Ahmet Altan, 11 Şubat tarihli Taraf’taki köşesinde, “temsil niteliği” olduğuna inandığım bir yazı yayınladı; bu yazıda birkaç dostuyla, Müslümanlıkta hiç bir durumda bozulmayacak, geçerliğini kaybetmeyecek ve hükmünü koruyacak bir yasak [değer] olup olmadığını tartıştıklarını, neticede bu değerin “Kul hakkı” olduğu yolunda ortak kabul belirdiğini söylüyor. Altan’a göre kendisi

Artık, kimsenin şüphesi, tereddüdü kalmadı. Ümraniye’de bir evin çatı katında bulunan el bombalarıyla başlayan süreç, çorap söküğü tarzında gelişmelere yol açalı beri Türkiye, 2002 senesinden bu yana çok ciddi darbe tehlikeleri atlatmış bulunuyor. Tehlikenin atlatılmasında iki mühim faktörü göz ardı edemeyiz: İlki, Türkiye’de darbe yapılmasına yeşil ışık yakmayan

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, Türkiye’nin vatandaşlarına verdiği nüfus kimlik kartında yer alan din hânesini, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesine aykırı buldu; bu karar Türkiye için bağlayıcı nitelik taşıyor. Anayasa’nın 90. maddesi “Usulüne göre yürürlüğe konulmuş milletlerarası andlaşmaları kanun hükmünde” saydığı için AİHM’nin kararı, Türkiye’yi yükümlülük altına sokuyor.

Şu hâliyle, son on yıldaki performansı ile CHP’nin devletin dümenine geçmesini arzu etmem; bu benim şahsi fikrimdir; meselâ hissî ve indî bir sebep göstereyim: CHP, kendisini bütün toplumu kucaklayacak ve herkese eşit mesafede tutacak ‘insani sıcaklık ve duyarlık’ hissini telkin edemiyor. Kavgadan haz duyan, gerginlikle dirilen, çatışmayla varlığını hatırlatan

Ege Bölgesi’nde zeytin üre ticiliği ve ticareti ile uğraşan bir ahbapla sohbet ediyorduk. Bu işi dedelerinin tâ Meşrutiyet zamanlarından beri bir aile mesleği olarak devam ettirdiklerini, hatta 1911’den önce Selânik’te şirketin bir şubesinin bile bulunduğunu anlatan dostum, eski imâlathanelerinden bahsederken, söz arasında, işletmenin eski yazılı tabelâsını da

Millî Eğitim Bakanlığı, iki seneden beri, "Felsefe grubu dersleri" diye bilinen felsefe, sosyoloji, psikoloji ve mantık ders programları hakkında yapmayı düşündüğü değişiklikleri açıklayınca, kamuoyunda pek dikkat çekmeyen fakat aslında son derece manidar bir itirazla karşılaştı. Bazı gazetelerimiz tarafından "Felsefeciler ayağa kalktı" diye iddialı bir başlıkla duyurulan

Selefleri arasında İlker Başbuğ, herhâlde en bahtsız genelkurmay başkanı olmalıdır. Çünkü görev süresi, ordu-siyaset-yargı ilişki ve dengelerinin yeniden yapılandığı bir döneme denk geldi. Bahtsız diyoruz; çünkü kendi karargâhı tarafından bu derece zor durumda bırakılan bir başka genelkurmay başkanı hatırlamıyorum. Önceden duyurulan programlı basın toplantılarında takındığı her iddialı tutum, daha sonra

Artık söz konusu olan Türkiye'de askerlerin siyasete mesafeleri, müdahaleleri ve siyasetten ne anladıkları değildir; kısaca asker-siyaset ilişkisi değil ele alınması gereken; Ordunun toplumla münasebeti, nisbeti… Cumhuriyeti ordu kurdu ve kuruluşta silahını masanın üstüne koydu. Yeni devlet, TBMM ordularının başkomutanı M. Kemal Paşa'nın dünyayı gördüğü ve yorumladığı

Geçen hafta bir e-mektup aldım; iznini almadığım için yazanın ismini belirtmiyorum. Diyor ki "Bence, sadece kendi ulusuna aydın olan Türk aydını, artık Kürt ulusuna akıl vermeyi bırakmalı. Sizin oralardan burası net görülmüyor. Bu coğrafyayı işkencehaneye çeviren bir sistemin aydını ancak ve ancak böyle aydın olma yolu izleyebilir. Ve şunu

