Ahmet Turan Alkan

Söz bitti; “Söylenecek her şey söylendi” mânâsında değil, herhangi bir haber veya yorumun anlamını kaybettiği şeklinde anlamalı bu cümleyi. Kimsenin yekdiğeri hakkında sarf edebileceği, “şunu unutmuşum” diyebileceği bir zannı kalmadı. Kamuoyu, yazılıp çizilen şeyler hakkında bir hüküm vermiş olmalı ki, ocağın ikinci haftasında bütün gazeteler toplamda 211 bin tiraj kaybına

“Devletin çivisi” var mıdır, varsa neye teşbih edilir? “Adalet mülkün temeli”yse, devletin çivisinin de adliye olması lazım gelir. Eğer öyleyse, bence bu çivi yerinden çıkmıştır! Son bir ay içinde yaşadıklarımız inanılır gibi değil. Adalet hizmetleri toplumla devlet veya kişilerle kişiler arasında bir güven unsuru olmaktan çıkarıldı. Halinden, mevkiinden ve

Paradoksu bir cümlede özetlemek mümkün: Siyasî maslahattan yana tavır takınmak veya gerçeğin yanıbaşında durmak. Bugün olup bitenlerden biraz haberdar herkesin tâbi olduğu, kendince çözmek zorunda kaldığı bir paradoks bu. Siyasî maslahattan yana tavır almak güvenilir bir liman. ‘Ekser’ün-nâs’, maslahat kelimesinin üçüncü mânâsını önemser: ‘Barış, dirlik, düzenlik [kelime ‘sulh’ kökünden

Efsâne bu ya; Kristof Kolomb Amerika’yı keşfedip İspanya’ya dönünce bazıları, “hıh” demişler. “Batıya doğru çalakürek kim gözünü karartıp gitse bulurdu bir şeyler...” Kolomb da mukabeleten, “Siz yumurtayı dik durdurabilir misiniz bakalım, önce onu görelim” demiş güyâ. Kim uğraştıysa başaramamış. Kolomb da yumurtanın dibini hızla masaya vurup kırarak problemi

“Kaçınılmaz hata”, yargı kararına geçti. Öyleyse en azından bir hata var demektir. Nedir o hata? Devletin meşrû silahlı güçleri tarafından, üç-dört saat düşünüp taşındıktan sonra 34 sivil vatandaşın öldürülmesi! Kararda operasyonun başından nihayetine kadar askeri mantığın nasıl işlediğini, hangi safhalardan geçildiğini, nerelerde tereddüd edildiğini okuyabiliyoruz; görmediğimiz tek şey sivil mantığın

Efendimiz; evvelâ sana ve âl-i ashâbına hicâb ile selâm ederiz.Yarın mübârek velâdetinizi bir kere daha idrake çalışacağız. Peşinen arzedelim; emânetiniz ve hâtıranıza lâyıkıyla riayet edememekten ötürü çok mahcûbuz. Siz, “Ben Muhammed’im, ben Ahmed’im, ben Rahmet peygamberiyim” buyurmuştunuz; bugünki hâlimizi taşradan görenler hakkımızda, “Bunlar, o emânetin hâmili değiller,

Bu köşe babamın malı değil; emanet. Şahsî konulara tahsis edilmemesi gerekir fakat ağır bir cinnet dönemi geçiriyoruz. Bu cümleden olmak üzere birkaç günden beri gazete ve TV kanallarında ismimi vererek hedef gösterenler artmaya başladı. İlki, on gün öncesine kadar “Ağabey” diye hitâb ettiğimiz, zevahiri halîm bir insan. Kendince birtakım sebeblerle

Bazı dostlar, beni yeteri kadar siyâsi olmamakla suçluyorlar; ben ise yeterinden fazla siyasî tavır takındığımı üzülerek fark ediyorum. Cümlede çelişki yok, siyâsî kelimesine verilen anlam farklı. Bazı dostların imâsı şu: “Sana göre ne doğru görünüyorsa öyle yazıyorsun; Aa bu iyi bir şey değil. Bir tarafta ülkenin seçilmiş hükûmeti dururken ardı

