-Gel bakalım Çekirge efendi, bir de sen yorumla şu olup bitenleri; vaziyet nedir, nereye gidiyoruz? -Aman hocam, sizin gibi her şeyi bilirmiş gibi yazıp-çizen bir köşe yazarının yanında yorum yapmak ne haddime; benim ancak kendime saklayacağım bazı düşüncelerim olabilir, onları açıklamaya ise teeddüb ederim. -Bak sen hele; alçakgönüllülüğün bu kadarından

Yazıma başlamadan önce evvelâ Balyoz davası sanıklarına, âhiren Ergenekon ve emsâli darbe işleriyle ilintili gibi gösterilerek uzun zamandan beri tutuklu bulunan sanıklara peşinen geçmiş olsun demek isterim; çook alâmetler belirmiş ve tahliyelerinin ardından beraatlerine sayılı günler kalmıştır. “Nereden biliyorsun, Balyoz davası henüz Yargıtay safhasında, öteki duruşmalar devam ediyor” diye celâllenmeyiniz

İkaz! Bu yazıyı, halen cereyan etmekte bulunan siyasi gelişmeler ışığında anlamaya çalışırsanız beklenmedik bağlar ve paralellikler bulabilirsiniz; bu sadece, sizin ne kadar art niyetli olduğunuzu gösterir. “Pi’nin Yaşamı” filmini seyrettim, sonra da filmin yorumlara şöyle bir göz attım. “Alt metine daha derin bir bakışta bulunmak” veya hikâyeyi bir inanç

Aziz mü’minler, Peter Prensibi, 1968 yılında L.J. Peter ve R. Hull tarafından yayınlanmış mizah tarafı yüksek bir incelemenin adıdır. Kısaca, bir idari yapı içindeki her çalışanın liyakatsizlik göstereceği noktaya kadar terfi etme eğiliminde olduğunu savunur. Karşıdan bakınca sanki bürokratik yapıları hicveden mizahî bir klişe gibi görünüyorsa da insanın

Kendimce olup bitenlere şöyle bir izah getiriyorum: “Bu meseleyi artık yargının çözmesi gerekir” diyor Meclis Başkanı Çiçek ve ilâve ediyor: “Halbuki yargı, sorunları çözmek için vardır. Maalesef uzun uzun tutukluluk süresi önümüze problem olarak geliyor. Yargının bunu bir şekilde çözmesi lazım. Çözmediği sürece kendisi tartışma konusu oluyor.” Yargıyı çözüm yeri

2012 Kültür Sanat Büyük Ödülleri sahiplerini buldu. Daha önceki tarihlerde yapılan törenlerle, geleneksel sanatlarda Uğur Derman, sinemada Nuri Bilge Ceylan, kültür ve sanat kurumlarında Sakıp Sabancı Müzesi, tarih dalında Prof. Dr. Şükrü Hanioğlu, Türk musikisinde Ahmet Hatiboğlu, edebiyatta Selim İleri, arkeolojide Zeugma şehri kazıları ve müzesi ödüllendirilmişti. Atatürk’ün ölümü

Bir delikanlı veya genç, askerî parka giymeye niçin heves eder; bu sorunun en akla yatkın cevabı, dışarıya caydırıcı ve tehdit edici bir görüntü vermektir olsa olsa. Üstte buruşuk bir kazak veya gömlek, (tişört henüz yaygın değil), altta kot pantolonu tamamlayan eski bir askerî bot. Belde palaska taşımak da çok rağbet

Cümleyi okuyunca ister istemez sinirlenip, “Jeologlar tarih yorumu yapmamalı” cinsinden bir abes hükmün altına mührü basıveriyorsunuz. Jeoloji profesörü olmakla tarih yorumu yapmak arasında müsbet veya menfî bir alâka yok hâlbuki. Esasen herkes tarih yorumu yapar fakat kalite tutturmak kabiliyet ve mütebahhire işidir. Kaldı ki o cümleye “Tarih profesörleri darda kalmadıkça

Aslında hayli geciktim ama bu anlamlı yazıyla şu vahim ihmâlimi bir nebze olsun telâfi edebileceğimi düşünüyorum. Bir kısım basınımızda ve köşe yazarı refiklerimce haftanın en muteber konusu, kabine değişikliği hakkındaki değerlendirmelerdi. Treni, son vagonundan olsun yakalamak suretiyle giden ve gelen bakanlar hakkında kanaatlerimi illâ ki belirtmem gerekiyor. Evet, kabul ediyorum,

Her parti, kendi meşrebince hiçbir kâğıtta yazılı olmayan bir iç koalisyon hesabını gözetir; bu işleri çok iyi bildiğimden değil, görüp anladıklarımdan yola çıkarak böyle bir hükme varıyorum. Meselâ kuruluş yıllarında Halk Fırkası (bugünkü adıyla CHP), bütün toplumu temsil iddiasındaydı. Toplumda hangi sosyal sınıflar, zümre ve itikadlar var ise onlar esasen

