Son birkaç ayda, “Askeri vesayet” rejimini eleştiren yazı ve haberlerin çokluğuna istatistiki bir değer olarak bakanlar, Türkiye'de ordu aleyhtarı bir damarın gitgide yükselmekte ve güçlenmekte olduğunu düşünebilirler. Bazılarımız, –bu satırların yazarı da dahil- bu durumdan endişeye kapılarak “Ordu aleyhine eleştirilerin artması, silahlı kuvvetleri zaafa düşürebilir mi?” endişesini de

Cumhuriyet Halk Partisi, Millî Mücadele’nin tamamlandığı yılda, Anadolu ve Rumeli Müdafaayı Hukuk Cemiyetleri’nin siyasi tabanı üzerine kuruldu; ilk adı “Halk Fırkası” idi, 1925 yılında Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası’nın teşkilinden sonra adını önce Cumhuriyet Halk Fırkası, daha sonra CHP olarak değiştirdi. CHP’nin, “Cumhuriyet’i kuran parti” olduğu iddiası

Sivaslılar her 2 Temmuz’da o çirkin ve dramatik hadiseyi anmak için yapılan törenlere karşı çelişik duygular taşıyorlar: Eminim ki mümkün olsa, takvimlerden 2 Temmuz’u çıkarmak, o güne dair şeyleri hiç konuşmamak ve tamamen unutmak isterlerdi; diğer taraftan böyle feci bir hadiseye -istemeden de olsa- ev sahipliği yapıyor görüntüsü

Herhangi bir ordu mensubunun, haksız bir muameleye, velev ki bir iftiraya, bir komploya maruz kalmaması için gerek muhterem matbuatımızın ve gerekse başta muhalif çevreler olmak üzere ordu yönetiminin göstermiş olduğu titizliği takdir ve saygıyla karşılıyorum. Türkiye, on günden beridir Dz. Kr. Alb. Dursun Çiçek’e ait olduğu ileri sürülen ‘eylem

Ben vaktiyle böyle birkaç adam tanıdım; belki sizler de tesadüf etmişsinizdir. İnsanlar kabaca ikiye ayrılabilir; hayata doğuştan borçlu olanlar, hayattan alacaklı doğanlar; bunlar ikinci zümreye mensuptur. Doğdukları andan itibaren zihinlerindeki ‘alacak’ numaratörü çalışmaya başlar. Yaşadıkları her dakika alacaklarını artırır ve borçluların listesini genişletir. Onlar sıradışı insanlar olduklarına inanırlar; bu hususta

Akademik tezlerin veya ilmî kitapların önsöz kısmında o türlü fiil çekimini gördüğümde hep yadırgadığımı hatırlıyorum. Şöyle oluyordu: Araştırmacı veya yazar, eserinde neyi, nasıl ve niçin yaptığını okuyucuya izah ederken “ben” yerine, ısrarla hep “biz” sigasını tercih ediyordu: “Biz bu çalışmamızda, şu türde kaynakları tarayarak, şu gibi sonuçlara ulaştık; araştırmamızda bu

1999 yılında Abdullah Öcalan’ın Türkiye’ye teslim edilmesinden sonra kamuoyuna hâkim olan iyimserlik havasını saymazsak, tam on yıl sonra yeniden meselenin çözümü için uygun bir konjonktürün varlığından söz edebiliriz. Konjonktürün elverişliliği, kestirmeden problemin hemen çözülebileceği anlamına gelmiyor ne yazık ki. Cumhurbaşkanı Gül’ün, hükûmet sözcülerinin, hattâ ana muhalefet liderinin

Aksiyon'un geçen haftaki kapak konusu, 27 Mayıs Darbesi'nin, kamuoyunca pek bilinmeyen bir yönünü yeniden göz önüne getirmesi bakımından önemliydi; bu darbe sadece Türkiye'nin anayasal nizamını, meşru anayasasını, parlamentoyu, meşru hükûmeti ve halkın dirliğini berhava etmekle kalmamış, bizatihi ordu içinde de büyük bir karışıklığa ve

‘Laik Cumhuriyet tehlikede!’ diyerek sokağa dökülüp yürüyüş yapan tiyatro sanatçıları gördüm televizyonda. Diyorlardı ki: “Demokrasilerde üç şey vardır ve bunlar tehlikeye girerse fenadır: Yasama, yürütme ve yargı… Bunlardan biritehdid altına girerse kötü, üçü birden girerse daha da kötü. İşte biz bunun için yollara düştük, yürüyoruz.” * Tiyatro sanatçılarının hepsini aynı kapsama

