Garip bir durum; seçim sonuçlarını siz biliyorsunuz ama ben bilmiyorum; haftalık dergi yazısının en bahtsız yanı da bu. Bu seçimler, siyasi tarihimizde yeni bir dönüm noktası teşkil edebilir; bütün siyasi aktörleri ve kurumları değişime uğratabilir. Bu değişimin muhtemel biçim ve istikametlerini herkes gibi ben de merak ediyorum; siz bu satırları

“Başbakan zannetmektedir ki Orta Asya’ya gitmek, Orhun Abideleri’nin yolunu yaptırmak (...) milliyetçiliktir...” Bu cümle, miting meydanında MHP lideri Devlet Bahçeli tarafından söylendi. Bu cümleyi tamamlayan ana fikir, haberin manşetidir: “Bizim milliyetçiliğimizle Erdoğan boy ölçüşemez!” Milliyetçilikte yarışmak kötü ama çok kötü bir fikir. “Ben senden daha çok milliyetçiyim” iddiası, Türkiye’

Toplumsal bir zemini olmayan sağ-sol ayrımı yaşadık yıllarca; bugün sağ-sol ayrılığından çok hayat tarzları üzerinden işleyen bir toplumsal zıtlık noktasına varışımız çok da mânâlı değildir. Bu topraklarda dün de farklı hayat tarzları, farklı siyasi düşünceler vardı ve şüphesiz hep olacaktır. Siyasi düzlemde bizi ayıran şeylerin içine, ne idüğüne dikkatle bakmalıyız.

Yayın organları -meşrebine göre- yakın olduğu partiyi sevimli, ötekini tehlikeli gösteriyor. Basit bir internet filtre yönetmeliğinin bile insanların korkularını tahrik etmek için nasıl kullanıldığına şahit oluyoruz. Bunca kötü şey yetmezmiş gibi sistemin meşru partilerinden birinin sözcüleri şiddetin diliyle konuşarak, “Kötü şeyler olacak, bizden söylemesi” diye herkesi tehdit ediyor. Seçim otobüsleri

Yandaşlarını zengin etmek var. Türkiye’nin çılgın projelere değil, düşünen, üreten adamlara ihtiyacı var.” sözleriyle hafifsedi. Ben CHP liderinin yerinde olsaydım, projeyi ayaküstü, hazırcevaplılık zekâsına dayalı haset yüklü cümlelerle kötülemek yerine, CHP’yi öne çıkaran bir çıkış yapar ve derdim ki “Şu an hepimiz, 90 seneden beri CHP’nin en

Niye yapıldı, niçin yıkılıyor; ama şu kadarını kestirmek için köşe yazarı olmaya gerek yok; yerinde kalsaydı bu kadar dikkat çekmeyecek, konuşulmayacak, siyasete bulaştırılmayacak ve müellifi heykeltıraşın ününe ve piyasasına bu kadar hizmet etmeyecekti. Türkiye’de Kars’taki yıkılacak anıttan daha kötü ve kesinlikle hiçbir sanat değeri taşımayan yüzlerce anıt, heykel,

Polisiye roman ve filmlerde sıkça tekrarlanan bir espri vardır: Bir şeyi saklamak gerektiğinde insanlar genellikle, kimsenin bulamayacağını sandıkları gizli köşeleri seçerler; oysa kimsenin dikkatini çekmeyecek derecede ortalık yere bırakılan, daha doğrusu gizlenmeyen şeyler genellikle fark edilmez ve “saklı” kalır. AK Parti’nin 3. genel seçime giderken bir kere daha önde

CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu ile Başbakan Erdoğan arasında ilginç bir polemik başladı. Kılıçdaroğlu, muhtemelen Başbakan’ı güç durumda bırakmak amacıyla ‘Dersim arşivi açıklansın’ diyor. Erdoğan bu talebe, ‘Başbakanlık arşivi zaten açık’ cevabını verince, bu defa talep, ‘Genelkurmay’ın Dersim arşivi açılsın’a dönüştü. Bunu duyan sıradan vatandaşlar, ‘Vay canına,

Balyoz davasında “Gölcük delilleri” diye bilinen ikinci grup belgelerin, çok şaşırtıcı bir yerde, tamamen hukuka uygun bir arama sonucu ele geçirilmesinden sonra davayı yürüten mahkeme, o güne kadar tutuksuz yargılanan çok sayıda muvazzaf ve emekli ordu mensubunu tutukladı. Türkiye’de daha önce de generaller tutuklanmış, hatta ölüm cezası ile yargılanmışlardı.