Siz de “kitap kazısı” yapmayı sever misiniz? Şudur: kitapçı dükkânlarının kuytu köşelerindeki tozlu raflarda, sizin zevk ve meşrebinize uygun ve kendisini keşfedeceğiniz ânı beklemekten yorulmamış birkaç şey mutlaka vardır. Her zaman denk düşmez, avcılıkta kanundur; “Kırk gün taban eti, bir gün av eti” Sonra ona rastlarsınız; “Vecettu” veya “Evreka” veya,

“Ben bu hikâyeyi bir yerden hatırlayacağım ama…” dedirten olaylar, bir sene önce başladı. Kimliği bilinmeyen birileri, gece yarısı bazı evlerin kapısına boya ile çarpı işareti koyuyorlardı. Aynı sokaktaki evlerden bazılarına işaretlenirken diğerlerinde görülmemesi komşular arasında tedirginliğe sebep oluyor, “Çarpı konulan evlerin ortak özelliği nedir?” sorusunu hatıra getiriyordu. Cevap kısa zamanla

Ölüm haberi, yakın akraba ziyareti sebebiyle kalabalıklaşan evimizde odadan odaya yankılandı; herkeste teessür, “A, iki gün önce haberlerdeydi, nesi varmış ki?” şaşkınlığı. “Yazarsın herhalde” dedi çok yakın bir aile arkadaşım; dışarıdan, “Ne yazayım, tanışmıyorduk ki, şahsî yakınlığım, müşterek hâtıram yok” diye bir şeyler geveledim. İçimden, “Aynı dünyanın insanı bile değiliz,

-Üstâdım, fena aklım karıştı, yardımına ihtiyacım var? -Nedir Çekirge, bende akıl tonla biliyorsun, niçin aklın karıştı anlat! -Olup biteni anlamaya çalışıyorum, taşlar yerine oturmuyor. Şu Paris cinâyetini ele alalım; kim, niçin, ne yapmak istedi bu cinayetle? Mahir Hocamız’ın bu gibi konulardaki genel yaklaşımı en akla yatkın olanı: Yani Avrupa

Cumartesi günü o meşhur yağmurda güç-belâ bir taksi bulabildim. Sürücüsü, konuşmaya teşne bir arkadaş çıktı ve yarım saatte bana hayatını anlattı. İneceğim yere yakınlaşınca bu defa o bana soru sormaya başladı. Zaman gazetesinde yazar olduğumu, daha önceleri ise üniversitede hocalık ettiğimi söyledim. Biraz sükût oldu, bu iki olguyu yan yana

Geçenlerde bir camiye yolum düştü; yeni bina, güzel de. Gelenek çizgisinde, fazlaca fantazi göstermeyen şirin bir mahalle mescidi. Temiz, sıcak, aydınlık bir mekân. Ayrıntılara itina gösterildiği, harimdeki hüsn-i hat ibârelerinin sanatkâr bir hattat elinden çıkmasından belli; ama küçük bir ayrıntı (İllâ ki kusur bulacağız ya!): Mâlumunuzdur, eski câmilerde mihrabın sağında

Her kar düşüşünde bizi dağlara doğru açılmaya çağıran bir dâvet sezsek de, dâr-ı dünyâda vâsıl olmak istediğimiz yer, yine de saadethânelerimizdir. Saadethâne ne güzel kelime! Bir başkasının evini vasfederken “saadethâneniz” deriz; kendimizinkinden söz etmek gerektiğinde seçilen söz “fakirhâne” olur. Ne ilkinde yaltaklanan bir riyâ, ne de ikincisinde olanı olduğundan küçük

Şiir üst dildir; sıradan, bildiğimiz, başka çerçeveler içinde farkına varmadan kullanıp telaffuz ettiğimiz kelimeler, ancak bir şairin zihnî rafinerisinde işlenip özel bir şekilde sıralandıktan sonra olağanüstü bir musiki ve mânâya bürünür. Müteşairlere, “Ben de yazabilirim” kolaylığını vadeden bir câzibesi var şiirin. Şairler bu yüzden saygı ve hayranlık görür; hele bir

Aklım ve sağduyum, hükümetin İmralı aracılığı ile Kürt meselesine çözüm arama yaklaşımını desteklemek gerektiğini söylüyor; nitekim daha önceleri fiyaskoyla biten Habur teşebbüsünü esas itibarıyla doğru bulduğumu belirtmiştim. Mevcut siyasi tabloda ne türlü aritmetik varyasyonlar yapılırsa yapılsın, bu riskli irâdeyi gösterecek başka heyet çıkmaz, hepimiz farkındayız bunun. Devlet dediğimiz cihazın terörle