Bülent Arınç, en azından haftada bir ilginç tespit ve sözleriyle gündeme gelmeyi seviyor. Son olarak Bursa’da, parti içi bir meseleden bahsederken, Osmangazi ilçe başkanı Refik Özen’in, “Sayın Tayyip Erdoğan’a biat ediyorum” cümlesini sert bir tarzda eleştirdi. Arınç’a göre “Biat” kelimesi yüzünden geçmişte büyük sıkıntılar yaşanmış, hatta

Dersim Tenkili konusunda devletin niçin lüzumundan fazla sert ve abartılı şiddete başvurduğunu zihinde netleştirmek için, bir politikacı olarak Gazi Mustafa Kemal Paşa’nın problem çözmekte tercih ettiği usûl, alışkanlık ve davranışları kavramak lâzım. Yapmak istediği şeyleri engelleyen unsurlara karşı yaklaşımı iyi anlaşılmalıdır. 1918 sonbaharında M. Kemal Paşa hiyerarşik üstlerine bağlı

“Ölü bizim, Allah rahmet eylesin” diye bir söz vardır Anadolu’da; olmuş-bitmiş ve düzetilmesi mümkün olmayan vukûat için kullanılır. Dersim isyanı ve tenkili de bu cümleden. Bu “ölü”yü usûlüne uygun tarzda defnetmek lâzım. Nedir usûl, aklımın yettiği kadar izah edeyim: 1-Dersim mıntıkası öteden beri devletin nizâmi güçlerinin nüfûz edemediği,

Avrupa Birliği’nin üzerinde karabulutlar dolaşıyor; kuruluşundan bu yana çeyrek asır bile geçmeden birliğin mâli yapısındaki ârızalar dikkat çekmeye başladı. Vaktiyle girmeye pek istekli olduğumuz hâlde senelerdir üyeliğimizin sürüncemede bırakılması yüzünden biz Türkler, Avrupa Birliği’nin düştüğü mâli krize bakıp gizlice “Oh olsun” diyor muyuz bilemiyorum. Meseleyi hissî planda değerlendirmeden

İnsan boyunu aşan derinlikte bir ırmaktan geçmek zorunda kalan birisi, karşı yakada yeniden kuru elbiselerini giyebilmek için ne yapar? Çare tektir, -ki bazı filmlerde benzer sahneleri görmüşüzdür- elbiselerini suyun üstünde tutarak karşıya yüzerek geçmek. Zahmetli ve marifet gerektiren bir uğraş fakat kaçınılmaz. Teknolojik gelişmelerin, yeni toplumsal münasebetlerin ve üretim tarzlarının

Erciş depreminin öğrettiklerini bu defa unutmayalım; aktif deprem kuşağı üzerinde yaşamaya mecbur oluşumuzu, bu defa olsun fırsata çevirmeyi başarabilmeliyiz. Depremden sonra Başbakan’ın gösterdiği siyasi kararlılık ümit vericiydi; her büyük deprem sonrası yaşadığımız, “Bu defa dersimizi aldık; bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak” enerjisini şimdi vakit kaybetmeden işe dönüştürmek

Sonda söyleyeceğimi başta ifade edeyim: Kurbanla yaklaşacağız. Hac Sûresi’nin 37. Âyetine bir kere daha eğiliyoruz: “Elbette onların ne etleri, ne kanları Allah’a ermez, velâkin ona sizden olan tekva erecektir, böyle onları size müsahhar kıldı ki size yolunu gösterdiğinden dolayı Allah’ı tekbir ile büyükleyesiniz, ve müjdele o vazifelerini

Gazeteciler ve Yazarlar Vakfının ikinci başkanı Cemal Uşşak, “Biz dindarlar Kürtlerin ızdırabını hissetmedik” anafikri ile özetlenebilecek mülakatından dolayı bizim cenahta hayli eleştiriye, târize ve siteme mâruz kaldı; bu meyânda Aksiyon yazarı sütun komşum Ahmet Taşgetiren’in “Ah şu dindarlar” başlıklı târizini tebessümle okudum. Kendi nâmıma hem Cemal Uşşak’a hem

