MHP lideri Devlet Bahçeli, 26 Eylül 2010 günü yayınladığı bir basın mesajı ile Dil Bayramı’nı kutladı. Bu mesaj, MHP’nin “Dil Bayramı” ve “Türkçe” kavramına bakış açısını göstermesi bakımından önemli bir belgeydi. Herkes bilir ki siyasi partilerde ve ilgili kamu kuruluşlarında bu gibi önemli gün ve bayramlar, çoğu defa

İskenderun’dan başlayarak Akdeniz sahiline, oradan Ege boyunca Trakya’ya doğru uzanan hayır rengine boyanmış iller, siyasetin sosyolojiyle kesiştiği yerde yeni yorumlara kapı araladı. Karadeniz haricinde Türkiye’nin bütün kıyı şeridini izleyen hayırcı dalga ne anlama geliyor sorusunu hâlâ tartışıyoruz. Söz konusu iller, altyapı meselesini önemli ölçüde aşmış, nisbi olarak

“Endişeli modernler”i siyasette temsil etmek ve gelişimlerine istikamet vermek için CHP’nin de esaslı bir durum değerlendirmesi yapması kaçınılmaz görünüyor. Bu haliyle CHP, yanlışlıkla Formula 1 pistine çıkmış bir at arabasını hatırlatıyor çünkü. Referandum gecesi Türkiye’nin bir başka final maçı daha vardı; o gece kendi evimizde ABD ile

Referandumun ilk sonucu, anayasa değişikliği çerçevesinden çıkarak bütün toplumu iki sert siyasi kamp etrafında öbekleşmeye itmiş olmasıdır. Evet ve hayır oyları, Türk toplum genetiğinin derinlerinde oluşan yeni bir polarizasyonu gün ışığına çıkardı; görünür hâle getirdi. Sağ ve sol kavramları artık anlamsız. Devletçilik, serbest piyasa, sosyalizm, liberalizm de aktüel mânâsını kaybetti

Önümüzdeki pazar günü halkoyuna sunulacak olan referandum, daha sonuçlanmadan önemli bir sonuç doğurdu ve Türkiye’nin fikrî ve felsefi fay hatlarını yeniden görünür hale getirdi, ana hatlarını kaba çizgilerle yeniden vurguladı. Bu tespitin beklenen (mâkul) ve şaşırtıcı unsurlarını tartışmak istiyorum. Geçmişe göre dünden bugüne büyük bir değişiklik olmadığını tespit edebiliriz;

Bugünlerde Saadet Partisi çatısında artık görünür hale gelen parti içi iktidar mücadelesinin, ilk anda akla pek gelmeyen bir anlamı daha var: Muhafazakâr kanat ve kanaatteki ayrışma, ufala-bölüne artık tarz ve şahsiyet ölçeğine kadar uzanmış bulunuyor. Bu cümleyi açmak lâzım. SAĞ SİYASET NEHRİNİN ÜÇ KOLU Demokrat Parti’nin tek başına iktidar

Referandumun hangi psikolojik atmosferde geçeceği üç aşağı, beş yukarı belirginleşti. Görünen şudur: Referandum artık teknik anlamda sadece bir referandumdan ibaret değildir, tarafların ölüm-dirim meselesi haline getirdiği politik bir kamplaşma ve hesaplaşmadır! Savaş meydanından biraz uzağa, mümkünse biraz yükseğe çıkıp olup biteni ana hatlarıyla görmek için gözlerimizi kısarak bakalım: Referandum, bir

Geçen hafta Koliforniyalı Ermeni asıllı iki avukat, 1915’deki Tehcir hadisesinde mülklerine el konulduğu iddiasıyla TC Devleti, Merkez ve Ziraat Bankası aleyhine dava açtı ve Ermenilerden alındığı öne sürülen toprak, bina, işyeri, banka mevduatı, mülk ve değeri “paha biçilemez” olarak nitelendirilen birtakım tarihî eserler için tazminat talep etti. Bir devlet

