İktidarın amiral gemisi pozisyonundaki gazetenin, geçen salı manşetten taçlandırdığı info grafik çalışması, biz Türklerin gerçeklik algısı üzerine yapılmış en güzel ve derin esprilerden biriydi; bu espriyi kısaca, “Gerçek, bizim öyle olmasını istediğimiz bir şeydir ve aslında ne olduğunun önemi yoktur” şeklinde ifade edebiliriz. Kabataş İskelesi’nin hemen arkasındaki set üstünden

-Efendim, gördüğüm bazı lüzumlardan ötürü müsteşarlık görevimden ayrılmak istiyorum! -Ne, hayrola başkan; rüya mı gördün nedir? Yoksa koltuğumda gözün mü var? Otur oturduğun yerde, sen benim turşu küpümsün. Bir yere de gidemezsin... -Turşu değil de sır olacaktı sayın efendim; turşu biraz şey oldu... -Ha ha... vaay alındın demek? Yav kardeşim

Gezi olayları sonrasında Müslüman-muhafazakâr kitleyi Geziciler karşısında kenetleyip ayrıştıracak iki önemli hadise cereyan etti; bunlardan ilki Dolmabahçe Camii’ne ayakkabıyla giren serseri takımının içki içtiği ve mekânı bir sağlık ocağı gibi kullandığı, müezzinin de çapulculara destek çıktığı iddiasıydı, ikincisi ise mâlum Kabataş olayı. Her ikisi de çapulcu vandalların Müslümanların hayat

80’li yıllardan birinde yine bir seçim arifesindeyiz. Bölgenin milletvekili adaylarından biri kampanya çalışmalarına katılmak için aday gösterildiği vilayete geliyor. Aslında sevgili milletvekili adayını, aday olduğu şehrin herhangi bir mahallesine bıraksanız, hükümet konağını tek başına bulması mümkün değil. Lideri öyle münasip gördüğü için, hiç tanımadığı, bilmediği bir Anadolu vilayetinden aday

Davacı: Kamu hukuku! Şüpheli: Şekerci Hacı Bekir Efendi ve Mahdumları... Suç: Kuşaklar boyunca sistematik olarak ve sınıf farkı gözetmeksizin, sağlığa zarar verdiği son Tikitak yönetimince tescillenen ve özünde glikoz, esans, nişasta, gıda boyası vs. muhteviyatlı şekerleme türleri üretip bunları muhtelif şubelerde alenen satışa çıkarmak, beynelmilel ve milli fuarlara katılmak ve

Mehmet Baransu’nun 5. Sulh Ceza Hâkimliği’nce tutuklanması, Türk Basını’nda bir ara kapanmış görünen yarılmayı yeniden görünür hale getirdi. İlk gününden beri Ergenekon ve Balyoz soruşturmalarına karşı tavır alan çevreler, Baransu’nun tutuklanmasını, “Su testisi su yolunda kırılır, olacağı buydu”dan başlayıp, “Oh oldu, defalarca tutuklansa yeridir”e

Garip tevafuk; geçen cuma günü öğleden önce IŞİD yıkım ekibinin Musul Müzesi’nde Mezopotamya medeniyetlerinden kalma tarihi ve arkeolojik eserleri balyoz, darbeli matkap vs. ile nasıl tahrib ettiklerini gösteren videoyu seyrettim ve üzerime hiç vazife olmadığı halde empati yapmaya çalışarak, “Herhalde bu elemanlar Musul Müzesi’nde put kırdıklarını farz ediyorlar

Birkaç gün önce Milliyet Gazetesi’nin manşetinde Serpil Çevikcan imzalı bir haber yayınlandı.Başlık, “Genelkurmay’da şükür namazı” şeklindeydi ve haberde şu detaylara yer veriliyordu: Genelkurmay’da ‘Türbe nakli’ harekâtının yönetildiği gece Başbakan Davutoğlu gözünü bir saniye bile kırpmadan gelişmeleri yönlendirmiş ve karargâh odasından ancak iki kere ayrılarak Genelkurmay Başkanı

