Ahmet Turan Alkan

Beyoğlu’nda Emek Sineması diye bir mekânın varlığını elbette duymuştum da nasıl özellikler taşıdığını bilmiyordum; hâlâ biliyor sayılmam fakat benim algı seviyemi paylaşanların doğru örneklik teşkil etmeyeceği de açıktır. Emek Sineması hakkında hiçbir hâtıram yok ama sesini duyuracak güçte bir entelektüel mahfilin, bu mekâna karşı anlamlı bir duygu yoğunluğu ile

Güneydoğu’da silahlı çatışmaların yaşandığı günlerden birindeyiz. Yakın mevzilerde tutunan güvenlik güçleriyle PKK’lılar bazen birbirlerinin telsiz bantlarına girerek karşılıklı propaganda yapabiliyorlar. İşte o anlardan birinde asker telsizinden bir PKK’lının şöyle bir anonsu duyuluyor, -Dikkat dikkat, etrafımızdan sarıldık, teslim olun! Anonsu duyan komutan gülmekten kendini alamıyor. Telsiz kullanan PKK’

1970’le 80 arasında başımıza nasıl musallat olduğunu, o tarihler itibariyle bir türlü anlayamadığımız çok büyük bir sosyal problemimiz vardı. Kısaca “sağ-sol mücadelesi” diye adlandırılan bu mesele, sanki yaşadığımız dönemin tabii bir ürünü gibi göründü; bunun bir sosyal mühendislik eseri olduğu çok sonraları fark edilebildi. 70’lerin sonuna doğru gelindiğinde

İnsan haklarına saygılı bir siyasi rejimimiz olsaydı ve millî gelir bakımından yurttaşlarına refah vadeden bir ülke hâline gelebilmiş olsaydık, hayli zamandır yokuşa sürdüğümüz şu “Türklük” kavramı, bu kadar konuşulmazdı gibime geliyor. ABD’de Amerikan, Almanya’da Alman, İngiltere’de İngiliz olmak, aslen öyle olmayanların sinirine dokunmuyor nedense, aksine hafif gururla

İmralı zabıtlarının, biri veya birileri tarafından basına sızdırılması geçen haftanın başlıca gündemiydi ve hepimiz bunun çok mühim bir mesele olduğunu düşündük ve süreç zedelenir şüphesiyle endişelendik. Ne var ki, ağaçlara bakıp ormanı görememek durumuyla karşı karşıya olabiliriz; belki de zabıtların sızdırılması, henüz ana detaylarını bile bilmediğimiz barış sürecinde kamuoyunun dikkatini