Hükûmeti -behemehâl- destekleyen basın cenahında tek yönde işleyen bir kanaat dayatması göze çarpıyor; buna göre Gezi olaylarıyla başlayan süreç, baştanbaşa yerli ve yabancı fitne ocaklarının önceden hazırlıklı bir operasyonudur, dolayısıyla süreç esnasında görülen bazı olumsuzluklara dikkat çekmek, yapılması gereken en son şeydir. Nitekim Başbakan, olaylar dizisini hükûmet düşürmek için uygulanan

“Krizi fırsata dönüştürmek” kavramını işler hale getirmenin tam zamanıdır. Sebepleri ve sonuçları üzerine bir türlü anlaşamadığımız bu krizden siyasi hayatımız için bazı dersler çıkarmalıyız. Bu konuda çok net ve anlaşılır bir teklifte bulunmak istiyorum: Siyasi partilerimiz, artık “Gençlik kolları” teşkilatlarının varlık sebebi üzerinde bir kere daha düşünmelidir. Görüntü mâlum; gençlik

Bazı fikir sahipleri, geleceğin Türkiye’sinde artık başka türlü siyaset yapılacağını, gençlerin önemli bir paradigma değişikliğine sebep olduklarını ve eski siyasi enstrümanların artık değişmesi gerektiğini ileri sürüyorlar. Bu kabil görüşlerin biraz aceleci olduğunu düşünmekle beraber “bir şeylerin değişmesi” fikrine kuvvetle taraftar olduğumu söyleyebilirim. Ama nasıl? Elimizdeki en önemli değişiklik manivelasını

Başbakan’ın Gezi olayları sebebiyle binlerce insanın Taksim’de toplanmasına tepki olarak “Biz de gerekirse 100 bin kişiyi, 500 bin kişiyi toplayabiliriz” şeklinde tepki göstermesi üzerinde durulması gereken bir konu. Doğrudur, ortamın sıcak psikolojisi içinde 100 bin, hatta daha fazla sayıda hükümet destekçisini alanlarda toplamak mümkün; ne var ki buna

Şahsiyetlilik veya ahlâkî tutarlılık hakkında bir şeyler yazmak netâmeli bir şey; sanki yazar, kendisinin çoktan eriştiği bir mevkide kapıldığı yalnızlıktan ötürü bunalarak herkesi yanına davet ediyor gibi bir tını veriyor böyle mevzular. İnsanın kendi erdem anlayışını nirengi haline getirmesi budalalık. Bu noktayı önemli buluyor ve altını çiziyorum, zira düşündüklerimin şahsî

Dünyanın siyasi hallerinden bunaldıkça bazen kendimi, başka, bilinmeyen bir gezegenden kalkıp biz dünyalılar arasına karışarak ne olup bittiğini anlamaya çalışan uzaylıların yerine koymaya çalışırım... Dünya, bilinen uzay boşluğunda “Hayat” dediğimiz istisnai süreç için en elverişli gezegendir; harikuladedir. Büyük denizlerle anakaraların birbirine girip ayrıştığı verimli hayat alanlarıyla doludur ve üzerinde yüz

Reyhanlı saldırısı, kapsamından çok daha geniş bir tehlikeli gelişmenin sinyallerini veriyor. Birileri, Türkiye’nin tek başına Suriye topraklarına girerek intikamcı bir askerî operasyon başlatmasını bekliyor (Bu arada eli değmişken Esed rejimini alaşağı etmesi de plânın ikramiye faslını teşkil edecek herhalde!). Türkiye’nin Suriye ile cephe savaşına girmesi ise İran ve

Türk basınının unutulmaz simâla-rından gazeteci Hakkı Devrim, mesleğinden ve gazetesinden uzaklaştırılmasından iki yıl sonra T24 sitesinden Hazal Özvarış’a verdiği mülakatta ilginç bir tesbitte bulunuyor; bu, aslında herkesin biraz düşünmekle erişebileceği, ortalık yerde duran ama gündelik hayhuy içinde pek fark edilmeyen bir gerçek. Şöyle diyor mülakatın bir yerinde: -Televizyon mülakatında

