Bir gazeteci ile bir bakan, aralarındaki samimiyete binaen kendi aralarında telefonla sabah muhabbeti yapıyorlar ve birileri bu görüşmeyi gizlice dinliyor. Evvela dinleyen taraf kanunen suç işliyor, ikincisi dinen günaha giriyor, üçüncüsü örfen ayıp ediyor. Görüşme kamu işleriyle ilgili değil. Üçüncü kişilerin haberdar olmayacağı varsayımının rahatlığı içinde kendilerince latifeleşiyorlar. Elmalarla armutları

Hicretin 6. yılında Hudeybiye Anlaşması’nın imzalanmasından sonra sıra, Müslümanlar için daimi bir tehdit teşkil eden Hayber Kalesi’ne gelmişti. Kuşatma zorlu geçti fakat İslâm askerî zaferi kazandı. “Müslümanlar ganimet olarak altın ve gümüş alamasalar da çeşitli mallar, yiyecek-giyecekler, hayvanlar ve hurma bahçeleri gibi verimli araziler elde ettiler; ancak ashâbı,

Oyların takriben yarısı sayılmış durumda şu an. Tablo netleşti: AK Parti seçimi kazandı. Seçim dalavereleri, her seçimde rastladığımız şeyler; belki bu seçimde biraz daha fazla müşahede edilmiş olabilir fakat bu hadiseler tabloyu flulaştırmaz. Büyük resim bellidir. AK Parti’nin seçim stratejisi kazandı: “Seçim nasıl kazanılır?” sorusunun cevabını en iyi AK

Bugün seçimden siyasetten bahsetmek yasak. O yüzden sizlere Görsel Gürültüleri Teşhir Platformu’nun web sitesinde yayınlanan, sanat tarihçisi Prof. Dr. Suphi Saatçi ile yapılan bir röportajdan parçalar nakledeceğim. Kerkük’ten sonra 1960-70’li yıllarda farklı bir ülkeye, İstanbul gibi bir şehre geliyorsunuz mimarlık okumaya. Peki İstanbul’u nasıl buldunuz? Acaba

Aksiyon dergisi’nin bu sayısındaki yazım, ‘Ağır hizmet kusuru’ başlığını taşıyordu; muhtevası kısaca şöyle: “Devlet sırrını korumak, devletle ilgili mahrem bilgilerin emniyetini sağlamak, yürütme erkinin başındaki kişi olarak yine bizzat Başbakan’ın birinci derecede görevidir; tâli derecedeki sorumluluk, devlet mahremiyetini sağlamak için görevlendirilen istihbarat bürokrasisinin ve emniyet güçlerinin omzundadır.” Yazı,

Hadiseye biraz uzaktan ve mümkün mertebe tarafsız bir yerden bakınca garip bir olguyla karşılaşıyorum: AK Parti’nin sürdürdüğü politikalarda Meclis grubunun rolü ve payı pek anlaşılmıyor. Sâmit ve itaatkâr bir heyet. Dışarıdan bakınca grubun Meclis’te hükûmete tam destek verdiği açık. Çok tartışılan torba kanunlarda, internet ve HSYK düzenlemelerinde grup

Arabanın sileceğine iliştirilmiş küçük bir el ilanı. Üzerinde rahmetli Aliya İzzetbegoviç’in ve Mostar Köprüsü’nün fotoğrafı. Üzerinde büyük harflerle “Bosna Turu” altına ise şu cümle yazılmış: “Böreğin ve kardeşliğin hasını tanırken Bosna’da Mostar şehri bize biraz sevdalinke mırıldansın. Bilge Kral Aliya’ya rahmet okurken kalplerimiz, tanıdık güvercinler konsun

Her on seçmenden en az üçü sosyal demokrat çizgideki CHP ve DSP’yi destekliyor; buna mukabil on kişiden en az altısı muhafazakâr partilerin yanında. “Onu beğenmiyorsunuz, bunu beğenmiyorsunuz; bu hükümetin yerine gösterecek alternatifiniz var mı peki?” sorusunun açmazı bu kaba hesap tablosunda saklı: Muhalefetin vekil sayısı hükûmet alternatifi teşkil etmeye

