Ahmet Turan Alkan

“Kentsel dönüşüm”, kötü bir Türkçe ve ne yazık ki dil meselesine aldırış etmeyen bürokrat ve akademisyenler yüzünden bir çirkinlik hâlinde dilimize yapıştı kaldı. Pekâlâ “şehir dönüşümü” de tercih edilebilirdi. Nişanyan’ın etimolojik sözlüğüne göre kent İranî menşelidir, Sogdca’dan geliyor ve 20. yüzyıla kadar küçük yerleşim yeri mânâsına kullanılırken “Devrim”

Üniversitede görev yaparken ara sıra üniversiteye giriş imtihanında sorulan yayımlanmış Türkçe sorularına göz atar, “Bakalım ne kadarını yapabileceğim?” diye kimselere sezdirmeden kendimi ölçmeye kalkışırdım. Sonuçta daima, soruları hazırlayanlara belirgin bir saygı hissi duyarak imtihanı yarısında terk ettiğimi hatırlıyorum; sorular oldukça ağır ve seviyeli bir nitelikteydi; basit kuralların ötesinde bir metnin

Başlıktaki soruyu, “Kürt sorunu” için sordum. Aslında o soruyu sormak bile, Ankara adına birçok şeyin zaaf çerçevesinde görüldüğünün işareti. Öcalan bir stratejinin merkez insanı, Ankara’da, diyelim Cumhurbaşkanı, Başbakan, MGK, öteki stratejinin merkez insanları, kurumları. Türkiye ile ilgili stratejik hesap yapan uluslararası odaklar da var. Bu odaklar, iki ana aktör

Mahalli idarelere daha fazla yetki ve sorumluluk tanınması için devlet eliyle yapılan araştırmada görev alan bir arkadaşım şöyle demişti: “Türkiye, çok daha önceden yerinden yönetim uygulamasına geçebilirdi; devleti bu konuda katı ve evhamlı kılan husus Türkiye’nin batısı ile doğusu arasındaki sosyolojik fark oldu”, yani kısaca Kürt Meselesi diye adlandırdığımız

Osmanlı tarihinin en utanç verici mağlubiyetini teşkil eden Balkan Harbi’nin sebeplerinden biri de, tarihçiler arasında “Kiliseler Kanunu” diye bilinen düzenlemedir. 3 Temmuz 1910 tarihinde İttihat ve Terakki Hükûmeti tarafından çıkarılan Kiliseler Kanunu, Balkan topraklarındaki beldelerde, farklı kiliselere bağlı gayrimüslim nüfus arasındaki idari anlaşmazlıkları çözüme kavuşturuyordu. Çözüm çok basitti; ihtilâf