CHP, tek başına Türk siyasi hayatında muhalefet geleneğini temsil ediyor. Çok partili demokratik hayatımızda CHP’nin muhalefette olmadığı yılları toplasanız bir elin parmaklarını geçmiyor. En az üç kuşaktan beridir bu ülkenin gençleri “Muhalefet” denince CHP’yi hatırlıyor ve kavramı zihninde böyle canlandırıyor; kısaca şöyle tarif edilebilir: Teftiş geçiren her kurumun

Tunus’tan sonra Mısır’da harekete geçen halk kitleleri, bu satırların kaleme alındığı gün ve saat itibariyle mevcut iktidarı protesto etmekteydi. Bu gösterilerin vücut dili, son derece mânidardır: Protestocuların temel talebi diktatörlerin ülkeden uzaklaşması, daha yüksek refah seviyesi, iş imkânları ve hürriyettir; bu temel ve basit talepleri kısaca “Adalet” kavramında

Seçim sandığı daha bugünden görünür hâle geldi. Bu gidişat devam ederse, 12 Haziran seçimleri, siyasi tarihimizin heyecan itibariyle en pörsük seçimi olacak. Sonuçlar daha şimdiden belli. Kamuoyu araştırmalarının kimin kazanacağı hakkında tereddüdü yok. Merak edilen, daha çok kazanamayanların alacağı oy oranı. Sanki tek parti devrinde gibiyiz; seçimler tazeleniyor ama kazanan

Sultan II. Abdülhamid devri hakkında etraflı okumalar yapanlar, şu gerçekle karşılaşınca şaşırmak, hatta sarsılmaktan kendilerini alamazlar: Devrin neredeyse bütün entelektüelleri, yazarları, şairleri, hatta neredeyse idadi tahsili yapmış olanları bile Abdülhamid'i sevmez, ondan nefret ederler. İçlerinde "İslâmcı" sayabileceğimiz isimler bile Abdülhamid nefretinde âdeta birbirleriyle yarışmaktadırlar. Basın dünyasında

Osmanlı padişahlarını -birkaçı dışında- “Yedi Evliya” kuvvetinde ve nüfûzunda gören romantik ve toptancı bir tarih anlayışı, yerini zamanla daha analitik, daha sorgulayıcı ve “Gerçekte neler olup bitti?” sorusuna cevap arayıcı bir zihniyete doğru dönüşüyor. Tarihin, artık bir inanç alanı olmaktan çıkıp bilim ve ihtisas mevzuu hâline gelmesi, -biraz yavaş cereyan

Geçen hafta yine öngörülebilir ve aslında önlenmesi gereken iletişim kazalarından birini daha yaşadım; bu hâdise, bütün milletçe nasıl bir zihnî iklim içinde yaşadığımızı göstermesi bakımından ayrıca ilginç ayrıntılar taşıyor. Şöyle oldu: Yılın son günü Zaman’daki köşemde “Size bir Öz Kürtçe devrimi yapalım mı?” başlıklı bir yazı yazdım. Cumhurbaşkanı Abdullah

Kürtler adına konuşan pek çok grup var. Bunların içinde örgütlü siyaset yapma imtiyazına sahip olan Barış ve Demokrasi Partisi (BDP)’nin sesi daha çok işitiliyor. BDP, TBMM’de 20 milletvekili ile bir grup hâlinde temsil ediliyor. Daha önce aynı çizgiyi temsil eden farklı partiler Anayasa Mahkemesi tarafından kapatılmış olmasına rağmen

Eskiden kısaca “Yurt” denirdi, çocuk yurdu; şimdi adı değişti; “Bakım ve sosyal rehabilitasyon merkezi” deniliyor. Sınıflarımızda “yurt”tan arkadaşlar olurdu bazen; farklıydılar. Onları farklı kılan şeyin ne olduğunu hepimiz bilir ama bahsini etmezdik. Onlar ebeveynlerinin sıkıntılarından ötürü kendi evlerinde barınma şansı kalmamış ve bu yüzden devletin himâye altına aldığı arkadaşlarımızdı.

