Ahmet Turan Alkan

Ben bizzat ve şahsen dinlemedim; bir haber sitesinde gördüm, oradan iktibas ediyorum. Sayın başbakanımız kendisine güyâ, “Üstadım, reisicumhur seçilirseniz bu paralel yapıyla mücadeleyi devletin kırmızı kitabına koyduracak mısınız?” mealindeki soruya şöyle cevap vermiş, -Buraya giren bir mücadele. Çünkü bu, ulusal güvenliğimizi tehdit eden bir yapıdır. Ulusal güvenliğimizi tehdit eden böyle

Ramazan’ın “birinci devresi” fırtına gibi geçtiyse, bunda Dünya Kupası maçlarının katkısını inkâr etmek, özellikle benim gibiler için nankörlük olacaktır. Benim gibiler derken “genç” yaşta emekliye ayrılmış ve oruçlu günlerde mesaiye gitmek zorunda olmayan ve bu özelliklerine ilaveten futboldan hoşlanan hemcinslerimi kastediyorum. Burada cinsiyet ayrımcılığı yapmadığımı belirtmeye gerek görmüyorum; eğer

Tâ başından, yani 1948’den, hatta son Osmanlı askeri birliğinin çekildiği 1918 yılından beri Türkiye, Filistin meselesinde belirleyicilik sıfatını kaybetti. Bazen unutur gibi olup heveslensek de haddimizi bildiriyorlar: Türkiye, uluslararası sistemin ancak kendi iç meseleleriyle ilgilenmesine izin verdiği bir ülke. Filistin ahalisinin acılarını bir nebze olsun yatıştıran bir rol oynamamıza

“Ne şundanım ne bundanım, bilakis tarafsızım” diye vicdanını uyuşturarak olup bitenler karşısında acı çekmemeyi başaran arkadaşlara bir çift lafım olacak: İktidarın “Paralele bak paralele” sloganı ile yürüttüğü bürokrasiyi partileştirme kampanyası, sadece münhal kadrolara hükümet taraftarı, güvenilir ve sır saklamasını bilen yandaşların atanması anlamına gelmiyor, bu gelişmeye paralel olarak yüzbinlerce yetişmiş,

Samsun’a ayak bastıktan sonra “Erzurum Kongresi”ne gitmek üzereyken helikopterle Erbaa stadyumundaki toplu iftar törenine katılan Başbakan sayın Erdoğan’ın, top atılıp iftar edildikten sonra tok mideyle sarf ettiği sözleri önce hep birlikte hatırlıyoruz: -“Temennim odur ki bu mübarek Ramazan ayında, bu IŞİD denilen örgüt, artık eğer gerçekten

İdeolojik düşünceyle temasım fakülte yıllarından başlar. Dünyada olup biten her şeyi ideolojik bir çerçeve ile açıklamak gençlerin pek hoşuna giden bir oyuncaktır, çünkü delikanlıya, “Bundan önce olmuş ve bundan sonra olması mümkün her şeyin sebebini biliyorum.” duygusunu verir. Bazıları oldukça karmaşık ve anlaşılması güç görünse de ideolojik düşüncenin sihri, aslında

Bolu’da bizimkiler dershane, anaokulu kapatmışlar. Bre maaşallah şu yiğitliğe; gazâmız mübarek olsun, ufak-mufak demeyeceksin; ne de olsa cihat cihattır. Dağdaki eşkıyanın elinden silahı alamıyoz bari düzdekinin dershanesini geçirelim kafalarına. Azim bravodur. Diyanet’i de ayrıcana mufassalan tebrik ediyorum, kitap fuarında Zaman kitap’a yer vermemek için kırk dereden getirdikleri

Her Ramazan’da, “Orucu bozmayan fakat fena halde faziletini zedeleyen şeyler” listesi hazırlayan ulemânın fetvâlarını okumaktan hiç usanmayan ey güzel halkım, sen ne sevimli, ne saf, ne şeker bir şeysin öyle? İyiliğinden bahsederken değinmesem olmaz; Üstüme vazife olduğundan da değil velâkin böyle bir gerçek de var yani: Bir sene boyunca

Ekmel Bey’in Cumhurbaşkanlığı adaylığı konusunda niçin ısrar ediliyor anlamıyorum. Bence muhalefet partileri çok daha elverişli bir çatı adayı bulabilirlerdi. Niçin diyeceksiniz? Efendim olmaz, olacak iş değil. Bir kere Ekmel Bey dil bilmez! Çok mu lâzım kardeşim, dil de bilmeyiversin; onca tercüman ne güne duruyor diyeceksiniz. Lakin azizim öyle “vatizdiz,

Peşinen pazarlık yapalım; anlatmaya çalıştığım şey hakkında tamamen farklı şeyler düşünüyor olabilirsiniz ve bunların doğru olması da pekâlâ ihtimâl dahilindedir. Mesele, “Zevkler ve renkler tartışılmaz”ın biraz dışında, biraz sanatla biraz da sanatın felsefeyle buluştuğu bir yerle ilgili. Mesele, şarkıcılıkla ilgili. Şarkıcılık kelimesinin Türkçedeki karşılığı tam olarak muradımı aksettirmiyor: Şarkıcı,

