Ahmet Turan Alkan

Her konuşmasında yollarımıza gül, üzerimize gül suyu serpen; bizlere hitab ederken sesinde gizleyemediği bir şefkat ve rikkat heyecanıyla kalplerimizi teshir edip titreterek bizlere hayat sevinci bahşeden sevgi ve gönül insanı Sayın Başbakan’ımız yine konuştu ve bütün halkı pozitif enerji ile doldurdu. Mahalli İdareler İstişare ve Değerlendirme Toplantısı’nda, partisine

Her cuma hutbesinden sonra hoca, mûtad Arapça dua faslında, “Ya Rabbi, Müslüman ve muvahhid askerlerine zafer nasib eyle” mânâsında şeyler söyler, cemaat de yürekten “Amin” derdi. Dün, amin demezden evvel aklıma takıldı: ‘Cüyûş’el-Müslimin’ kimdir şimdi; kimin zaferi için âmin demeli; “Allahumme’nsur’ul-İslâme ve’l-Müslimîn” niyazının kapsamını nasıl tayin

Çözüm sürecini, başından beri sahnede hüner sergileyen bir sihirbazı seyreder gibi izledik. Seyirciler, sahnedeki sihirbazın gösterisinde başarılı olmasını beklerler. Masanın üstünde bir şapka vardır ve sihirbaz, değneğiyle şapkaya hokus-pokus yapıp içinden güvercin çıkardığında muradımıza ereriz. Sihirbaz başarılı olmuş ve alkışı hak etmiştir. Dağdaki silahlılarla bir gün barışabilmekten o kadar ümitsizdik

Kitâbi söyleyiş böyle değil elbette; “Vallahi mi?” demek daha doğru. Bu beylik soru cümlesinin doğup büyüdüğüm topraklardaki en yaygın -ve af buyrunuz- biraz kaba ama kulağa dolgunluk hissi veren kullanışı ise şöyledir, “Vallaha mı la?” Birazcık olsun İslâm kültürüne âşina olanlar, “Vallahi” kelimesinin ardına getirilecek sözlerin, nasıl ağır bir sorumluluk

Son aylarda arka planında Kadıköy görünen birkaç kitap okudum; bunlardan ikisi hâtıra eseriydi: Ali Neyzî’nin “Hüseyin Paşa Çıkmazı, No:4” (1983) ve Memed Fuad’ın, “Gölgede Kalan Yıllar”ı (1997) ....Öteki ise Safiye Erol’un daha önce bir yazıda bahsettiğim Dineyri Papazı ve Ülker Fırtınası adlı romanları. Şüphesiz Kadıköy’

“Parayla imanın kimde olduğu belli olmaz” diye bir lâf var; atasözü müdür bilmiyorum. Bu tür lâfların özelliği, sanki matah ve yanılmaz bir mahkeme hükmü imiş gibi üst değer tesis etmesidir. İsabetli olup olmadığı pek düşünülmez. Başka kültürlerde bu değer yargısının benzeri olup olmadığını da bilmiyorum; kestirebildiğim tek şey parayla imanın

Yakın zamanlara kadar salı günleri yapılan Meclis grup toplantılarını, bir nevi vazife hissiyle takib ederken sonra bunun hiç de gerekli olmadığını fark ettim. Bu toplantılarda partilerin meclis gruplarının nasıl çalıştığına dair bir fikir edinmek imkânsızdı zaten. Genel başkanlar kürsüye alkışlar arasında çıkıyor ve kamuoyuna karşı haftalık “konferans”larını verdikten sonra

Kamuoyunun bilgisinden saklanarak yürütülen “diplomasi”nin ömrü bu kadar olur. Valinin bile “Devletin yolu kesilir mi?” diye hayret ettiği şekavet eylemleri, çözüm sürecinin kaynatıldığı kazandan fışkıran kızgın buharı andırıyor. Bir gazeteden alıntıladığım haber metnini beraber tahlil edelim: “Askeri helikopterle ilçeye gelen Muş Valisi Vedat Büyükersoy, [yol kesme olayıyla] ilgili bilgi

Size eski bir radyo tamircisi olduğumu söylemiş miydim; muhtemelen bu minvalde gevezelik etmişimdir; tekrara düşersem bağışlayıp geçin lütfen. Radyo tamircisi tabiri biraz iddialı oldu; sizi aldatmamak için şunu, “Tamire gelmiş radyo kasalarının tozunu pasını eski bir yağlıboya fırçası ile temizleyen uzman çırak” olarak değiştirelim. Hava itibarıyla biraz sönük kaldıysa da,

“Sağcılık çıkmazı” başlıklı yazıdaki o cümleyi açmak için ilgi çekici bir vesile doğdu: “Muhafazakârlık, Türk sağı için hayli iddialı bir niteleme olur, çünkü varlığı vehmedilen muhafazakâr bir kitle aslında olmadığı gibi neyi, nasıl, niçin ve hangi tarzda muhafaza edeceği hakkında kanaati de yoktur. Gelenekçiliği de muhafazakârlığın üstüne vurabilirsiniz...” Bursa vali

Sağcılık çıkmazı şudur: Kendi ülkenizde sağcıların kazanmasını temenni edersiniz; başka ülkelerde ise sağcı olmayanların. Sağ partilerin göstermelik kabilinden uluslararası çatı örgütleri var da, i’râbda mahalli yok. Sosyalist Enternasyonal’in varlık sebebi güçlüdür ve kendi mantığı içinde mâkuldür. Bütün ülkelerin sol veya sosyalist partileri uluslararası bir çatı örgütü altında bir