Eski YÖK Başkanı Prof. Dr. Erdoğan Teziç, tecrübeli bir anayasa hukukçusu olarak önemli ve mâkul şeyler söylüyor; ülkenin ve siyasi sistemin önünü tıkayan cumhurbaşkanının halkoyuyla seçimi hakkındaki teklifine kulak vermeye değer. Teziç, 2007’deki anayasa değişikliğinin bir hata olduğunu, sistemin âdeta kendini sakatladığını ileri sürüyor. Seçilmek için meydanlara inen bir

Gazetelerden birinde Türklerin yapmayı en çok sevdiği tuhaf şeyler hakkında fotoğraflı bir haber vardı. Deniz kıyısında gençlerin uzun eşek oynaması, Şahin otomobillere Doğan görüntüsü vererek hava atmak vesaire gibi hepimizi gülümseten şeylerden biri pek mânidardı: İskambil kâğıtlarıyla yapılmış bir şatoyu ne yapıp edip yıkmak! Böyle yapıları inşâ etmek zahmet, hüner

Vaktiyle, kurucusu olduğu partinin bazı yöneticileri tarafından, “Artık siyasette kendinize bir aksakal pâyesi biçseniz de, aktif görev almak yerine yerinizi daha genç kuşaklara terk etseniz” yollu bir teklifte bulunulan siyasi liderin verdiği cevabı hiç unutmam, aklımın bir köşesinde yazılıdır: -Ben de gider, ortaokulların önünde tezgâh açar, dâvâyı anlatır, her şeye

“Efendimiz”, bundan 1442 sene önce bugünlerde doğumu ile dünyayı şereflendirdi. Milâdî 571 senesi Nisan ayının son üçte birlik faslına denk düşen 12. Rebiülevvel Pazartesi gününü içine alan hafta, Diyanet İşleri Başkanlığı tarafından hayırlı bir gelenek ihdâs olunarak Kutlu Doğum Haftası olarak kutlanıyor. Böyle güzel ve hayırlı hadiseyi vesile kılarak bir

Beyoğlu’nda Emek Sineması diye bir mekânın varlığını elbette duymuştum da nasıl özellikler taşıdığını bilmiyordum; hâlâ biliyor sayılmam fakat benim algı seviyemi paylaşanların doğru örneklik teşkil etmeyeceği de açıktır. Emek Sineması hakkında hiçbir hâtıram yok ama sesini duyuracak güçte bir entelektüel mahfilin, bu mekâna karşı anlamlı bir duygu yoğunluğu ile

Güneydoğu’da silahlı çatışmaların yaşandığı günlerden birindeyiz. Yakın mevzilerde tutunan güvenlik güçleriyle PKK’lılar bazen birbirlerinin telsiz bantlarına girerek karşılıklı propaganda yapabiliyorlar. İşte o anlardan birinde asker telsizinden bir PKK’lının şöyle bir anonsu duyuluyor, -Dikkat dikkat, etrafımızdan sarıldık, teslim olun! Anonsu duyan komutan gülmekten kendini alamıyor. Telsiz kullanan PKK’

1970’le 80 arasında başımıza nasıl musallat olduğunu, o tarihler itibariyle bir türlü anlayamadığımız çok büyük bir sosyal problemimiz vardı. Kısaca “sağ-sol mücadelesi” diye adlandırılan bu mesele, sanki yaşadığımız dönemin tabii bir ürünü gibi göründü; bunun bir sosyal mühendislik eseri olduğu çok sonraları fark edilebildi. 70’lerin sonuna doğru gelindiğinde

İnsan haklarına saygılı bir siyasi rejimimiz olsaydı ve millî gelir bakımından yurttaşlarına refah vadeden bir ülke hâline gelebilmiş olsaydık, hayli zamandır yokuşa sürdüğümüz şu “Türklük” kavramı, bu kadar konuşulmazdı gibime geliyor. ABD’de Amerikan, Almanya’da Alman, İngiltere’de İngiliz olmak, aslen öyle olmayanların sinirine dokunmuyor nedense, aksine hafif gururla

İmralı zabıtlarının, biri veya birileri tarafından basına sızdırılması geçen haftanın başlıca gündemiydi ve hepimiz bunun çok mühim bir mesele olduğunu düşündük ve süreç zedelenir şüphesiyle endişelendik. Ne var ki, ağaçlara bakıp ormanı görememek durumuyla karşı karşıya olabiliriz; belki de zabıtların sızdırılması, henüz ana detaylarını bile bilmediğimiz barış sürecinde kamuoyunun dikkatini