Bundan birkaç sene önce Türk basınının çok sevdiği, pek itibar ettiği bir “Axiom” (Doğruluğu, tahkik edilmeyecek kadar âşikâr hüküm) vardı: “Türk ordusu, en güvenilir kurumdur.” Gerçekten öyle miydi; bu hüküm, hakikaten güvenilir kamuoyu araştırmalarına mı dayanıyordu, kendilerine soru sorulanlar hakikaten, geride kalan bütün kurumları Meclis’i, siyaseti, basını, akademiyi, Emniyet’

Ermeni yazar ve gazeteci Levon Panos Debbağyan, yayınladığı “Tarihin Işığında Ermeni Meselesi ve 1915 Kaosu” adlı eserinde, Ermeni seçkinlerinin kültür, siyaset ve iktisadi hayatımızda ne kadar önemli ve manidar bir yer tuttuğunu bir kere daha hatırlatmak maksadıyla Mimar Sinan’ın Ermeni asıllı olduğunu vurgulamak lüzumunu hissetti. Mimar Sinan’ın etnik

Kanuna uygun olmayan yollarla elde edilmiş ses ve görüntü kayıtları üzerine hüküm bina etmenin, esası sakatlayacak derecede bir usûl hatâsı olduğunun farkındayım; bugüne kadar internete düşmüş ses kayıtlarından yola çıkarak bir şey yazmamaya dikkat ettim. Şimdi, tasvib etmediğim halde bir generalin ses kaydında söylediklerini değerlendirmek istiyorum; hemen ifade etmeliyim ki,

Şom ağızlıların dediği çıkıyor; 2010 yazının sıcaklığı daha şimdiden ciğerimizi kavurmaya başladı. PKK’nın üstlendiği saldırı haberleri gittikçe artıyor. Saldırıları PKK üstleniyor; hepimiz silah kullanıp cinayet işleyerek siyaset yapmaya kalkışan PKK’yı tel’in ediyoruz fakat kendi adıma bu örgütün gerçekten PKK olup olmadığı, daha doğrusu bu eli kanlı örgütün

Radikal gazetesi, geçen hafta dikkat çekici bir yazı dizisi yayınladı. Bekir Ağırdır’ın hazırladığı “Siyasette ve Toplumda Kutuplaşma” başlıklı araştırmanın ilk gün manşeti, Anayasa paketi hakkında. Ankete katılanlardan yüzde 44’ü paketi, “Sivil diktaya gidiş”, yüzde 55’i ise “Demokratikleşme” diye anlamış ve yorumlamış. İsmet Berkan durumu şöyle değerlendiriyor: “Bazı

Korktuğumuz başımıza geldi; Mavi Marmara gemisinde olup bitenleri iç mesele hâline getirdik, kavga etmeye, birbirimizi suçlamaya başladık. İyimser bakış açısı: Uzaktan bakınca, Türkiye demokratik bir ülkedir; her fikir sahibi sesini duyuracak imkânı buluyor, ne güzel görüntüsü çıkıyor. Küçümsenmemeli; içindeki doğruluk payı ne olursa olsun bir fikrin ifâde imkânı bulması büyük

31 Mayıs, tarihî bir gündü. Önce İskenderun’da bir deniz üssümüz karadan saldırıya uğradı ve aradan birkaç saat geçmeden İsrail, ancak cinnetle izah edilebilecek bir saldırıda bulunarak sivil bir geminin içindeki sivilleri katletti. Pazartesi benim çalışma günüm; ama o gün çalışamadım. Ekran başına oturup o kanal senin bu kanal benim

Annem sandığını nâdiren açardı. Gardırobu, dolabı, fazlaca girdisi-çıktısı, müştemilâtı olmayan kira evlerinde çeyiz günlerinden kalma sandık, beş çocuklu bir aile kalabalığı içinde kadının yegâne mahrem alanıydı ve belki de o yüzden hep kilitli dururdu. Masif cevizden mâmul, benzerlerine şimdi antikacılarda rastladığımız sıradan bir sandık. Gizli kapaklı şeyler çocuk muhayyilesinin ilgisini

Bugün 19 Mayıs, Gençlik ve Spor Bayramı… Bu yazıyı kaleme alırken, devlet protokolünden ve lise müdürlerinden başkaca kimselerin pek ilgilenmediği bayram telâşesi yatışmak üzereydi ve Deniz Baykal’a ait olduğu iddia edilen görüntülerin internete düşmesinin üstünden henüz on gün bile geçmemişti. Hepsi on gün... Bu on gün zarfında Türkiye’de