Bir ay kadar önce yaşanan Tunceli krizi, bugünlerde yatışmış görünüyor; ülkemizde gündem çok hızlı değişiyor çünkü. Türkiye, başka yer ve zamanlarda bir asra sığan gelişmeleri çok yoğunlaştırılmış hâliyle son 5-10 sene içinde yaşadı; kısaca hatırlayalım: 1- Askerî vesayet rejiminin dayanakları birer birer çürüyor, hükümsüz kalıyor. 2- Türkiye, savunma konseptini değiştiriyor;

Dersim Harekâtı hiç şüphesiz sırf Kürtlere ve Alevilere karşı dinî ve etnik farklılıklarından ötürü yapılmamıştı; devlet, kendisine karşı bir kalkışma gördüğü için Dersim’de ayaklananlara karşı bugünlerde yeniden hatırlamaya ve tartışmaya başladığımız üzere “ölçüsüz şiddet” kullanmıştı. Cumhuriyet idaresi, 1924 yılında Şeyh Sait Ayaklanması’nı bastırırken de ölçüsüz şiddet kullanmıştı fakat

İçlerindeki darbe heveskârlarına ve hâlâ bunca olup bitene rağmen ordunun itibarını savunmak, izahı bugünlerde zor, müşkil bir tutum. Kezâ aynı şeyleri savunuyor veya koruyor gibi görüntü vermeye mukabil bir fasıl milliyetçiyle, ulusalcıyla ters düşmek de öyle… Vaktiyle siyasi İslâmcılık davası güdenlerle de yollarımız böyle ayrılmıştı. Başlıca sebep İslâm’ın kendisi

Ortadoğu'da bir şeyler değişiyor; statüko kımıldıyor. Daha önceleri iç savaşlar, isyanlar, harpler, sivil ahaliye mezâlim ve kanlı hükûmet darbeleriyle hatırlanan Ortadoğu bölgesi bugün iyi niyet, işbirliği, ticaret, ortak yatırımlar, enerji hatları ve dostluk anlaşmaları gibi kavramlarla anılmaya başladı. Türkiye açısından bu gelişmelerin ne kadar hayırlı ve bereketli olduğunu

Adı birkaç defa değiştirilmesine rağmen, demokratik açılımın adı maalesef ‘Kürt açılımı’ olarak kaldı. ‘Açılım’ kavramı ise mizah unsuru hâline getirilmek üzere; sonuna ‘açılım’ kelimesi eklenen tamlamalarla espriler yapılıyor. Adı ne olursa olsun, başından beri bu hamleyi, Türkiye’de devletle toplum ilişkilerini yeni baştan ele alıp düzenlemek isteyen bir iradenin eseri

Soğuk savaş yıllarında Ermenistan, diğer bağlı Sovyet Cumhuriyetleri gibi Rusya’nın coğrafi bölgelerinden birinin adı gibi algılanırdı; kimse Ermenistan’a, Gürcistan’a veya Azerbaycan’a bağımsız bir devlet gibi bakmazdı. Yanı başımızdaki Ermenistan’la o günlerde de hudut komşusuyduk fakat bu lâfta kalan bir münasebetti. Sovyet Paktı’nın dağılmasından sonra

Sabahat Akkiraz, Akşam Gazetesi’nden Nurbanu G. Elbir’e verdiği mülakatta “Peki, açılımı samimi buluyor musunuz?” sualine iç sızlatıcı bir cevap vermiş: -Siyasette samimiyet olmaz! Nedir öyleyse siyaset? Samimiyet kelimesi ile bağdaşmadığını peşinen kabul ettiğimizde siyasetin hiçbir değeri, güvenilirliği ve itibarı kalmıyor ve ortaya şöyle bir anlam çıkıyor: Siyaset bir

Osmanlı hanedanının siyasi hükümranlık hakları (yani saltanat) ve dolayısıyla Osmanlı devleti, 1 Kasım 1922 tarihinde Türkiye Büyük Millet Meclisi tarafından çıkarılan 308 numaralı genel kurul kararı ile ortadan kaldırıldı; bu kararnamenin resmî adı, “Osmanlı İmparatorluğu’nun münkariz olduğuna dair kararname” şeklindeydi. Zikredilen tarihte İstanbul işgal altındaydı ve Türkiye’de kâğıt