Ağaçlara bakmaktan ormanı göremiyoruz bazen. Türk toplumu yeniden PKK ve uzantılarının şiddet tehdidi altında yaşıyor. Kürt meselesi hakkında bir kere daha silah ve bombaların tehdidi altında düşünmeye zorlanıyoruz. Silahla siyaset yapmaya kalkışanlar, ordunun, parlamentonun, emniyet güçlerinin, eğitim camiasının veya resmî kuruluşların yanında artık doğrudan toplumu da hedef alıyorlar ve şiddet

Mutlak mânâda Türkiye’de basın hürriyeti kavramının geçerliğinden söz etmek, en azından tartışılır bir iddiadır. Bana göre, Türkiye’de basın hürriyeti vardır. Bu kanaate varmamın sebebi, PKK’nın Kandil’de yerleşik lideri Karayılan’ın verdiği Türkiye aleyhtarı beyanatın, geçen hafta içinde Türk gazetelerinde yayımlanması idi. Aynı günlerde BDP’nin eşbaşkanlarından

Tekrar olacak fakat kaçınılmaz; fikrî ve özellikle ideolojik nokta-i nazardan Türkiye’de “Sağ” hareket (Aslında “Reaksiyon” demelidir!), varlığını “Sol”a borçludur. Sol aksiyonun bütün alanları kaplar gibi göründüğünde durumdan rahatsızlık hissedenlerin tepkisine kabaca “Sağ” adı veriyoruz; itinasız bir tâbirdir, zamirini doğru-dürüst ifade etmez ancak tek heceli, kısa bir kelime olmasından

12 Eylül’le hesaplaşmak denilince, o dönemi yaşamış olanlar genellikle, askerî müdahaleyi yapan çevrelerin uygulamalarını eleştirmek anlamını çıkarıyorlar; bu elbette yapılmalı ve yapılıyor; eksik kalan, 12 Eylül öncesinde yaşananlarla yüzleşmektir. Sağ-sol ayrımının bizlere nasıl bir kötülük yaptığını, yaşı otuz civarında olanların anlaması zor. Müşkülat önce kavramların kendisinde başlıyor; sosyal bilim

Tatilde Sevtap Demirci’nin “Belgelerle Lozan, Taktik- Stratejik- Diplomatik Mücadele 1922-1923” adlı doktora tezini (Alfa Tarih Yay.) okudum; eser, ağırlıklı olarak İngiliz belgelerinden faydalanmak suretiyle kaleme alındığı için dikkatimi çekti. Türk kamuoyunun Lozan hakkındaki kanaatleri daha ziyade yerli belge ve ifadelere dayanır; bu araştırmanın meseleye İngiliz nokta-i nazarını kazandırmak gibi

Takriben 15 yıl boyunca bir hayır ve hizmet vakfının bilfiil yöneticiliğinde bulundum (Sivas Tarihi Paşa Camii Vakfı). Bu süre içinde yönetim kurulu üyelerinin ve başkanlığın en çok titizlendiği konu “akçeli” işlerdi, yani para alış verişi. Bu titizlik bana göre bazen abartılı noktalara kadar varıyordu. Meselâ 15 günde bir toplantı için

Takriben üçte biri dünyanın en kurak ve ölümcül çöllerinden oluşmasına rağmen Afrika, dünyanın en renkli, en bereketli ve hayat dolu anakarası. Tabii kaynaklarıyla sadece kendini değil, başka kıtaları da besleyebilecek durumdaki bir kıtanın açlık kavramıyla neredeyse eşleşmesinin hikâyesini çoğumuz bilmiyoruz. Önce siyasi hudutları gösteren bir Afrika haritasına göz atmak gerekiyor.

Silahlı Kürt muhalefeti, yakın zamanlara kadar insaf ve vicdan sahibi herkesin teslim ettiği gerekçelerle zora başvurmak zorunda kaldıklarını söylüyor, “Derdimizi anlatmak için başka çare yoktu” tezini savunuyorlardı. Bu şikâyette haklılık payı yüksekti; geri kalmışlık, baskı, kimlik ve dil problemleri, üniter esasa dayalı bir ulus devlet modeli içinde farklı etnisiteye mensup

12 Eylül zindanlarında siyasi tutuklulara sabah-akşam zorla, dayakla İstiklal Marşı okutturulması karşısında, aslında sevdikleri ve benimsedikleri hâlde insanların niçin İstiklal Marşı’ndan nefret edecek duruma geldiklerini şimdi daha iyi anlıyorum. Bence memlekette Atatürkçülük fikriyatının rayından çıkma sebebi de 12 Eylül zindancılarının, işkence ve zulmü Atatürkçülük adına yapmalarıydı. Diyelim ki tutuklu

