Şimdi anlıyorsunuz değil mi Baykal'ı niçin sevdiğimi; onu tenkid vadisinde diğerlerinden ayırdederek nasıl kayırıp kolladığımı?..Ayol o bizden birisi... Gözümün içine bakınız, ne demek istediğimi anlayacaksınız; "bizden" diyorum; öyle demekle de yetinmiyor, üstüne üstlük mânidar bir şekilde göz kırpıyorum. Bizdendir bizdeeen... İfşâ ediyorum: CHP'yi

Horoz ölür, gözü çöplükte kalırmış; akademik hayatın arka penceresinden izzet ü ikbâl ile firar edip soluğu Ziraat Bankası'nın emeklilerin özlük işlerine bakan kasvetli ara kat salonlarından birinde toparladıktan sonra bir ara aynaya göz attım, - Böyle mi olacaktı, hani seninle Türkiye'yi kurtaracak; kurtarmakla bile yetinmeyip ensesinden

Toplantının adı, "İşsizliğe, yoksulluğa ve zamlara karşı emek, barış ve demokrasi mitingi". Dün Ankara'nın Sıhhiye Meydanı'nda yapılan toplantı, kendilerine "Anarşist" adını münasip gören bir topluluğun sopalı, taşlı, şişeli saldırıları yüzünden "yine" anlamını kaybederek, muhafazakâr-sağcı vatandaşların, "solcular zaten anarşisttir canım&

22 Kasım Cumartesi gününün en önemli programı elbette Işık Üniversitesi'nin açılışıydı; tam tamına söylemek gerekirse Türkiye'nin Ortadoğu coğrafyasında açtığı ilk Türk üniversitesi. Erbil şehrinde daha önce Fransızlar ve Amerikalılar küçük çapta da olsa birer üniversite kurmuşlar; bölgenin resmî üniversitesi durumundaki Selahattin Üniversitesi ile birlikte İngilizce okunuşuyla

Kuzey Irak'a gidiyorum' deyince dostum bunu önce şaka sandı; ciddi olduğumu anlayınca, "boşver gitme; oralar karışık" dedi. Sustum. Bunun üzerine, "sen bilirsin fakat gitmesen iyi olur; ne işin var oralarda" diye tedirginliğini bana bulaştırmaya çalıştı. Hepimiz biliyoruz ki dostum, bu kanaatinde yalnız değil:

Geçtiğimiz cumartesi günü, eğitim tarihimize yeni bir satır başı açıldı. Türkler, Ortadoğu coğrafyasındaki ilk Türk üniversitesini, Kuzey Irak'taki Bölgesel Kürt Yönetimi'nin en büyük şehri Erbil'de kurdular. O gün orada, Işık Üniversitesi'nin açılış konuşmalarının yapıldığı salonda dinleyiciler arasındaydım; o bakımdan bu haberin Türkiye&

Beykozlu Şahin Hoca'yı tanır mısınız? Tanımazsınız; az sayıdaki Beykozlu ve sporcu hariç, Şahin Hoca'yı kimse tanımaz. Kolaylıkla tahmin edeceğiniz üzere, yarım saat öncesine kadar ben de tanımıyordum; çalışmaktan bunalınca kendime güzel bir çay demleyip İz Tv'yi açtım. "Hayatın Notları: Beykozlu Şahin Hoca"

Takriben bir haftadan beri polemik piyasasında gözle görülür bir hareketlilik göze çarpıyor. Başbakan'ın icabet ettiği yemekli ev toplantısından gazetelere akseden yaralayıcı ve suçlayıcı lafızların en akılda kalanları şöyle bir hatırlayalım: "Hürriyet yakasının Burhan Altıntop'u olmak, Majestelerinin karikatüristi olmak, Türk düşünce hayatının Recep İvedik'i

Sivri dili, ters çıkışları, mangalda kül bırakmayan pervasızlığıyla dikkat çeken adamları manavda, otobüste, kaldırımda gördüğünüzde hayal kırıklığına uğrarsınız: Avurduna gazyağı doldurup da ateş püskürür gibi konuşanların kısm-ı âzâmı sair zamanlarda normal davranırken karşılarında kamera veya mikrofon görünce kırmızı görmüş boğa gibi başkalaşıveriyorlar. İstidrat: Derler ki, boğalar kırmızıya karşı özel bir

