Ahmet Turan Alkan

"Eee şimdi biz onları fişliyoruz. 40 sene onlar bu halka yaptı, inşallah sıra bizde. Yapmaya çalıştığımız bu arkadaşlar..." Hayır, hiç de öyle değil arkadaşlar: Türkiye gibi bir ülkede hiçbir hükümet durup dururken askerlerle, yüksek yargıyla, derin bürokrasi ile yaka-paça olmayı ve siyasi başarısını bu gerginlik üstüne bina etmeyi

-Hocam, önceki gün ilginç gelişmeler yaşandı Ankara'da; meselâ yüksek yargı mensupları kafilelerle HSYK'ya destek ziyaretlerinde bulundular. Yargıtay Başkanı da ondan bir gün önce "HSYK'nın kararı hukuka uygundur" demek ihtiyacı hissetti; Yargıtay, HSYK'nın âmiri durumunda mı yani? -Alâkası yok Çekirge; yargı

Geçen akşam haberlerde, Şırnak'ta mı, Doğubayazıt'ta mı bilmiyorum, Apo'nun Türkiye'ye tesliminin sene-i devriyesi münasebetiyle yurdumuzun bazı yörelerinde (Yavru vatan ve yurtdışı temsilciliklerimizde değil çok şükür!) düzenlenen protesto gösterilerinden bir kare çarpıyor gözüme. Western filmlerinin vahşi batı kasabalarını hatırlatan "Mecburiyet caddesi"

Bıçak kemiğe dayandı. Benim de bir sabrım var. Sabrım taşarsa iyi olmaz. Şimdi bazı çevreler, "Sabrın taşarsa ne olur" diye meraklanacaklardır... Ne olur sabrım taşarsa? Olacağı şu; benim de bildiklerim var; benim de elimde çok önemli bilgi ve belgeler bulunuyor. Bütün olayların ve yapılanların arka planını biliyorum. Canımı

Tumturaklı adıyla Şûra-yı Devlet, nâm-ı diğer Danıştay'ın kuruluş tarihi 1868. Türkiye'nin en köklü, en ciddi kurumlarından biri. Dün merak eseriyle kurumun resmî sitesini ziyaret ettim: Osmanlı Şûra-yı Devlet'i 4 Kasım 1922 tarihinde sona ermiş, Cumhuriyet idaresinin yeni Danıştay'ı 1927'de faaliyete

Bizim Dâniş Dayımız, sülâlemizin büyüklerinden, eskiden beri sözüne ve fikrine güvenilen ekâbirânındandır. Ebeveynlerinin verdiği kararları beğenmeyenlerimiz hemen bir koşu Dâniş Dayı'nın konağına koşar, dertlerini, şikâyetlerini Osmanlı'dan müdevver bu şahs-ı mâneviye istidâ ederler. Dâniş Dayı iyidir, hoştur, lâzımdır, lâkin bir kusuru var; fena halde, üstelik göstere göstere

Zaman zaman konuşmacı olarak davet edildiğim toplantılarda, davet sahiplerinin veya dinleyicilerden bazılarının ses alma cihazıyla, kamerayla konuşulanları kaydettiğini görünce aklıma hep, "bunlar günün birinde cımbızlama usulüyle yırtma-yapıştırma yapılıp rezalet çıkarsın diye sağda solda yayınlanabilir mi?" endişesine düştüğüm olur; sonra içinde bulunduğun ortamın samimiyetine güvenmeyi tercih ederim. Bu endişe,

-Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç ilginç bir şey söyledi dün gazetecilere, duydunuz mu? Parti merkezine gelen Arınç'a meslektaşlarımız, "GATA ile ilgili Genelkurmay Başkanı'nın açıklamalarını nasıl değerlendiriyorsunuz?" diye sormuşlar. -O ne demiş peki? -Gazete haberlerini çok okumadım doğrusu demiş... -Ama yine de konuşmuş olmalı değil mi?

Ağca, cezasını çekip tamamladı ve tahliye oldu. Bazı yazar ve basın kuruluşları "serbest bırakıldı, salıverildi" diyerek mânidar imâlarda bulunup, ardı sıra iri iri entel lâflar yuvarlayarak kahırlanıyorlar. Merhum İpekçi'nin ölümünü akşam haberlerinde öğrendiğim gün, "eyvah" diyerek oturduğum yere nasıl yığılıp kaldığımı dün gibi hatırlıyorum:

Şarkıcı Teoman demiş ki: "Annem ve teyzem darbeci, ben değilim meselâ. Ben böyle konuşmak istiyorum. Darbecilerle de annemle konuştuğum gibi konuşursak ne darbe olur ne bir şey olur. Herkes birbiriyle konuşsun." Aklıma hemen, yıllar önce duyduğum mânidar atasözü geldi: "Türk konuşmaya utanır, dövüşmeye utanmaz!" Öyle miyiz

Kaç Avrupa Birliği vatandaşının şahsi bilgisayarında, ülkesinin genelkurmay başkanlığına ait resmi site, "her gün göz atılacak siteler" listesinde işaretlenip bookmark edilmiştir bilinmez; bizim genelkurmay sitesi, böyle günlerde tıklanma ölçümlerinde başa güreşiyor. Eski adı tsk.mil.tr idi, şimdi mil uzantısı kaldırılmış (İngilizce military'nin kısaltması idi), şimdi

"Bunlar gerçek olursa benim dünyam çok sarsılır. Çok derin bir üzüntüye girerim, çok derin bir sorgulama yaparım. Bunu benim mantığım kabul etmez. Ben böyle yetiştirilmedim. Benim doğrularım, gerçeklerim, inançlarım, kimliğim, hepsi sarsılır böyle bir şey karşısında." diyor Deniz Baykal. 1938 doğumlu; 72 yaşında. Türkiye'nin yakın tarihini,

- Hocam merak ediyorum; çuvallar dolusu darbe evraklarının tanziminde, çocukça bir öngörüsüzlük var; hiç tedbir almamış darbeciler, evraklarını doğru dürüst gizleme gereği bile hissetmemişler; bu kadarı da olur mu diyesim geliyor... - Evet, ilginç bir hâl bu; izahı olsa olsa şöyle yapılabilir: Darbeciler, giriştikleri teşebbüsün başarıya ulaşıp ulaşmayacağı ihtimâlini iç

Macun tüpten çıktı; büyü bozuldu, ışıklar yandı. Ordu artık en güvendiğimiz kurum değil; karizmaya kötü çizik alıyor. "Kurumu savunalım" diye çürük elmaların üstüne kamuflaj brandası çektiler. Ne var ki çürük elmalar, brandanın altında rahat durmuyor, kanal kanal dolaşıp, "Bakın, ne kadar sakinim; özgüvenim tam; bunlar iftira"

Bazı gazetelerin web sitelerindeki haberlerin altında, okuyucular yorum yapsın diye sütun açılıyor. İyi bir fikir, kötü bir uygulama; nitekim tez zamanda suyunu çıkarmayı başarabildik. Bugün itibariyle manzara şudur: Bilgisayar başına oturan herkes, sahte veya gerçek bir isimle haber altlarına "aklından geçen her şeyi" yorum diye yayınlatabiliyor. İyi para