Bu bir memleket meselesi; Cumhurbaşkanı’mız Sayın Erdoğan’ı üzmeye kimsenin hakkı yok; özellikle de Merkez Bankası’nın; lütfen yani! Yargı, yürütme, yasama, ordu, işverenler, basın, esnaf, finans ve bir sürü sivil toplum kuruluşunun ister istemez biat ve sadakat yemini etmesinden sonra Merkez Bankası’nın Sayın Erdoğan’a karşı sanki

Hamâsî duyguların tavana vurduğu gençlik günlerimizde Karaoğlan Ecevit’in, bilmem kaç küsur sene sonra misak-ı millî haricinde bir vatan toprağını ele geçirmesine hem sevinmiş hem üzülmüştük. Geçici de olsa ‘Başbuğ’ rolü oynamayı kendisi bile aklından geçirmemişti fakat feleğin cilvesine bakınız ki, başında komando miğferi ile Ecevit, bir günde ülkenin bütün

“Bu filmi vaktiyle Almanlar da seyretmişti” yazısında, kafadan uydurduğum kanun teklifini hatırlıyor musunuz; boş verin onu. Önemli olan metin değil, herhangi bir saçma-sapan metnin kanunlaşma ihtimâlidir. Yazının ana fikri hükümeti eleştirmek değil, tam aksine Türkiye’de muhalefetin garip vaziyetine dikkat çekmekti. Kabul edin artık: Komisyonlarda kavga edip genel kurulda hayır

Biz Türklerin, moda tabirle ‘karasal’ bir topluluk olmamızın başlıca sebebi, uzak cedlerimizin Orta Asya gibi en yakın deniz sahilinden binlerce kilometre uzak bir coğrafyada tarih sahnesine girmesi olabilir. Baykal, Aral ve daha sonraları Hazar gibi büyük göllerde denizcilikle ilgili faaliyetler gösterdiğimize dair bir arkeolojik bilgi olmadığı gibi sözlü anlatımlarda da

Başbakan’ın hâlâ bir başbakanmış gibi konuşmasını önemle kaydetmeli, en azından bu çabayı takdir ve teşvik etmeliyiz; onun konuşmalarında ben, Mütareke devrinde birbiri ardına gelip giden ama bir türlü hükûmet edemeden sandalyesinden olan bahtsız sadrazamların çâresizliğini yeniden yaşar gibi oluyorum. Anayasayla kendine tanınmış yetkilerin bir kısmına eli bile varamayan Başbakan’

‘Tarihle övünmek!’ Tırnak içine aldığım bu ibâre, ‘Milli tarih denilince ne anlıyorsunuz?’ sorusuna verilecek cevapların neredeyse tamamını kaplıyor. Tarih denilince aklımıza hemen illâ ki övünmek gereken bir birikim geliyor. Bugün olup biten şeyler yarın tarih olacak; tarih bir kahramanlar çağı değil, sıradan insan topluluklarının hikâyesi. Tarihle övünenler, muhteşem bir mâziden

Aşağıda okuyacağınız kanun maddesi tamamen hayal mahsulüdür; böyle bir kanun henüz çıkmadı ama çıkmaması için de hiçbir sebep yok! Kanun şöyle: “TC hudutları dahilindeki bütün taşınır ve taşınmaz değerler, bu kanunun yürürlüğe girdiği tarihten itibaren kamulaştırılmıştır. Daha önceden özel mülkiyet kapsamına girdiği için tapu sicil kütüğüne işlenen gayrimenkullerin sahipleri, bu

Müzeyyen Senar vefat ettiğinde Kültür editörümüz Ali Çolak bir mesaj yolladı ve rahmetlinin ardından bir değerlendirme yazısı kaleme almamı rica etti; ben de cevaben, vakit darlığı ve program yoğunluğunun da tesiriyle bu arzusunu yerine getiremeyeceğimi belirttim ama asıl gerekçem başkaydı: Müzeyyen Senar benim şarkıcılarımdan biri değildi. Ölümünün hemen ardından ‘Nekroloji’

Yarabbi, biliyorum insan ömrü sınırlıdır ama ben sıradan biri değilim ki; bana bir ayrıcalık yapsan, hiç olmazsa Hz. Süleyman kadar yaşasam; hiç hastalanmasam, dişlerim dökülmese... Günün birinde her fâni gibi ölüp yüce divanında hesaba çekilme endişesi belimi büküyor; dünyada şimdilik işim işim iyi de öte taraftan biraz korkuyorum Yarabbi. Beni

