Ahmet Turan Alkan

Aşağıda detaylarını okuyacağınız haber, ciddiyetiyle tanınan gazetede yayınlandı. Yani bir Zaytung haberi değil. Ona göre ciddi bir nazarla okuyup değerlendirmenizi rica ediyorum. * Olimpiyat oyunlarına hazırlık faslından inşasına başlanan ve 125 milyon dolar maliyetle 2002 yılında hizmete açılan Başakşehir’deki, o günden beri arada-sırada futbol maçı oynanan, ulaşılması zor, âtıl ve

Taş ocaklarında büyük bloklar dinamitle patlatıldıktan sonra hâlâ birbirinden ayrılmamış kütlenin çatlaklarına külünk adı verilen iri ve ağır demir parçaları ve çelik kamalar sokularak parçalanma tamamlanır. IŞİD’in Irak ve Suriye’deki varlığı, büyük patlamadan sonra (ABD’nin Irak’ı işgali ve Suriye’de iç savaşı desteklemesi) bölgeyi yeniden haritalandırmak

Haziran seçimleri, şimdiye kadar yaşadıklarımızın en önemlisi olacak. Bu seçimlerde seçmene, ‘Dört yıl kim hükûmet etsin?’den çok öte, rejim değişikliği hakkındaki fikri sorulacak. Düpedüz referandum yani!.. AKP’nin şimdiki emanetçi yönetimi bu duruma ne kadar râzı bilinmez ama partinin seçim beyannamesi tek maddeden müteşekkil: AKP’ye verilen her oy,

Vaktiyle evet, benim de (bizim!) kendi idrâkimce bir medeniyet tasavvurum vardı. Türklerin veya Müslümanların mülevves dünya tarihinde yeniden (!) altın bir parantez açabileceklerini zannediyordum ve bu kanaatim, milliyetçi-maneviyatçı abilerimiz tarafından titizlikle sterilize edilmiş, sınırlı ve cilâlı tarih okumalarından kaynaklanıyordu. Artık böyle bir beklentim yok. Türklerin hiçbir zaman bir millet haline gelemediklerini

Enine veya boyuna tam ortasından ikiye kesilmiş bir halı gördüğümde şaşırmıştım; öteki yarısı yanmış veya üzerine yağ mı dökülmüştü? Cevap, sorudan daha basitti: Mirasçılar âdil bir paylaşım yapamayınca biraz da işi inada bindirip ortadan ikiye kesivermişler. Daha komik olanı, eski zaman tarzı bir ahşap konağın sırf inad için tam yarısından

Çankaya Köşkü’ndeki yıldızlı güneşli Cumhurbaşkanlığı forslarının sökülmesini gösteren fotoğraflardaki o ayrıntı elbette sizlerin de dikkatini çekmiştir: Uyanık bir muhabirin oradan geçerken çekiverdiği şipşak karelere benzemiyor bunlar; ‘Gösteri’ye fotoğrafçılar ‘ikrâmen’ davet edilmiş, özene-bezene çalışmalarına, hatta yatıp uzanarak çalışmalarına imkân verilmiş. Özellikle dramatik olmasına emek sarf edilen ufak mizansenler tertiplenmiş;

Yapmayınız arkadaşlar, bu çocukların ekmeğiyle oynamayınız. Onlar da aile babası, onların da akşam olunca ekmek götürmek zorunda oldukları bir evleri, ödenmesi gereken faturaları, evlâd ü ıyâlleri var. Onların yüzünü yere eğdirmeyiniz; çoluk-çocuklarına karşı mahcub etmeyiniz. Üç-beş kuruş tasarruf edeceğiz diye bu necîb ve acîb vatan evlatlarının morallerini bozmayınız. Üstüste yumruk

İnterneti kınıyorum, çünkü internet yüzünden isteyen herkes, memleketini cebine koyup istediği yere götürebiliyor. Bundan on sene kadar önce böyle bir cümle kuracağımı söyleseler inanmazdım; bendeki değişim bâriz ve bazen kendimi tanımakta zorluk çekiyorum. Türkiye’yi cebine koyup götürmek fikri, bazı insanlarda farklı-meselâ akçalı- heyecanlar uyandırabilir. Bende ise, zoraki gidilmiş ahbab