Önemli ve yetkili ağızlardan Balyoz ve Ergenekon hükümlü ve tutuklularının yeniden yargılanabileceği açıklamaları ne anlama geliyor? Birileri bu hamleyi “yeni paydaşlara ihtiyaç var” cümlesiyle açıkladı. Hükûmet çevrelerinden gelen sesler, bu ihtimâlin olabilirliği değil, nasıl uygulanacağı yolunda fikir jimnastiği mahiyetinde. “Kendi ülkesinin milli ordusuna, milli istihbaratına, milli bankasına, milletin gönlünde yer

Selden kütük kapma yarışına PKK’nın Kandil takımından Cemil Bayık’ın da katılması işin suyunu çıkardı; Bayık, bir sene kadar önce Paris’te işlenen ve tuhaftır, tetikçi ele geçirildikten sonra sessizliğe gömülen PKK’lıların katlinde cemaat parmağı olabileceğini söylüyor ve taşı gediğine şöyle koyuyor: “Evet, bunlar paralel devlet kuruyorlar!” Yeni

Dün öğle saatlerinde kanallara şöyle bir göz attım; ya birileri yemek tarifi yapıyordu ya da Başbakan konuşuyordu. Bir kısım medyada hükümeti savunan ve operasyonlara saydıran, dara düşünce sakata çıkan stoper takımını saymıyorum. Çok ilginç zamanlar yaşıyoruz. Resmen “Demonization”, yani şeytanlaştırma: Bütün kötülükleri bir şahsın, bir sosyal çevrenin üstüne yıkarak kitleler

Aklıma takılan bazı meseleler vardı, meselâ İslâm hukukunda “ganimet”in hükmünü daha etraflı öğrenebilmek için Ö. Nasuhi Bilmen merhumun “Istılahat-ı Fıkhiyye Kamusu”nu karıştırdım biraz. İslâm hükûmetlerinde ganimet gelirinin nasıl elde olunduğu, nasıl taksim edildiği, daha mühimi neyin ganimet sayılacağına dair ilginç şeyler okudum. Bu meseleyi önemsiyorum çünkü yaşadığımız siyaset

Böyle zamanlarda yazmanın kolay ve zor yanları var. Kolayı şu: Bir köşe yazarı için ortalık malzemeden geçilmiyor; sataşanlar, imâ edenler, âşikâre bodoslamadan hücuma geçenler hatta yetinmeyip hakaret edenlere haddini bildirmek çok kolay, üstelik yazarlık tekniği bakımından zevkli. Bir miktar edebiyatçılığımız da var çok şükür, üstesinden gelinir. Hele hele polemik ve

Siyaset biliminin, hukukun kavramları kifâyet etmiyor. O zaman fizikten misâl vermek lâzım. Çocukken tahta topaçlarla oynardık. Topaç, ilk safhasında ilk kendi ekseni etrafında pek kımıldamıyormuş gibi görünür; çünkü kütleye uygulanan ilk döndürücü kuvvet, topaca düzgün bir momentum verir; ne var ki kuvvet, termodinamiğin ikinci kanunu uyarınca ilânihaye devam edemeyeceğinden eksendeki

1- Sıradan bir gerçek, mis gibi teoriyi berbat ediyor: Soruşturma, çok ciddi yolsuzluk şüphesini güçlendiren işaretlerle dolu ama nedense çoğumuz, ortada bir yolsuzluk yokmuş gibi hükümete komplo nazariyesi üzerinde konuşmayı tercih ediyoruz. Tipik, “Cambaza bak” taktiği... 2- “Bu işi dış mihraklar yaptı; zaten bizden korkuyor ve çekemiyorlardı” yaklaşımı kısmen haklı,