BBC’nin Türkçe internet sitesindeki, “Erdoğan Köln’de yandaşlarına seslendi” başlıklı haber, bir yandaş gazete tarafından, “Gurbetçilere büyük ayıp” olarak algılandı. Yandaş yerine daha incelikli kelimeler de bulunabilirdi fakat yandaş tâbiri en azından haşhaşi, sülük vs. gibi nefret dolu sıfatlardan daha ehven-i şerdir. Yandaş lafından alınanların empati yapması için güzel

Hayli zamandan beri futbol hakkında yazmıyorum; bu durum, futbol edebiyatımız için mühim bir kayıp değil elbette. Taraftarlığın, insanda hakkaniyet ve adalet duygusunu mahveden bir cinnet psikolojisine dönüşmesi bu kararda etkili oldu. Şimdi aynı cinnet halini siyaset düzleminde de yaşıyoruz. Bizans’ı içinden çürüten maviler ve yeşiller çekişmesi, siyasi fikir farklılıklarına

Maden işletmesinde son teknolojileri öğrenmek için bakanları Rusya’ya, Çin’e, ABD’ye veya Almanya’ya göndermeyi ancak Soma faciasından sonra akledebilmeyi de, Tanzimat Türkçesi’nin tâbiriyle bir “intibah” saymalıyız, yani uyanış; halbuki kendi ifadesine göre o, madenlere yabancı değildir: “Başbakanınız kömür ocaklarına inmiş bir başbakandır. Bakanlarım da kömür ocaklarına

Göz göre göre gelen bir felâket sonrasında halkın acısını paylaşmak, yaraları sarmak yapılacak ilk iş. Bir sonraki adım mutlaka ve mutlaka, bir daha böyle bir felaketin yaşanmaması için insanların sebeb olduğu kusurlara karşı çok radikal tedbirler almak olmalıydı. Nasıl bir şey? Türkiye’de bir daha aynı sebeplerle maden ocağı felaketi

Âdil olalım: Faciadan sonra hükûmet, hakikaten bir şeyler yapmak, krizi doğru yönetmek için bölgeye süratle gitti, elinden ne geliyorsa çalıştı, çabaladı. Âdil olalım: “Göçük altında hâlâ yüzlerce madenci var” veya “Suriyeli kaçak işçilerin çalıştırıldığı galeri bile bile kapatıldı” türünden uçurma haberler, tam bir fırsat düşkünlüğü. Âdil olalım: Hiçbir hükûmet böyle

Tek Parti dönemi denince Türkiye’de hatırlanan şudur: 4 Mart 1925’te meşhur “Takrir-i Sükûn” kanununun çıkmasıyla başlayan ve 1946’da çok partili seçimlere geçilmesiyle sona eren tarihî kesit. Bu meşhur dönemde Türkiye Cumhuriyeti, CHP’nin devletin kendisi haline geldiği, demokratik hak ve hürriyetlerin askıya alındığı sıradışı bir kapalı rejim

300 kişinin iş kazasında canını kaybetmesi, dünyanın her yerinde -usûlen- evvelâ hükümetlerin sorumluluğudur, çünkü iş güvenliği ile ilgili tedbirleri denetlemek yürütmenin görevidir. Facianın ilk gününden itibaren hükûmet bu sorumluluk hissiyle Soma’ya koştu; ilgili bakan günlerce kaza yerinden ayrılmadan kurtarma çalışmalarını koordine etmeye çalıştı. Başbakan da ertesi gün Soma’daydı;

-Dedee, sahiden oldu mu bunlar? Vaktiyle öyle ağır baskı zamanları yaşanmış ki, insanlar arkadaşlarına bile gerçek fikirlerini söylemeye çekinmişler. Dönemin hükümeti, savcıları, hâkimleri, polisleri, sıradan her kamu görevlisini, işadamlarını, gazetecileri, hatta taşeron işçileri bile kendilerine destek olmaya mecbur bırakmış. İnsanlar, “Aman şunların şerrine uğramayalım” demişler, “Tezdir zevâli gaddar olanların, bunlar

-Hocam, epeydir görüşemedik; bu arada sorular birikti. Ali Bulaç’ın âdeti üzere size üç tane on puanlık sualim var. En tâze olanından başlayayım: Danıştay’daki “edep kavgası”nı kısaca nasıl yorumlarsınız? -Ali Bulaç duymasın Çekirge, bu durumu üç değil iki açıdan değerlendirmek doğru olur: İlki, BB Başkanı Feyzioğlu’nun konuşmayı

“Cumhurbaşkanı, toplumun büyük bir kesiminin kabul edeceği temiz, dürüst, dünyayı, dengeleri iyi bilen, yurttaşına sempati gösteren, herkesi kucaklayan, ülkeyi yönetecek, kurumlar arasında diyaloğu sağlayacak, 76 milyon yurttaştan herkesin ‘bu benim Cumhurbaşkanım’ diyebileceği, ülkeyi hem içeride hem dışarıda temsil edebilecek birisi olmalı.” Sayın Kılıçdaroğlu, CHP’nin gönlündeki ideal devlet başkanının en