Evet farkındayım; bu, tehlikeli bir konu. İstismara son derece müsait. Üstelik Türkiye, -belki eğitim sistemimizi bu açıdan silbaştan sorgulamak lâzım- okuduğunu anlamakta zorluk çekenlerin önemlice yekûn tuttuğu ülkelerden biri. Bugünlerde tansiyonu hayli azaldıysa da on beş gün kadar önce Charlie Hebdo saldırısının yankılarını konuşuyorduk ve hemen herkes, “Ama onlar da

“Bir konuşursam ortalık birbirine girer; yer yerinden oynar” türünden dayılanmalara kulağımız ne kadar âşina; bu cümle bir Türkiye klasiği oldu çıktı. Eskiden böyleleri var mıydı bilinmez ama şimdilerde ‘konuştuğunda’ siyasi dengeleri sarsacak kadar çok şeye şahit olanların sayısı şaşırtıcı derecede fazla. Onlar bildikleriyle böbürlenmiyorlar; sadece susuyorlar ve anlamlı sükûtta gündelik

Şükür görüştürene yahu, gelin bi öpeyim sizi şöyle! Özlemişim vallahi... Bekir, sen şöyle yakınıma gel çocuğum; Ali’yle yer değiştirin. Efgan nerede? Ha! Sesim geliyor değil mi masanın öteki ucuna? Güzel... Eh başlayalım öyleyse! Bi defa arkadaşlar, hoşsunuz güzelsiniz ama genel performansınızı hiç yeterli bulmadığımı bilmenizi isterim. Bakınız, saraydaki bu

O meşhur tâbirle, ‘Hiçbir masraftan kaçınmayarak’ ama bu arada kamuoyundan gizlice yaptırılan saray, siyasi hayatımızda yeni bir dönemin sembolü oldu. Alelacele saray sıfatı verilen bu bina aslında Başbakanlık binası olarak kullanılacaktı ve ilk hazırlıkların o niyetle yürütüldüğünü öğreniyoruz; eğer Başbakanlık ofisleri olarak hizmete girseydi, imar ve çevre mevzuatına takılan kısımları

Charlie Hebdo hadisesi ve ardından Cumhuriyet Gazetesi üzerinden yoğunlaşan, “Dinimize sövdürmeyiz” edebiyatı, açık söyleyim, beni çok endişelendirdi. Şunu farkettim ki kitlevî taassubun uyandırılması için birkaç ucuz tahrik kâfi iken sulh ve itidalin yerleşmesi için çok daha fazla zaman ve emek lâzım. Yapmakla yıkmak arasındaki fark gibi; yapmak zor ve zahmetli

Çevre ve Şehircilik Bakanlığı, 3194 sayılı İmar Kanunu’nun bazı maddelerini değiştiren torba yasa uygulamasıyla bir mânâda bu bakanlığın varlık sebebini tartışılır hale getirdi; bu kanun kabul edilirse (ki 2x2=4) daha önce yargı kararıyla imar vaziyeti iptal edilen binalar affedilecek. (Zaten binaların ne kabahati var ki?) Affın gerekçesi kazanılmış

“Alnı secde görmüş o iyi Müslümanlar nerede sahi?” diye soruyor Hürrem Sönmez, diken.com.tr’deki yazısında; ardından zehir gibi satırlar geliyor: “Memleketin çeşitli şehirlerinde savaştan kaçan Suriyeli kadınlar pavyonlarda konsomatrislik yapıyor, erkekler parayla savaş mağduru kadın satın alıyor, küçüçük kız çocuklarını alıp satıyor… Müslümanların bunları yapması imanınızı hiç örselemiyorken,

Özel platformdan yayın yapan bazı TV kanallarında “How it’s made?” adıyla yayınlanan bir dizi belgesel var; Kanada mahreçli bu dizide kısaca “Nasıl yapıyorlar?” sorusuna 5-6 dakikalık kısa belgesellerle cevap veriliyor: Keman nasıl yapılır, futbol topu nasıl yapılır, kalem nasıl yapılır? Son yıllarda beni büyüleyen belki yegâne belgesel bu. Bilardo

Evvelâ selâm eder, hasretle kucaklarım sevgili Hidâyet Bey. Bugün itibariyle tutukluğunuzun dördüncü haftası doldu; dualarımız sizin şahsınızda bütün mazlumlarla beraber. Silivri’deki mecbûrî ikametiniz sizi tanıyan ve sevenler için hamdolsun bir zül vesilesi değil bilakis sebeb-i iftihar oldu; sizi ‘oraya koyan irâde’ye gelince, bu tutukluluk onlar için gün geçtikçe

