Tandoğan Mitingi'nin tadı damaklarda kalmış olmalı ki, bu hafta sonu, "aşk ile bir dahi" diyerek yeni mitingler tertiplenmesi konusunda bir panel düzenlenmiş. Panelistlerin ortak özelliğini bir kenara kaydedelim; hepsi de hukukçu. Yeni Şafak gazetesinin haberine göre dinleyicilerden bir kısmı da panelistlerle el ele vererek, cumhurbaşkanlığı seçimini

-Üstâdım, aziz hocam, sizi son günlerde pek dalgın ve gergin görüyorum. Değersiz ve haşarı bir öğrenciniz olarak belki bana düşmez ama, size duyduğum sevgi ve saygı sormamı emrediyor; neyiniz var değerli büyüğüm, hasta mısınız; kötü bir haber mi aldınız, yapabileceğim bir şey var mı? -Aman Çekirge, iyi ki geldin, soracaklarım

Santoro, Danıştay, Dink ve Malatya cinayetlerinin ortak noktası şu: Kaatiller neredeyse kaçmaya bile teşebbüs etmiyor, kolayca yakalanıyor, yakalayan olmazsa gidip sanki karakola teslim olacakmış gibi bir hâl sergiliyorlar. Bir nevi propaganda cinayeti. Burada bir gariplik var ve bu cür'etin ardındaki belirsizlik insanı korkutuyor. Zanlıların fotoğrafları ile eylemleri arasındaki

Tandoğan mitingini kısmen değerlendirdik ama söylenmesi gereken başka şeyler de var: Bu miting, birinci planda Başbakan'ın, sâniyen herhangi bir AK Partilinin devlet başkanı olmasını istemeyenler tarafından düzenlendi (bazı katılımcı ve konuşmacıların TBMM'yi seçimde devre dışı bırakmak arzusunu seslendirdiklerini ise duymazdan gelmeyi tercih edelim). Bu hakka saygı

Türkiye tarihinin en büyük mitingi deniliyor; doğrudur ve bunca insanı bir araya getiren endişenin ne olduğu hakkında iyiniyetle teemmül edilmesi lâzımdır. Bana göre "Siyasal rejim, Cumhuriyet kurulduğundan beri, hiçbir dönemde günümüzde olduğu kadar tehlikeyle karşı karşıya kalmamıştır" cümlesi gerçeği ifade etmiyor fakat bu fikre samimiyetle inananları anlamak gerek.

Ah hocaanım ah, anlamazlar ki bunlar! Boşuna konuşuyor, nâhak yere kendinizi helâk edip gülden nâzik âsâbınızı yıpratıyorsunuz. Yazık size yazık! Bu memlekette Burhan Altıntop'lar -tüh dilim yansın "çağdaş bilim kadınları" diyecektim- kolay yetişmiyor. Sizin yaptığınız, hâşâ huzurdan yem torbasını gül yapraklarıyla doldurmak. Ne lüzum var hanımefendi?

Cumhurbaşkanlığı bütçesinden bazı derneklere yardım yapılması haberi şaşırtıcı olsa da usûle aykırı değil. Cumhurbaşkanı Sezer, köşk bütçesini tutumlu kullanması ile tanındı; maiyetinde çalışan bir bürokratı, dış görevine uğurlarken makam otomobilini değil de, özel bineğini kullanması buna bir misâldir. Köşkte görevli bir başka emniyet mensubunu da yine resmi binek otosunu kullanırken

Barzani'nin Türkiye'yi açıktan, alenen hatta altını çize çize kışkırtması ve tehdit etmesini nasıl yorumlayacağız? Başkaca ihtimâller de söz konusu olabilir ama benim aklıma gelen daha mâkul birkaç sebep var. Bir balkonun altından geçerken, işgüzar ev hanımlarının balkon demirlerinin kenarına sıraladığı begonya saksılarından biri başına düşmüş olabilir.

Arzu-yı umûmi üzerine Rektörler Komitesi duyurusunun, hukuka başlangıç, anayasaya giriş ve kompozisyon derslerinin kazandırdığı ön bilgiler çerçevesinde değerlendirilmesine ilişkin ehl-i vukuf raporu aşağıda sunulmuştur: Duyurunun ilk paragrafta belirgin bir bilgi hatasına rastlanmamıştır. İkinci paragrafta cumhurbaşkanının tarafsızlığı ile ilgili ifâdeler, mâlumu ilân kabilinden görülmekle birlikte isabetlidir. Üçüncü paragraf, Meclis'in

