu veya yanlışlığı şu dakikadan sonra önemsiz; algı yerleşmiş. Müthiş bir medya kampanyası ile Hizmet mensupları kriminal birer obje haline getirildi. Dün sempatiyle veya kayıtsız yaklaşanlar şimdi ister istemez tabii şüpheli gibi bakmaya başladı.