Siz bu yazıyı okurken eminim ki hâdise çoktan eskimiş, dikkatinizden uzaklaşmış olacak. Nasıl olsa Beşiktaş-Bursaspor maçından önce Dolmabahçe civarında çıkan meydan kapışmasında ölen de olmadı, unuturuz. Birkaç tartışma ve haberden sonra ilgimiz pörsür, başka şeylere odaklanırız. Nitekim birkaç gazetede “Sporda Şiddet Kanunu’nun eksikleri tamamlanmadıkça böyle hadiselerin ardı kesilmez” tarzında

Tarihle ilgilenmek, bugün ve yarın hakkında düşünmektir. Herkes için geçerli olan bu gerçek, Türkiye açısından çok daha kaçınılmaz bir durum arz ediyor. Zaman zaman algı hatasına kapılıp abartıyor olsak da Türkiye, hâlâ iki farklı blok hâlinde duran iki ayrı dünyanın nâdir kesişim yerlerinden biri; Osmanlı devleti yıkılmadan önce Türkiye İslâm

Geçen hafta sonu CHP’nin yeni lideri Kemal Kılıçdaroğlu, CHP’nin yeni Kürt politikası için satırbaşları denilebilecek önemli beyanlarda bulundu. Diyarbakır gezisinde, “Bölgede yaşanan acı ve gözyaşlarını dindirmek CHP’nin boynunun borcudur” diyerek partisinin geçmişte bölgeye gerekli ilgiyi göstermediği için özür diledi ve “CHP’nin Kürtlerle aşkı”nın bitip bitmediğine

Bir kitapsever için TÜYAP, horozun kırk yıl göğüs geçirip de bir türlü kavuşamadığı bir darı ambarına benziyor. Kitap yayıncılığının en büyük panayırına bir şekilde gelebilenler, oradan mutlu ama kırık bir kalple ayrılıyorlar. Mâlum: TÜYAP, İstanbul’a bile çok uzak, çok kalabalık ve çok büyük. Bütün standları lâyıkıyla gezmek imkânsız; bu

Maarif Vekaleti’nin 40’lı yıllarda başlattığı “Batı Klasikleri Dizisi”, yayın hayatımızda bir efsâne olmuş, Türk okuyucusu Batılı temel fikrî ve edebî eserlerle bu dizi sayesinde tanışmıştı. Bu yayın faaliyeti çok önemlidir; çünkü Türkiye, son Osmanlı asırlarından beri yüzünü Batı’ya dönmüş olmasına rağmen, Batı dillerini bilen az sayıdaki entelektüelin

Geçen hafta Sakarya’da önemli bir hadise oldu. Sakarya Belediyesi’nin düzenlediği “Hangimiz Laik Değiliz” konulu panele katılan iki gazete yazarı Yıldıray Oğur ve Mustafa Akyol, Hak ve Eşitlik Partisi taraftarı gençler tarafından protesto edildi. Protestoda yanlışlık yok; yanlışlık kısa adıyla HEPAR’lı gençlerin iki yazarın oturduğu masaya idam ipi

Onları yaklaşık yirmi seneden beri tanıyorum. Sofralarına oturdum, sohbetlerinde bulundum. Samimi bir saygı ve sevgi haricinde bir nâkıselerini görmedim. Haşim’in dediği gibi “Yarıyoldan ziyade yerden uzak / yarıyoldan ziyade mâha yakın” bir yerden görüp hissettiklerimi yazacağım. * Benzerini Türkiye çok gördü, ama onun kadar başarılı olanına rastlamadı. Fethullah Gülen’i seven,