Üsküdar’ın Karacaahmet semtinde yaptırılan Şakirin Camii’nin mimarisi ve açılış töreni, basında alışılmadık ölçüde yer buldu. Bir cami açılışı için seçilmiş misafirlerin özel davetiye ile çağrılmasına, mekân içinde resepsiyon benzeri yiyecek ve içecek ikramlarının, sunuş ve açılış konuşmalarının yapılmasına alışkın değiliz. Elbette açılış esnasında biraz da abartıyla vurgulanan güvenlik

Galiba hepimizde, “Şiddete dayalı bir ideolojik cereyan, Türkiye’de artık zemin bulmaz” şeklinde bir iyimserlik havası hâkim olmaya başlamış olmalı ki 1 Mayıs günü Taksim’in yan sokaklarında rastlanan şiddet manzaraları irkilmemize sebep oldu. Bir propaganda aracı olarak şiddet, her zaman kullanışlı bir silah teşkil etmiştir. Fikrinizi bazen medeni ve

Vaktiyle Osmanlı tebâsı iken, şu veya bu sebepten ötürü “ayran içip ayrı düştüğümüz” unsurlarla hâlâ büyük problemler yaşıyor olmamız, altı önemle çizilecek bir zaafiyet unsurudur: Rumlar, Ermeniler ve Kürtlerden bahsediyorum! Rumlarla genç Türkiye Cumhuriyeti’nin arasını bozan mesele, Yunan işgalini ebedî zanneden yerli Rumlardan bir takımının, Yunan Ordusu ile fazlaca

Ergenekon Davası Türkiye’nin sadece bugününü değil, geleceğini de etkileyen bir seyir gösteriyor. Eski Yargıtay başkanlarından Sami Selçuk, “Bu dava devletle ilgili olduğu için suç açısından siyasi bir davadır. Ama suç siyasidir diye, dava siyasallaştırılamaz. Ergenekon davası A’dan Z’ye siyasallaşmıştır” görüşünü savunurken zihinlerde soru işareti bırakan bir müphemliğe

Hâlimize şöyle bir bakan, aramızda düşmanlık kültürünün esas olduğunu zanneder. Hâlbuki gerek dinimiz, gerek örfümüz ve gerekse medeni değerler, düşmanlığın değil, dostluğun geliştirilmesi ve pekiştirilmesi yolundadır. Komşuluk, akrabalık, tanımadığımız insanlardan bile esirgememek gereken nezaket, yardımlaşma, kadirşinaslık gibi güzel hasletlerin dillendirildiği bir kültür çevresine mensubuz. Geçen hafta bir futbol maçı oynandı;

‘Abdülhamid’i tahtından alaşağı eden İttihat ve Terakki Cemiyeti ile Abdülhamid arasında nasıl bir ideolojik fark vardı?” sorusunun cevabını bulmak kolay değildir. İttihatçılar, Abdülhamid’i sansürcü, müstebid ve zalim olmakla itham ederek iktidara gelmişlerdi; Abdülhamid ise İttihatçıları tedbirsiz, aceleci ve tecrübesiz olmakla suçlamış olsa gerektir. Bu iki retorik arasında ideolojik

İstanbul’daki Osmanlı Saraylarına, zihniyet dünyamızdaki değişim ve dönüşümün hâlâ yaşayan eserleri gözüyle baktığımızda âşikâr ama pek fark edilmeyen bir gerçekle yüz yüze geliriz: Osmanlı Sarayı ve içinde yaşayan Osmanlı Hânedanı, Osmanlı toplumunun en alafranga, en Batıcı kesimini teşkil etmektedir. Misâllerle izah etmeye çalışalım: İnşâ edildiği XV. Yüzyıldan bu yana,

“Şu dünyada bir nesneye yanar özüm, göynür özüm; Yiğid iken ölenlere, gök ekini biçmiş gibi” Yunus Emre Politikacıların zaman zaman, özellikle kampanya zamanlarında tekrarlamaya ihtiyaç duydukları bir beylik söz vardır: “İçimizden biri”. Bu sözün, Muhsin Yazıcıoğlu’nda olduğu kadar sahicilik kazandığı pek az örnek vardır ve öyle zannediyorum ki onun