Değiştirip daha iyisini yapmaya çalıştığımız 1982 Anayasası’nın 66. maddesi “Türk”ü değil, “Türk vatandaşlığı”nı tarif ediyor. Buna göre, “Türk Devleti’ne vatandaşlık bağı ile bağlı olan herkes Türk’tür.” Bu fıkranın devamında yer alan, “Türk babanın veya Türk ananın çocuğu Türk’tür” ibâresi 2001 değişikliğinde kaldırıldı. Madde şu

Genelkurmay Başkanlığı, gördüğü lüzum üzerine 15 Şubat tarihinde bir basın açıklaması yayımladı. Bu açıklama, Genelkurmay’a bağlı Özel Kuvvetler Komutanlığı’nın tamamen meşrû bir kuruluş olduğu ve kanundışı bir eyleme katılmadığı hakkındaydı. Açıklamayı okuyanların verilen bilgiden tatmin olup olmadıklarını bilmiyorum; bende bıraktığı izlenim daha ziyade kafa karışıklığına yol açtığı biçimindeydi.

Başbakan Erdoğan, Türkiye’nin son on yılına damgasını vurdu; etkili bir liderlik gösterdi. 27 Nisan e-muhtırasında ispatladığı dirayetini 12 Eylül 2010’da yapılan kapsamlı anayasa değişikliğini referandum başarısı ile pekiştirdikten sonra üçüncü kere üst üste genel seçim kazanmasını bildi. ‘Ustalık dönemi’ diye adlandırdığı ve hâlen içinde olduğumuz iktidar döneminde Başbakan’

Geçenlerde tabiplerin çoğunlukta olduğu bir mecliste samimi bir sohbet ortamı içinde bulundum ve onlara Sağlık Bakanı’nın değişmesini nasıl karşıladıklarını sordum. Aldığım cevaplar, basına akseden gerekçe ile örtüştü. Şöyle düşünüyorlardı: Eski Sağlık Bakanı Akdağ, sağlık hizmetlerinde vatandaş ve hasta memnuniyetini öne çıkaran esaslı bir reform gerçekleştirmişti, ancak meslekten olmasına rağmen

Milliyetçilik konusunda şimdiye kadar yazılan akademik kitaplar ve tezler bir kütüphane oluşturur; siz bunlara bir de tercüme kitapları ekleyiniz. Bu yayın bolluğu, aslında hayra alamet sayılmaz; milliyetçilik, sosyal bilimlerin en muğlak kavramlarından biri. Muğlaklığın başlıca sebebi şudur: Milliyetçilik diye adlandırdığımız olgu, endüstriyalizmin yan ürünü olarak Batılı toplumların bünyesinde ortaya çıktı.

Hayvan dostu sayılmam; evimizde evcil hayvan olmadı hiç. Henüz dört yaşlarında iken kucağıma zorla tutuşturulan köpek yavrusunun uyandırdığı korku yüzünden yıllarca kekemelikle mücadele etmiş olmamın bu olguda hissesi var mı bilmiyorum. Sonraki yıllarda kanarya, süs balığı gibi iki teşebbüsümüz kötü sonuçlanınca evde hayvan besleme işinin bize göre olmadığını fark ettik.

Hepimiz, biraz da hayretle önemli bir şeyin farkına varıyoruz: PKK’nın şiddet politikası üzerinden yürütülen Kürt meselesi, otuz sene içinde bir Türkiye rutini hâline gelmiş, kanıksamışız. Devlet, sanki bu süreç ebediyen devam edecek gibi politikalar geliştirmiş (Bir işe yaramadığını sonradan anlasak bile!), PKK taraftarları da, günün birinde şiddetin sona ereceğini

Tek parti döneminin herhangi bir yılını düşünelim; o yılın yöneticilerine, bürokrasisine ve kamuoyuna, bugün karşı karşıya bulunduğumuz siyasi şartlar inanılmaz ve kabul edilemez görünecektir. Ne var ki bugünlerde “Cumhuriyet” kavramı, nedense hep tek kuruluş yıllarında ve tek parti döneminde algılanan mânâsıyla kabul görüyor. Cumhuriyet’i kuranlar elbette toplumsal çerçevede değişim