Bu yazılar, haftalık dergi yayıncılığının teknik buyrultuları doğrultusunda gündelik haber akışını biraz geriden takib etmek zorunda kalıyor; o bakımdan ara sıra gündemin gerisinde kalmak talihsizliğine uğradığımız da oluyor fakat değinmeyi düşündüğüm mesele o türden bir şey değil. “O kadın”a sözü getirmek istiyorum. İsmini anmaktan çekindiğim için değil; ismini ölçüsüz

Böyle olur; modern zamanlarda kitleler her sabah iletişim sağanağında duş almadan kendilerini “güne hazır” hissetmezler. İletişimin zalim tarafıdır bu. İnsanlar kötü haberi severler; iyi haber ilgi çekmez, dikkat uyandırmaz. Gazeteciler elbette durumun farkındadır fakat “velinimet”lerine, yani haberin tüketici kitlesine istenileni vermeye mecbur hissederler kendilerini. Modern zamanlarda haberdar olmak, insanlarda

‘Bilmek anlamak, anlamak ise affetmektir’ sözünü yıllar önce bir yerlerde okuduğumdan beri isâbetini hep doğrulamak durumunda hissettim kendimi. Bizi insanlar hakkında zaman zaman insafsız hükümlere sürükleyen şey, onu anlamak gayretindeki eksiklerdir. Menendine az rastlanır ilim ve fikir adamımız Prof. Dr. Orhan Okay hocamızın “Bir Rüya Adamının Portresi: Ahmet Hamdi Tanpınar”

Ben eski bir MHP’li değilim; şeklî ve resmî mânâda hiç MHP’li olmadım: 12 Eylül’den önceki zamanlarda cereyan eden 1973 ve 77 seçimlerinde bu partinin sempatizanı idim. 73’te yaşım tutmadığı için oy kullanamamış olmanın acısını, hatırımın-nazımın geçtiği herkese MHP’yi desteklemeleri için nutuk çekerek çıkarmıştım. 77 seçimlerinde

Geçenlerde bir ahbapla konuşuyor, daha doğrusu ahvalden şikayetleniyorduk. Dedim ki; -İçinde yaşadığımız zamanlar, sıradan günler değil. Türkiye tarihinin makas değiştirdiği bir yol çatağındayız; önemli bir âna şahitlik ediyoruz. Dostum itiraz etti, “Ben, delikanlılık çağına erişip de siyasi gelişmelere ilgi duyalı beri bu sözü işitir dururum; bize hep olağanüstü zamanlar yaşadığımız

Sıradan bir gazete haberi nazarıyla ilk okuyuşta, o önemli ayrıntıyı fark edememişim. “Bu hanım ne diyor ve niçin böyle konuşuyor?” sorularına daha sağlıklı cevap bulmak amacıyla haberi yeniden okurken fark ettim ki, bu sözler CHP Genel Başkan Yardımcılarından birine, Bihlun Tamaylıgil isimli hanımefendiye aittir ve CHP’yi temsil etmek niteliği

Mustafa Kemâl, 1893 senesinde Selânik Askerî Rüşdiyesi’nde ilk üniformasını giydiğinde henüz 12 yaşındaydı. Üniformasını çıkarıp ordudan emekliliğini istediğinde ise hem başkumandan, hem reisicumhur sıfatlarını taşıyordu ve tarih 1927 idi. Bu duruma göre tam 35 sene bilfiil asker sıfatını taşımıştır. Elbette bu durumda askerlikten ilişiğini reisicumhur seçildikten dört sene sonra

Şöyle bir algının giderek yaygınlaştığına şahit oluyorum: “Biraz fazlaca ileri gidilmiyor mu? Her gün, her sabah, her saat darbecilerle ilgili haber dinlemekten sıkıldık usandık. Acaba gerçekten bir darbe tehlikesi yaşıyor muyuz, yoksa hükümet ve emniyet güçleri, ufak-tefek olayları gereğinden fazla büyütüp dolaşımda tutarak kamuoyunu yanıltıyor mu?” Geçenlerde yakınlarımdan birisi, “Yahu