Ahmet Turan Alkan

Sultan II. Abdülhamid devri hakkında etraflı okumalar yapanlar, şu gerçekle karşılaşınca şaşırmak, hatta sarsılmaktan kendilerini alamazlar: Devrin neredeyse bütün entelektüelleri, yazarları, şairleri, hatta neredeyse idadi tahsili yapmış olanları bile Abdülhamid'i sevmez, ondan nefret ederler. İçlerinde "İslâmcı" sayabileceğimiz isimler bile Abdülhamid nefretinde âdeta birbirleriyle yarışmaktadırlar. Basın dünyasında

Osmanlı padişahlarını -birkaçı dışında- “Yedi Evliya” kuvvetinde ve nüfûzunda gören romantik ve toptancı bir tarih anlayışı, yerini zamanla daha analitik, daha sorgulayıcı ve “Gerçekte neler olup bitti?” sorusuna cevap arayıcı bir zihniyete doğru dönüşüyor. Tarihin, artık bir inanç alanı olmaktan çıkıp bilim ve ihtisas mevzuu hâline gelmesi, -biraz yavaş cereyan

Geçen hafta yine öngörülebilir ve aslında önlenmesi gereken iletişim kazalarından birini daha yaşadım; bu hâdise, bütün milletçe nasıl bir zihnî iklim içinde yaşadığımızı göstermesi bakımından ayrıca ilginç ayrıntılar taşıyor. Şöyle oldu: Yılın son günü Zaman’daki köşemde “Size bir Öz Kürtçe devrimi yapalım mı?” başlıklı bir yazı yazdım. Cumhurbaşkanı Abdullah

Kürtler adına konuşan pek çok grup var. Bunların içinde örgütlü siyaset yapma imtiyazına sahip olan Barış ve Demokrasi Partisi (BDP)’nin sesi daha çok işitiliyor. BDP, TBMM’de 20 milletvekili ile bir grup hâlinde temsil ediliyor. Daha önce aynı çizgiyi temsil eden farklı partiler Anayasa Mahkemesi tarafından kapatılmış olmasına rağmen