Adam yatağından neş’e içinde, enerjiyle uyandı ve henüz doğmakta olan güneşin ışıkları iyice içeri dolsun diye pencereyi sonuna kadar açarak ortalığı dolduran kuş cıvıltılarını huzurla dinledi. Sonra temiz havayı içine çekerek, - Bugün ne güzel bir gün; bir an önce insanların arasına katılıp kötülük yapmalı, ülkeme, aileme, komşularıma karşı

Devletimizin adı Türkiye Cumhuriyeti; kuruluşundan neredeyse 90 sene sonra bu ismin tartışma konusu hâline geleceğini herhâlde kimse tahmin edemezdi. İddialar, Türk kavramının etrafında yoğunlaşıyor; bazıları TC'nin, Türk etnik esasına dayalı bir topluluğun üniter devlet yapısı olduğunu ileri sürerek, başka köklerden gelen vatandaşların geriletildiğini belirtiyor ve Türk sıfatının, anayasal

Yaşadığımız günler sıradışıdır; yakın tarihin kavşak noktasından değilse bile önemli virajlarından birinden geçiyoruz. Böyle olmasını biraz tabii karşılamak gerek; çünkü devlet geleneğimizde devletin, toplumunu bu derece ciddiye almaya hazırlandığı an pek nâdirdir. “Kürt açılımı” ismi bu mânâyı hafifletiyor ve devletin Kürtlerden özür dilemesi, Kürtlerin gadre uğrayan haklarının iadesi gibi mânâyı

Demokrasi, yönetilen bütün unsurların devlet politikalarını etkilemek ve şekillendirmekte eşit hakka sahip oldukları bir yönetim biçimi. Yönetenlerle yönetilenler arasındaki çelişkiyi azaltıp asgari seviyeye indirmenin henüz daha iyi işleyen bir yolu bulunamadı. Klasik demokrasi XX. yüzyılın yükselen değeriydi; yaşadığımız yüzyılda vazgeçilmez hâle geldi. Yaşayan bütün politik fikirler, artık kendini demokrasi kavramı

Askerliğimi yedeksubay olarak Bitlis’in Tatvan ilçesinde yaptım. 1981 yılının bütün aylarını kaplayan bu süre içinde, “Doğu’nun Paris’i” diye ünlenen Tatvan’ı niçin Paris’e benzettiklerini önceleri anlayamamıştım; daha sonraları Tatvan’ın çevresini ve Doğu vilayetlerimizden bazılarını görünce bu yakıştırmanın hakkını teslim ettim; Tatvan tabiatıyla hakikaten farklı ve

Hükûmet, İstanbul’a üçüncü köprüyü yapmak için kolları sıvamış görünüyor; bu niyetin duyurulmasıyla birlikte Türkiye’deki geleneksel köprü aleyhtarı “istemezükçüler” hareketlendiler ve köprüyü yaptırmamak için seslerini duyurmaya başladılar. Henüz yeri kesin olarak belli olmamakla birlikte üçüncü köprünün Beykoz’la Sarıyer’i birleştireceği de belli oldu; bunun üzerine tamamen sivil toplum

Geçen hafta Aksiyon dergisi, satır satır okunup altı çizilecek bir dosyayı kapağına taşıdı: “Madımak’tan Ergenekon’a uzun ince bir yol” başlığı ile 2 Temmuz 1993’de Sivas’ta olup bitenleri farklı bir değerlendirme açısıyla yeniden gündeme getirdi. Haber metninin içine ayrı bir kutu hâlinde yerleştirilen “Madımak sarmalında kanlı 93”

Daha önce de bu konuya değindiğimi hatırlıyorum; biz vaktiyle “sınıf tahlili, sınıfsal tahlil” gibi kavramlara soğuk bakardık. Soğuk bakardık, çünkü sosyal sınıf diye bir şey yoktu. Türk milletini ötekilerden ayıran en mühim özellik de buydu galiba. Başka toplumlar sınıf gerçeğini içinde barındırıyor olabilirdi ama bizde asla; biz, sınıfsız, imtiyazsız kaynaşmış