Benimkisi bir nevi vatana hizmet; parlamenter demokrasiye, Meclis’in itibarına, millî irâdenin tecellîsine nâçizâne bir katkı olsun diye bugün siz saygı ve sevgideğer AKP aday adayı kardeşlerime şöyle kendimce yol göstereyim dedimdi... Evet, AKP’liliğim tuttu; netice itibarıyla AKP de ülkemizin güzel bir siyasî partisi. Cennet vatanımıza halka hizmet yoluyla

Şarlatanlık hikâyeleri hepimizi eğlendirir; bu hikâyelerde kendimizin asla ve asla bir şarlatan tarafından aldatılmayacağımıza dair inancımızı kontrol eder, yerinde durup durmadığına bakar ve varlığından emin olduktan sonra enayilere gülmeye başlarız. Kendisini akıllı sayan herkes, enayilerin başına gelenlerle eğlenmeyi en tabii hakkı sayar. Biz herkesten akıllı olduğumuz için şarlatan masallarına kanıp

Aşağıda detaylarını okuyacağınız haber, ciddiyetiyle tanınan gazetede yayınlandı. Yani bir Zaytung haberi değil. Ona göre ciddi bir nazarla okuyup değerlendirmenizi rica ediyorum. * Olimpiyat oyunlarına hazırlık faslından inşasına başlanan ve 125 milyon dolar maliyetle 2002 yılında hizmete açılan Başakşehir’deki, o günden beri arada-sırada futbol maçı oynanan, ulaşılması zor, âtıl ve

Taş ocaklarında büyük bloklar dinamitle patlatıldıktan sonra hâlâ birbirinden ayrılmamış kütlenin çatlaklarına külünk adı verilen iri ve ağır demir parçaları ve çelik kamalar sokularak parçalanma tamamlanır. IŞİD’in Irak ve Suriye’deki varlığı, büyük patlamadan sonra (ABD’nin Irak’ı işgali ve Suriye’de iç savaşı desteklemesi) bölgeyi yeniden haritalandırmak

Haziran seçimleri, şimdiye kadar yaşadıklarımızın en önemlisi olacak. Bu seçimlerde seçmene, ‘Dört yıl kim hükûmet etsin?’den çok öte, rejim değişikliği hakkındaki fikri sorulacak. Düpedüz referandum yani!.. AKP’nin şimdiki emanetçi yönetimi bu duruma ne kadar râzı bilinmez ama partinin seçim beyannamesi tek maddeden müteşekkil: AKP’ye verilen her oy,

Vaktiyle evet, benim de (bizim!) kendi idrâkimce bir medeniyet tasavvurum vardı. Türklerin veya Müslümanların mülevves dünya tarihinde yeniden (!) altın bir parantez açabileceklerini zannediyordum ve bu kanaatim, milliyetçi-maneviyatçı abilerimiz tarafından titizlikle sterilize edilmiş, sınırlı ve cilâlı tarih okumalarından kaynaklanıyordu. Artık böyle bir beklentim yok. Türklerin hiçbir zaman bir millet haline gelemediklerini

Enine veya boyuna tam ortasından ikiye kesilmiş bir halı gördüğümde şaşırmıştım; öteki yarısı yanmış veya üzerine yağ mı dökülmüştü? Cevap, sorudan daha basitti: Mirasçılar âdil bir paylaşım yapamayınca biraz da işi inada bindirip ortadan ikiye kesivermişler. Daha komik olanı, eski zaman tarzı bir ahşap konağın sırf inad için tam yarısından

Çankaya Köşkü’ndeki yıldızlı güneşli Cumhurbaşkanlığı forslarının sökülmesini gösteren fotoğraflardaki o ayrıntı elbette sizlerin de dikkatini çekmiştir: Uyanık bir muhabirin oradan geçerken çekiverdiği şipşak karelere benzemiyor bunlar; ‘Gösteri’ye fotoğrafçılar ‘ikrâmen’ davet edilmiş, özene-bezene çalışmalarına, hatta yatıp uzanarak çalışmalarına imkân verilmiş. Özellikle dramatik olmasına emek sarf edilen ufak mizansenler tertiplenmiş;