Bir dakika, bir dakika... Olay nasıl cereyan etmiş anlayalım önce; Güzel Laçin Hanım diyor ki: "CHP'li değilim, CHP'ye oy vermem. O gün akrabalarımız oradaydı, onlarla vakit geçirmek istedim. Sonra arkadaşlarım gidince tek kaldım. Bir anda Baykal'ın bir şey taktığını fark ettim. Ne olduğunu

Vecdi Gönül'ün söylediklerini doğru bulmuyorum; siyâseten, ilmen ve vicdânen yanlıştır. "Ege'de Rumlar, Türkiye'nin pek çok yerinde Ermeniler yaşamaya devam etseydi, bugün acaba Türkiye aynı milli devlet olabilir miydi?" sözü en hafifinden talihsizlikle mâluldür. Biri Milli Savunma Bakanı'na anlatmalıdır ki, milli

Hadise 1918'in Kasımı'nda geçiyor; belki de Aralık. Mustafa Kemal Paşa, Suriye cephesi'ndeki Yıldırım Orduları Grup Kumandanlığı kaldırılınca 7 Kasım itibariyle Harbiye Nezareti emrine alınıp İstanbul'a doğru yola çıkıyor. 13 Kasım'da İstanbul'dadır; tam da işgal gemilerinin Haliç'e

Amerikan düvel-i müttehîdesi'nin yeni başkanı Barack Hüseyin Obama'yı tebrik ederim. Zaten bir ben kalmıştım; daha doğrusu "Mustâfendi" filmi ve Mehdî-i zemân Obama hakkında şu âna değin tek satır olsun lehte-aleyhte bir görüş dermeyân etmeyip herkesin sırılsıklam ıslandığı bir yağmurda inatla şemsiye açarak kupkuru kalabilen

Resmen homurdanıyorlar, resmen. Krizin teğet geçeceği, Türkiye'yi Batılı ekonomiler derecesinde etkilemeyebileceği yolunda hükümet sözcülerinin verdiği beyanlarla dalga geçiyorlar. Hani, hakikaten kriz teğet geçse de, bu mel'un global zelzelenin etkileri bizde pek sarsıntı uyandırmasa, galiba pek bedbaht olacaklar. Bu kriz, reel ekonomik büyüklüklerinin çok üstünde para kullanan,

Önce elmalarla armutları ayırıyoruz; Hüseyin Üzmez'in gazetelere, mahkemelere, bilahire televizyonlara düşen hikâyesinde tasvib edilecek, -daha beteri- ses çıkarılmayacak, görmezden, duymazdan gelinecek bir husus yok. Dünyada hiçbir kız babası, evladının böyle bir hikâyede incinmesini istemez, kabul etmez. Kezâ bu gibi insânî şeyleri, her vukûbuluşunda "kınıyoruz, ayıplıyoruz" diye

Baba bu ne? Ertuğrul bu bayrak. Bugün bayram Ertuğrul. Biz Cumhuriyet'i çok severiz. Haydi bayrama gidelim.Bugün bayram çocuklar. Ali bayrak as. Mehmet şarkı söyle. Lâle şiir oku. Pınar konfeti at. Baba bayrama gidelim. Dursun fotinlerini boya. Cemile yakalığını ütüle. Anne bize balon al. Sevinelim, eğlenelim. Devletimiz 85

Soru: Cumhuriyet ne zaman ilan edildi? Cevap: Aslında 1 Kasım 1922'de. Soru: Niçin? Cevap: Çünkü Büyük Millet Meclisi (BMM) o tarihte, Osmanlı hanedanı'na bağlı saltanat rejimini lağvetmişti. Soru: 1.11.1922'den sonra 29 Ekim 1923'e kadar Türkiye'nin idare şekli nedir?

Takılmışız "majör olgular"ın peşine, dünyadan haberimiz yok: Radikal'in Kültür/Sanat sayfasındaki Müjde Yazıcı'nın konuyla ilgili yazısını farkettiğimde kafamdan aşağı bir kazan kaynar su dökülmüşe döndüm desem yeridir. Olay şu: Orhan Abimiz, yani altmışlı yılların ortalarından itibaren delikanlılığın kitabını yazmaya başlayarak en azından iki

Ortada tuhaf ve çelişkili bir durum var: 1924 tarihinde Büyük Millet Meclisi'nin kabul ettiği Teşkilat-ı Esasiye Kanunu (yani Anayasa), kanunların anayasaya uygunluğunu denetleyen bir yüksek mahkemeyi öngörmemişti ve 1924 Anayasası Mustafa Kemal Paşa'nın anayasasıydı. Bu anayasa 1945'e kadar muhtelif değişikliklere uğradıysa da temel felsefesini