Ahmet Turan Alkan

Ergenekon Davası Türkiye’nin sadece bugününü değil, geleceğini de etkileyen bir seyir gösteriyor. Eski Yargıtay başkanlarından Sami Selçuk, “Bu dava devletle ilgili olduğu için suç açısından siyasi bir davadır. Ama suç siyasidir diye, dava siyasallaştırılamaz. Ergenekon davası A’dan Z’ye siyasallaşmıştır” görüşünü savunurken zihinlerde soru işareti bırakan bir müphemliğe

Hâlimize şöyle bir bakan, aramızda düşmanlık kültürünün esas olduğunu zanneder. Hâlbuki gerek dinimiz, gerek örfümüz ve gerekse medeni değerler, düşmanlığın değil, dostluğun geliştirilmesi ve pekiştirilmesi yolundadır. Komşuluk, akrabalık, tanımadığımız insanlardan bile esirgememek gereken nezaket, yardımlaşma, kadirşinaslık gibi güzel hasletlerin dillendirildiği bir kültür çevresine mensubuz. Geçen hafta bir futbol maçı oynandı;

‘Abdülhamid’i tahtından alaşağı eden İttihat ve Terakki Cemiyeti ile Abdülhamid arasında nasıl bir ideolojik fark vardı?” sorusunun cevabını bulmak kolay değildir. İttihatçılar, Abdülhamid’i sansürcü, müstebid ve zalim olmakla itham ederek iktidara gelmişlerdi; Abdülhamid ise İttihatçıları tedbirsiz, aceleci ve tecrübesiz olmakla suçlamış olsa gerektir. Bu iki retorik arasında ideolojik

İstanbul’daki Osmanlı Saraylarına, zihniyet dünyamızdaki değişim ve dönüşümün hâlâ yaşayan eserleri gözüyle baktığımızda âşikâr ama pek fark edilmeyen bir gerçekle yüz yüze geliriz: Osmanlı Sarayı ve içinde yaşayan Osmanlı Hânedanı, Osmanlı toplumunun en alafranga, en Batıcı kesimini teşkil etmektedir. Misâllerle izah etmeye çalışalım: İnşâ edildiği XV. Yüzyıldan bu yana,

“Şu dünyada bir nesneye yanar özüm, göynür özüm; Yiğid iken ölenlere, gök ekini biçmiş gibi” Yunus Emre Politikacıların zaman zaman, özellikle kampanya zamanlarında tekrarlamaya ihtiyaç duydukları bir beylik söz vardır: “İçimizden biri”. Bu sözün, Muhsin Yazıcıoğlu’nda olduğu kadar sahicilik kazandığı pek az örnek vardır ve öyle zannediyorum ki onun