O günlerde yine bir yüzük, küpe, bilezik sözleri dolandığını hatırlıyorum. “Vermeyenleri mimliyorlarmış” gibi sinsi dedikodular... 27 Mayıs Darbesi’nin hemen ertesi; aylardan haziran. Söylenenlere göre DP iktidarının zaten har vurup harman savurduğu hazine darbeden suyunu çekince, Ankara’daki 1. Zırhlı Tugay mensubu subay ve astsubaylar eşleriyle birlikte evlilik yüzüklerini vererek

Şanlıurfa Belediye Reisi’nin, kimbilir hangi sebeple “sehven” atına binerek Balıklıgöl Yerleşkesi’ndeki (Yahu eskiden buraya Ayn-ı Züleyha denilmez miydi; yerleşke kimin akrabası oluyor Urfa’da?) Dergah Camii minarelerindeki mahyaya adını yazdırınca, itidal ve ciddiyet asansörümün çelik halatları koptu. Kınıyor, ayıplıyor muyum; kesinlikle hayır! Bilakis bayıldım, çok hoşuma gitti... Düşünün,

Cumhurbaşkanı seçmek, 2007’de Ulusalcı takımının inadından beslenen ideolojik bir takıntının büyüttüğü bir meseleden ibaretti; bugün ise çok boyutlu, karmaşık bir mahiyet kazandı: Türkiye’de rejimin yeni karakterinden tutunuz Ortadoğu’da yeni haritanın nasıl şekilleneceğine kadar pek çok değişkenin ortasında yer alıyor. Erdoğan, neredeyse sınırsız güç kullanabilen bir başbakanlık pratiğinden

Hocam, birbirine benzemeyen olguları karşılaştırıp hüküm çıkarmanın yanlışlığını biliyorum ama ister istemez şöyle düşündüm: Keşke vaktiyle ben de Keleş’i omuzlayıp dağa çıksaydım; ben de yol kesip haraç toplasam, şehirlerin kalabalık yerlerinde canlı bombalar patlatsam, karakol basıp sotalı yerlerde askerlere polislere pusu kursaydım... -Hop hop... ağır ol bakalım Çekirge efendi,

Madem ülkenin başbakanı çıkıp, “Balyozcular AİHM’ye gidip lehlerinde karar alsalar bile biz Türkiye olarak belli bir bedel [para] verirdik ve içerde kalmaya devam ederlerdi. Bu zemini hazırlayan AK Parti iktidarı.” dedi, o zaman ben de bildiklerimi gönül rahatlığıyla açıklayabilirim demektir. 2010 yazında biz Zaman yazarları, sonradan ayrılanlar da dahil

Size bu satırları yazarken, dâvâ arkadaşlarını üç kuruş menfaati uğruna satmış bir döneğin derin hicâbı içinde olduğumu söyleyebilirim. Ezelî ve güngörmüş Ege’nin kadîm Akdeniz ile resmen yanak yanağa verip fingirdeştiği cennet-âsâ, hesnâ ve müstesnâ yurt köşelerinden birinde birkaç günlüğüne de olsa gündemden çalınmış bir tatil yapmak, kabul edersiniz ki

Normal gazete boyutundan vazgeçip, medya tabiriyle tabloid ebadlarına döndüğünde hiç memnun olmamıştım. Ben Radikal gazetesini o haliyle daha çok seviyordum. Tabloid, yani normal gazetenin ikiye katlanmış şekli Türkiye dışında hayli yaygındır ama Türkiye’de pek kadri bilinmedi. Daha ziyade gazeteyle dergi arasında mütereddid, kadersiz bir algısı var tabloidin. Tam tabloide

Bizdeki hukuk uygulamasına göre bir darbenin yargı önüne getirilmesi ve yargılanması için şu şartların gerekli olduğunu öğrenmiş olduk: Evvela darbe “sâlimen!” yapılıp tamamlanmış olacak! Darbeciler anayasa düzenini silah zoruyla alaşağı edip hükümeti devirmiş, meclisi kapatmış, vali ve belediye başkanlarını açığa almış ve darbe hukukuna ([!]) göre işleyen mahkemeler kurmuş olacak. Ardından,

Zeytindağı’nı Falih Rıfkı Atay’ın elinden alıp Yakup Kadri’ye ulaması sürç-i lisan mıydı, zannetmiyorum. Edebiyat ve tarih bilgisi gerektiren konularda herkes yanlışlık yapabilir velâkin yazılı metni promterden okuyorsanız, vurgulama ve telaffuz hatâları hariç yanlışlık yapmamalısınız. “Sürç-i lisân”ı doğuran şey, iyi hatip diye tanınmış olmanın verdiği “Biz irticâlen

Krizin ikinci günüydü. Dışişleri Bakanı Ahmet Davudoğlu, kimbilir hangi önemli hariciye konularını görüşmek için gittiği New York’ta IŞİD’in Musul baskınını öğrenince alelacele Türkiye’ye dönmüş ve hemen ayağının tozuyla muhalefetin grup başkan vekillerini tek tek ziyaret ederek bilgi vermişti. Bu konuda gazetecilere konuşurken, “Siyasi ihtilaflar ve görüş ayrılıkları