Madem ‘trend’ budur, ‘Kambersiz düğün olmaz’ diyerek ben de ‘aklama-paklama’ alayına katılıyor ve kendi hırsızımı affediyorum! Olay şöyle oldu: Defterime not ettiğim için gayet iyi hatırlıyorum: 2013 yılı 23 Nisan’ı sabaha karşı 4.30 sularıydı. Sanki birinin sert bir cisimle kalorifer borusuna vurmasını andıran bir sesle uyanıp başucu lâmbamı

Hicrî 9 Rebîülevvel 1436 tarihinin tam da 31 Aralık’a denk geldiğini pek azımız biliyorduk ama o günün ‘yılbaşı’ olduğunu neredeyse bilmeyenimiz yoktu! Millî Gazete refikimiz eksik olmasın, şâhâne bir birinci sayfa posteriyle, unutanlara yılbaşını hatırlattı: “Uyma şeytana; aldanma, kutlama!” ikazlı kapaktaki korkunç Noel baba tasviri ile irkildik. Hmm, bugün

Başlangıç: Bu anayasaya aslında gerek yoktu fakat elâleme karşı, “Yahu bu Türklerin bir anayasaları bile yok” dedirtmemek için lüzum hâsıl oldu. Bizim danışman çocuklar tarafından kaleme alınan bu anayasa aziz millete bir ikrâmımız olsun. İlke itibarıyla bilinmelidir ki bu metin, millî irâdeyi tek başına temsil eden ‘Reis’ hariç herkes için

İslâm tarihinin ve mefâhirinin ‘İkinci Ömer’i olarak bilinen Ömer ibn Abdulaziz, hilâfet makamına geçtiğinde hutbelerde Emevîlerin icad ettiği Hz. Ali ve Ehl-i Beyt’e lânet okunması âdetini kaldırarak onun yerine Nahl Sûresi’nin 90. âyetinin tilâvetini emretmişti; âyet şöyledir: “Şüphesiz Allah, adaleti, iyilik yapmayı, yakınlara yardım etmeyi emreder; hayasızlığı,

Çözüm, tek başına bir kelime, barış da öyle... Bu kelimelerin içini herkes kendi beklentilerine göre biçimlendiriyor. Aynı kelimeyi karşılıklı tekrarlamak anlam beraberliği sağlamıyor. ‘Kürt Barış’ın önündeki en çetin zihnî engel işte bu. ‘Çözüm’den benim anladığım şey, genel çerçevede Kürt asıllı vatandaşlar üzerinden devletin yürütegeldiği kimliksizleştirme ve sindirme yaklaşımının

Hâl ve gidişattan memnun olan bir kısım milletimiz henüz farkına varmamış olabilir. Vaziyet vahimdir, kısaca arz edeyim: Diyelim ki yeni bir yolsuzluk çetesi çıktı ortaya ve dört koldan sistemli bir şekilde kamu hazinesini soyup soğana çevirmektedir. Hayatta mümkün değil ve olamaz fakat diyelim ki bu bir senaryo veya dizi senaryosu!

Ekmek Teknesi ve Avrupa Yakası’ndan sonra dizi seyretmedim desem yalan olmaz. Bunları söylerken entelektüel bir züppelik taslıyor, sözü “Dizi seyredeceğime vaktimi daha iyi değerlendirir, felsefeyle, şiirle, fikir eserleriyle ilgilenmeyi tercih ederim” demeye getiriyor değilim. Dizi seyredenleri küçümsemiyorum; “Dizilerde aradığımı bulamıyorum” demek daha doğru. “Tek Türkiye” dizisini de bu cümleden

28 Aralık 2011 akşamı Hava Kuvvetleri’ne bağlı F-16 uçakları, Şırnak’ın Uludere ilçesi yakınlarındaki Irak topraklarında, içlerinde üst düzey PKK yöneticisinin bulunduğu istihbaratıyla kalabalık bir topluluğun üstüne bomba yağdırdılar. Olayda 34 kişi öldü, bir kişi sağ kurtuldu. Birkaç saat sonra vurulanların terörist filan olmayıp Irak’tan Türkiye’ye kaçak