Çoğu insan için musiki bir tüketim metâıdır; ömürleri sadece başkaları tarafından yapılmış musiki eserlerine dinleyici sıfatıyla temas etmekle geçer. Bu metaın tüketicisi olmayı, tamamen edilgen bir tavır olarak nitelemek insafsızlık olur çünkü ömrü boyunca kitaba uygun tarzda bir "lâ" sesi çıkaramamış, kendi kendine basit bir melodi olsun mırıldanmamış

Silâh dramatik bir âlet; savunurken nâmus kadar mübârek, saldırı aracı olarak zulmün en dolaysız timsâli. Kendi başına bir çelişki yumağı. Dünya hiçbir zaman "ne onunla ne onsuz" yapamadı. Biz Kabil'in torunlarıyız; uzak ceddimiz ölü bir sığırın çene kemiğiyle kardeşini katletmişti. O günden beri insanlık yaşatmak ve

Kıyıda köşede yeniden neşredilmeyi bekleyen ne kadar çok boynu bükük kitap var; gözünü karartan kanuna aykırı olduğunu bile bile bir fotokopisini yaptırıp kütüphanesine koyuyor. Hattâ bazı esnâfın üniversite şehirlerinde sırf korsan fotokopi yoluyla kitap çoğaltarak geçindiğini bile biliyorum. Kanuna aykırı ama insâfa muvafık. Bu şekilde çoğaltılan kitaplardan ekserisi yıllardan beri

Bundan onbeş gün kadar önce Hürriyet'teki köşesinde Ertuğrul Özkök, Türk Basın Tarihi'nde en azından "çerçeve yazı" şeklinde yer alması gereken çok önemli bir yazı neşretti. Bu yazıda artık iyiden iyiye aşağılayıcı bir muhtevâ kazanan "bir kısım medya" kapsamına giren yayın organlarının müdafaası

Yılmaz Karakoyunlu, Türk siyâsetine zenginlik ve seviye katan entellektüel milletvekillerinden biri; Sabah gazetesindeki yazıları, kalemin ardındaki kafa hamûlesine işaret ediyor. Geçen pazar günü Yılmaz Karakoyunlu Birlik Vakfı'nın düzenlediği II. Abdülhamid dönemini tartışan sempozyum vesilesiyle Midhat Paşa'nın yeniden neşredilen hâtıratına işâret ederek mezkûr devirdeki adalet uygulamasının ve

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde bir türlü çocukları olmayan biri Türk diğeri Ermeni iki komşu kadın, aynı dertten muzdarip bulunmanın tesiriyle birbirlerine dert yanar dururken, günün birinde bir gezgin dervişin elinden yedikleri yarım elmaların tılsımı ile evlat sahibi oluverirler. Her iki aile çocuklar daha doğmadan "beşik kertmesi"

Türk sinemasında son günlerde adından çok bahsedilen filmler, garip bir tesâdüf eseri olsa gerek hep marjinal hayat kesitlerini ekrana taşıyor; toplum hayatının ve olağan işlerin sınırlarına yaslanan aykırılıklar, sapmalar, farklılıklar ve sıradışılıklar el üstünde tutuluyor; daha da olmazsa alelâdeliğin bilinen ama görmezden gelinen tarafları abartılıyor: Küfür, müşterek değerlere saldırı, istihcân,

Masal anlatmaya niyet ettiği zaman Hollywood filmlerinin bile ne kadar evrensel bir dil konuşabildiğini farkettiniz mi? Rasyonel muhakemeye ne kadar aykırı görünse de masallarda insanı yüreğinden kavrayıveren insânî bir boyut var. Sizi bilmem ama insanların çoğu gibi ben de masal dinlemeye ve okumaya bayılırım; belki de masallarda gündelik realite çirkeflerinden

Dolmakalem, daktilo, gaz lambası, bakır tencere, kilim, kömürlü ütü bir zamanlar gündelik hayatın "kahrı da hoş, lûtfu da hoş" cinsinden sevimli ayrıntıları idiler. Külfetleri yok değildir: Dolma kalem mürekkep damlatır, daktilo şeridi soba kurumu gibi is bırakır, gaz lambası koku yapar, bakır tencerenin kalayı silindiğinde yemeği vurur, kömürlü

Türk sinemasının siyah"beyaz zamanlarında film çekenlerin ferâsetine duyduğum hürmet giderek artıyor. Belki çoğu bugünkü gibi "mektepli" entellerin tahsil ettiği sinema teorilerinin adını bile duymamışlardı ama ne güzel "hikâye anlatıyor", ne güzel "anlaşılır kalabiliyor" ve ne güzel "efsâne söylüyorlardı". İşin püf

Amerika tarihi hakkındaki ilk bilgilerini benim gibi Teksas, Tommiks gibi hiç de ilmî sayılmayacak kaynaklardan edinenlerin nazarında Kızılderililer vahşi, saldırgan, iptidai ve kan dökmekten, kafa derisi yüzmekten zevk alan bir kavimdi; buna rağmen yaşım ilerledikçe niçin çoğunluğu teşkil eden terbiyeli, beyaz ve tabii iptidai olmayan çoğunluğun aksine "yerli"

Japon kültürüne dair bir tâbir "bunbu itchi"; kılıçla kalemin âhengi mânâsına geliyormuş. İnsanlığın her cüz'ü "beşer" paydası altında bulunmaktan ötürü üç aşağı beş yukarı birbirine benzer özellikler gösteriyor ama Japon milletiyle müştereklerimiz zaman zaman "heyecanlandırıcı" seviyelere yükseliyor. "Bunbu itchi", Samurai

Ortalıkta imam—hatiplerin orta kısmını battal hale getirmekten başka eseri görünmeyen temel eğitim kanunu, bütün milleti yaralayan bir üslûpla kanunlaştı. Tasarı mecliste görüşülürken protesto etmenin bir anlamı vardı; seçimden seçime kendine söz hakkı verilen seçmenler, anayasanın tanıdığı haklarını kullanarak kanunu benimsemediklerini açıkladılar ama kanun meclisten geçti ve yürürlüğe girdi. Ne

Hakan Şükür'ü seviyorum. Galatasaray'da top oynaması, geçen yılın gol kralı olması, bu yıl Galler'i 6—4 yendiğimiz maçta dört gol birden atması gibi niteliklerinin de bu hissi yönelişte elbette payı var ama Hakan Şükür'de parlak futbol kariyerinin ötesinde parıldayan şeyler de var;

Cemil Meriç ismini daha önce kimler duydu?" sorusunu, havaya kalkıp kalkmamakta tereddüt eden bir kaç el cevaplandırdı.Aynı soruyu dört ayrı sınıf ta takriben iki yüz öğrenciye sordum; mütereddid parmakların oranı hiç değişmedi. "Bu Ülke'yi okuyanların sayısı yaklaşık ellide bir civarındaydı. "Bu Ülke'nin