Batı'da bir süre yaşayanlar biliyorlar; iyi, hoş, güzel fakat sıkıcı yerler bu ülkeler. İnsanlar da zamanla matlaşmış; dışardan bakılınca kendi içine kapanık, bencil ve meşgul görünüyorlar genellikle. Düzen, disiplin, ahenk ve olağanlık dediğimiz şeyler tez zamanda sıkıntıya dönüşüyor; hayat standardı yüksek fakat oralarda günlerce bir miligram bile adrenalin

Buradan hükümete sesleniyorum, iki satırlık anayasa değişikliği yapsınlar; devlet başkanlığının süresi 7+7+7 şeklinde aynı kişinin 21 sene üst üste görev yapmasına imkân verecek şekilde uzatılsın. Ahmet Necdet Sezer, bu kanun muvacehesinde yeniden seçilsin; İsmet Paşa, konsey kararıyla "ikinci adamlık"tan çıkarılsın, Sezer ikinci ve son adam

Bazıları "din"i, aşkın diliyle târif ediyorlar. Bu görüş hürmete şâyândır ve dileyen ittibâ eder; şahsi kanaatimce din ahlâktır ve bu yaklaşım da diğerleri gibi saygıdeğer bir görüştür. Efendimiz'in doğduğu günü kutlamanın en iyi şekli, zannımca ahlâkını taklittir. İşin güzel tarafı ondaki hüsn-i ahlâk, beşerüstü değildir,

Kütüphanecilik haftası kavramından şahsi hisse çıkarılabilir mi? Adı üstünde Kütüphanecilik haftası, isteyen herhangi bir kişi veya kişilerin, kimselere rica ve minnet etmeksizin, tâbirin tam mânâsıyla "sellemeh'üs-selam", yani selâmsız sabahsız, uluorta, destursuz, kütüphane denilen o çok özel -lâkin bir o kadar da genel hizmete âmâde- mekâna girip,

Apo'nun İmralı'daki odasında televizyon var mı bilmiyorum; eğer varsa önce Tuncay, ardından Gökhan, Yunan filelerini salladığında nasıl tepki vermiştir dersiniz? Sorunun cevabı çok önemli, önemli sandığımız çok şeyden daha önemli. "Biz" dediğimiz şeyin, -o her ne ise- hangi unsur, hangi kimyâdan oluştuğunu göstermesi bakımından

Türklük dediğin nedir ki; işini iyi yapacaksın evvelâ, eski tâbirle sıdk-ı cân ile yerine getireceksin, düzgün adam olacaksın; ağzın bir şey söylerken gözlerin başka telden çalmayacak. Bu cümlenin saçma ve anlaşılmaz bir hüküm içerdiğini biliyorum; böyle Türklük tarifi olmaz elbette; en genel tâbiriyle adam olmanın şartlarıdır bunlar, lâkin bu girizgâhın

Uzaylı dostumdan yine e-mektup geldi. Diyor ki, "nelerle uğraştığınıza baktıkça buralarda gülmekten yerlere yatıyoruz; bu yüzden geminin komutanı izin saatlerinde Türkiye'den yayın yapan kanalları izlemeye yasak getirdi, çünkü mürettebatta disiplin filan kalmıyor. Geminin düzeni alt üst oluyor." "Nedir yav, yedi düvele rezil olduğumuz yetmezmiş gibi

İki haberi yan yana koyunca mânâsı daha netleşiyor sanki: İlki, Diyarbakır eski Belediye Başkanı Mehdi Zana'nın Tempo dergisine verdiği mülakatta sarfettiği şu cümle: "Kürtler, İslamiyet'i kabul ettiklerinde kaybettiler!" İkincisi Abant Platformu'nda Aleviliğin İslam'ı bir kimlik olarak benimsediği ve belirleyici öğenin

Çanakkale edebiyatının en pırıltılı sayfasında Mehmet Âkif merhûmun, "Çanakkale Şehitlerine" ünvanlı şiiri duruyor; Safâhat'ın Altıncı kitabında yayınlanan bu şiir 1919 tarihini taşımakta. Müttefiklerin bir gece yarısı ansızın pılıyı-pırtıyı toplayıp sessizce çekilmesinin ardından Çanakkale cephesine dair çok şey yazıldı; hattâ bu meyanda Sultan Reşad'ın, "

Bu parti içi anket buluşuna bayıldım; tasarımcısını tebrik ederim; en az bir hafta vaziyeti idare ve kamuoyunu meşgul eder. Bana göre ankette "hangisi devlet başkanımız olsun?" sualiyle gündeme getirilen kişilerin cumhurbaşkanı seçilme şansları bu anketle sona ermiş bulunmaktadır; anketin birinci tekil şahsı dahi aynı kapsam içindedir. "Nereden