Bedelli askerlik konusu yeniden gündeme geldi. Kariyer yolunda yıllarca dirsek çürüten, iş kuran, sorumluluk ve risk üstlenen gençler, bir kere daha bedelli askerlik uygulamasına gidilmesini istiyorlar; buna mukabil Millî Savunma Bakanlığı (MSB) ve Genelkurmay, henüz bir yığıntı söz konusu olmadığı için bedelli askerliğe sıcak bakmadığını söylüyor. Mesele, sadece "bedel&

Filmin adı “Osmanlı Cumhuriyeti” miydi? Gösterime girmesinden haftalar önce, filmin jeneriğinden birkaç sahne internete düşünce pek meraklanmış, izlediğim sahnelere bakarak bunun çok eğlenceli, fantastik ama aynı zamanda zihin kamçılayıcı bir sanat eseri olacağı ümidine kapılmıştım. Heyhat! Osmanlı Cumhuriyeti filmi, “Eğer Osmanlı hânedanı yıkılmayıp da saltanat ilga edilmeseydi, Türkiye bir Amerikan

Biz Türkler mimarlık tüketen bir topluluk değiliz henüz; vaktiyle öyle olduğumuz anlaşılıyor ama. Benim bu basit hakikatle tanışmama sebep olan adam, Mimar Turgut Cansever olmuştur. Hafızam beni yanıltmıyorsa Turgut Cansever Hoca ile 1994 veya 95 yılında Sivas'ta tanışmıştık. O günün Sivas Belediye Başkanı Temel Karamollaoğlu, şehir merkezindeki tarihî

İsrailoğulları'nın başından geçenler ve özellikle Hazreti Musa'nın bu kavmi Mısır'dan çıkarması ile ilgili kıssalar Kur'an'da müteaddid defalar ve hayli ayrıntılı şekilde zikredilmiştir. Başka hiçbir kavim ve inanç, Kur'an'da bu yoğunluk ve önemde yer bulmuyor. İsrailoğulları'

Gazze’de olup bitenlere bir de böyle bakalım; zulmün, tecavüzkârlığın ve adaletsizliğin teknoloji yardımıyla neredeyse naklen yayınlanmış olması, zulme uğrayanlar açısından durumu değiştiremedi. XX. Yüzyılın en pervasız ve gaddar millî devletlerinden birini teşkil eden İsrail, dünya kamuoyunun itirazlarına aldırmadan, “ülkemi koruyorum” bahanesi ile Gazze’yi bombalarla yıkıp bini aşkın masum

Konuyu anlaşılır hale getirmek için pratik örneklerden hareket edelim: Türkiye’de ordunun siyasi sahnede kapladığı yerden şikayet etmek, ordu aleyhtarlığı değildir. Aklı başında Hiçbir yurttaş kendi ordusunun aleyhinde bulunmaz; halbuki Türkiye’de ordunun siyasetten uzaklaşması gerektiğini savunanlar, rahatlıkla önce ordunun, hemen bir adım sonrasında vatanın düşmanı addediliyor. Bu derece basit

Genelkurmay Başkanlığı, geçtiğimiz günlerde basında hayli yankı bulan bir açıklama yaptı; Genelkurmay İletişim Daire Başkanı Tuğgeneral Metin Gürak, ‘meslek ilkelerine aykırı yayın’ yaptıkları gerekçesiyle bazı yayın kuruluşları hakkında Basın Konseyi ve Gazeteciler Cemiyeti’nden harekete geçerek müeyyide uygulamalarını talep etti. Bu şikâyet, emekli bir silahlı kuvvetler mensubunun intiharı sebebiyle yapılmıştı.

Klasik Yayınları, bir süreden beri dikkate değer bir dizi hatıra kitabını okuyucularıyla buluşturuyor; “Arap Gözüyle Osmanlı” başlığı altında yayımlanan dizinin bazı kitapları şunlar: İzzet Derveze’nin “Osmanlı Filistini’nde bir Posta Memuru”, Muhammed Mahzumî Paşa’nın kaleminden “Cemaleddin Efgani’nin Hatıraları”, Kral Abdullah’ın “Biz Osmanlı’ya Neden İsyan Ettik?