Linç, yargıya dayanmayan bir infazın gönüllü cellâdı olmaktır. Linç cinâyetine katılan birisi, aradan zaman geçtikten sonra yaptığı işle onur duymaz. Kitle ruhu dediğimiz şeyle doğrudan ilgilidir; o esnada kitlenin irâdesine tâbi olmak şahsî sorumluluk duygusunu ortadan kaldırır, yapılanı hoş ve mâkul gösterir. Yıllar önce, şehrin delilerinden birini zâlimce kışkırtıp alay

Yoğurt çanağının başında suçüstü yakalanan kedi hikâyesinden bahsetmiştim, hatırlayacaksınız. “Evet, bütün alâmetler kedinin yoğurdu yediğini, çanağı da devirdiğini gösteriyor ama Müslüman’a suizan yakışmaz” yaklaşımındaki inceliği de takdir etmek lâzım. Elbette, kedinin hakkını korumakta bunca titizlenen bir edânın, din kardeşleri söz konusu olduğunda da aynı titizliği göstermesi beklenir. Öyle mi

Birkaç günden beri Güneydoğu havası, daha doğrusu seçim intibaları almak için bölgedeyiz. İlk intibâı Diyarbakır uçağında cereyan etti. Yanıbaşımda oturan yaşlı bir hanımefendinin ve kızının eşyalarına yardım edince nezaket gereği bir sohbet başladı. Uçak indikten sonra onca eşya ile yaşlı teyze ve kızını belediye otobüsüne bindirmeye gönlümüz rıza göstermediği için

Denk düştükçe ağzını doldura doldura, “biz gazeteciler” diyebilenlere hep hasetle bakmışımdır; şu an dahi, onlara meslektaşlarım diye hitab edememiş olmanın hicrânı içindeyim. “Gazeteci değilsin anladık, ya nesin?” diye merak edenler çıksa da cevabın gerçekten hiç önemi yoktur; hiçbir cevap, “ben gazeteciyim arkadaş” cümlesinin okkalılık gradosuyla yarışamaz. Günün birinde gazeteci olabilmeyi,

-Hocam, nereye gidiyoruz, bir değerlendirme rica etsem genel hatlarıyla? -Şöyle bir şey; çoğumuz sanki eninde sonunda demokrasinin, hukukun kazanacağını umuyoruz. Yani, bu yaşananlar bir ârızadır ama sonunda hukuk ve demokrasi galebe eder şeklinde bir iyimserlik... -Bu bir zan, pekâlâ tersi de mümkün ama? -Aferin Çekirge. Elbette mümkün. Meselâ şu an

Yakın tarihe göz atarken günlük gazete okuduğunuz hissine kapılmak veya yaşananların tarihteki izdüşümlerini hatırlamak, insanda “ben bunu görmüştüm, yaşamıştım” hissini uyandırıyor. Dejavu yani... İşe şu Takrir-i Sükûn’a giden süreç böyle bir şey. Hatırlayalım: 1924 Kasım’ı. Devlet 1 yaşında. Gazi’nin en yakın arkadaşları, ilk muhalif partisini kuruyorlar: Terakkiperver

Üç gün içinde iki defa sinemaya gitmek benim için olağanüstü bir hareketlilik. “Sinema sinemada seyredilir”cilerden değilim; küçücük salonun dört bir köşesine gizlenmiş güçlü hoparlörlerden patlayan bam-güm seslerinden rahatsız oluyorum; kezâ kendi paramla on-onbeş dakika reklam dayatılmasını da insan haklarına aykırı; ayrıca havasız bir ortam ve burnumun dibindeki perde görüntüsünü

Yahu bahar geldi bahar... Neredeyse bir ay oldu; önceleri bahçedeki arsız birkaç süs bitkisinin şımarıklığına verip aldırış etmemiştim; erikler, bademler derken sinsice gündemimize sızıvermiş... Öpüp, başımıza koyuyoruz; vaktine henüz en temizinden bir ay olmasına rağmen şu yüzü kara hallerimize bakıp o güzelin erkenden teşrif cilvesine hamdediyoruz. İşte muzip papatyanın çeneklerinde

Bugün kuşlardan, çiçeklerden, bahardan bahsedecektim ama o da ne; benim için artık keenlemyekûn hükmündeki bir yazar, bir okuyucusunun hatırlatması üzerine en eski bir yazımdan uzunca bir alıntı yapmış: Başlığı “Çöl Hırsızı”, yayın tarihi, 8 Eylül 2008. Evvela bu alıntı pasajı size özetlemem lâzım: Çölde bir kabile reisinin dillere destan bir