Türkiye’de bir tarafta kendi hâlinde yaşayan ve kimlikleriyle ilgilenmeyi pek akla getirmemiş olan Türkler var; öbür tarafta ise bir Türk milliyetçiliği. Türk milliyetçiliğinin yaşayan Türklerle ilgisi pek yok; teorik, hatta metafizik bir şey ve yaşayan Türkleri görmezden gelmeyi tercih eden bir yapısı var. Örnek verelim; her sabah ilkokullarda çocukların

60’lı, 70’li yıllarda, meseleleri halledecek köklü tedbirler hakkında fikri bulunmak, neredeyse liseyi bitirmiş her gencin imtiyazı gibi bir şeydi. Büyüklerimiz buna siyasetle uğraşmak diyordu ve bize hep “Siyasetle uğraşmayın, mektebinizi bitirin” diye tavsiye ediyorlardı. Biz, siyasetle uğraştığımızı zannederken, aslında toplumu gönlümüzün çektiği gibi tasarlamakla meşguldük. En azından kendi

Önce bir tefrik yapalım ve son yıllarda birbirine yapışık gibi duran Ergenekon yanlılığı ile Ulusalcılığı birbirinden dikkatle ayırt edelim. Gerçek manada Ergenekoncuların aslında Kemalizm, Ulusalcılık, Türkçülük gibi akımları siper edindiği açıktır. Ergenekonculuk bir doktrin değil, iktidarı ele geçirmek ve kullanmak için yapılanmış bir çete; uygun düştüğü için Ulusalcılığı benimsedi. Elbette

Hükümet seçimden çok güçlü çıkmasının gereklerini yerine getirmeye başladı. Bu kadar büyük problemlerle boğuştuğumuz bir demde yüzde 50’lik oy oranıyla hükümet etmek, Türkiye için büyük avantaj sağladı; şimdi bu avantajın problem çözme üstünlüğüne dönüştürülmesini bekliyoruz. Futbolda şike ve Deniz Feneri davasında önemli adımlar atılmasına ilâveten Kıbrıs’ta nihai barışı

Tarihin ilginç bir kesitine şâhid oluyoruz. Türkiye’nin en köklü siyasi kurumu halkın meclisini boykot ediyor. CHP, yetkili bir sözcüsü aracılığı ile, “Tutuklu arkadaşlarımızın aramıza katılmasını sağlamak için gerekirse dört sene yemin etmeyeceğiz” açıklamasını yaptı. Sadece şu söz bile CHP’nin Meclis’i, üzüm yemekten çok bağcıyı dövmeye aracı gibi

Yeni Meclis daha besmele çekmeden patlak veren boykot patırtıları, bir seçimi arızasız tamamlamış olmanın keyfini bırakmadı; bu durumda bu Meclis’in yeni bir anayasa yapacak iyi niyeti taşıyıp taşımadığı şüpheli hâle geliyor. Özellikle muhalefet kanadının yeni anayasa çalışmalarına katılmamak veya engellemek konusunda daha şimdiden mâzeretleri hazır görünüyor. Olabilir; Meclis’i

Bir zamanlar, merkez sağ partilerden birinin genel başkan adaylığı için ismi geçen, dış politika uzmanı bir siyaset adamımız hakkında şöyle bir anekdot anlatılırdı. Memleketindeki seçim konuşmalarından birini izleyen bir hemşehrisi demiş ki, -Helâl olsun şu Amerikalıya, ne güzel Türkçe konuşuyor! Bu anekdotun hatırlanma sebebi, bir Türk’ün, ana dilini geri

-“Uzun süreli iktidarlar yıpratır” varsayımının istisnâları vardır. 9 yıl hükümet ettikten sonra bir parti, pekâlâ tek başına iktidar olabilmektedir. - 90’lı yıllardaki koalisyon tecrübeleri, halkın damağında kötü lezzetler bırakmıştır ve toplum, “Tek başına iktidar, sivil diktaya gider” korkutmacasını ciddiye almamıştır. - AK Parti ’nin halitası (yani teşkil olduğu