Ülkemiz, tarihinin en ağır dış politika krizinin tam ortasında. Suriye sınırımızda süper güçler ağır silahlı askeri birlikleriyle mevzilenmiş durumda. Milyonlarca basiret sahibi insan her gün bir çılgınlık eseriyle Türkiye’nin sıcak savaşa bulaşmaması için dua ediyor. Güneydoğu il ve ilçelerindeki olağanüstü durum ortada. Böyle ağır şartlar altında bile kamuoyu Cumhurbaşkanı’

Kürt meselesinin yeniden terör kavramı ve kapsamı içine alınması, ülkeye her mânâda kan ve mesafe kaybettiriyor. 1925’te Şeyh Sait İsyanı, Ankara tarafından aynı yaklaşımla karşılanmıştı. Yunan Harbi’nden yorgun ama özgüveni tazelenmiş bir psikolojiyle çıkan Ankara, meseleyi ‘askerî’ kapsama soktu. Kürtlerin, İngiliz politik desteğiyle isyana kalkıştıklarını kabul ederek bölgeye

Abdullah Gül ve ondan önceki cumhurbaşkanları da bu tür ziyaretçiler kabul ederlerdi ve kimsenin dikkatini çekmezdi. Sayın Erdoğan seçildikten sonraki ziyaretler, alışıldık çerçevesinden çıkarılarak doğrudan Türkiye’nin siyasetini biçimlendiren bir özellik kazanıyor. Beştepe’de Cumhurbaşkanlığı ‘külli-yesi’ni ziyaret etmek, artık bir fikir alışverişi, bir nevi istişare veya nezaket muhtevasından çıkarak

Halk arasında, “Üzerimde bir uğursuzluk var; işim rast gitmiyor, neye el atsam kuruyor. Ağustosta suya girsem balta kesmez buz oluyor” şeklinde ifade edilen hâl vardır. Şimdi aynı psikolojinin veya bâtıl itikadın Türkiye’yi yönetenleri etkilemeye başladığını düşünüyorum. Nelerin yolunda gitmediğini sıralamaya gerek yok; ekonomiden iç barışa, diplomasiden hudut güvenliğine, eğitimden

Kur’an-ı Kerim bize bir devlet veya hükümet modeli va’zetmiyor. Hz. Peygamber’in de bu hususta bir model telkininde bulunmadığı açıktır. O’nu takip eden dört râşid halifenin seçiminde ve daha sonraki uygulamalarda farklı çözümler arandığını biliyoruz. Fakihler Kur’an ve Sünnetin rûhunu yorumlayarak devletin can, mal, nesil, akıl

Konya’da bir ‘millî maç’ oynandı. Maç, Ankara katliamının akşamına tesadüf ettiği için -gayet haklı ve doğru gerekçelerle- federasyon maçtan önce stadyumda bir dakikalık saygı duruşu yapılmasına karar verdi. ‘Saygı duruşu’ esnasında tribünler karıştı ve Türkiye’de toplumun ne kadar tehlikeli ve şiddet yüklü bir fay kırığı üzerinde çatırdamaya başladığını

MHP’nin çözüm sürecinde tutarlı olduğu tek nokta, tâ başından beri ‘çözümün çözülme olduğu’ iddiasıydı. Bu iddia tutarsızdı, siyasi bir derinlikten uzaktı ve Türkiye’nin sosyolojik fotoğrafına aykırı bir tespitti. MHP, sürecin ilk günlerinden beri AKP’yi çözüm ve müzakereye destek vermesi yüzünden sert şekilde itham etti ve köşeye sıkıştırmaya

Mesele daha öncesine kadar uzanıyor fakat Cumhuriyet idaresinin Kürt itirazlarını silah zoruyla sindirip itaat ettirme politikası 1924’ten beri aralıksız devam ediyor. İrili ufaklı 20’den fazla kere Kürtler, dertlerini silahla anlatmak yolunu seçtiler; devlet de her defasında bu kalkışmaları ‘isyan’ sayarak güvenlikçi mücadele yolunu seçti. 90 seneden beri silahlı

17-25 Aralık yolsuzluk tartışmalarıyla beraber, Türkiye’de İslamcılığın meşruiyeti tartışılmaya başladı. Bu hususta hâkim tez, Cumhuriyet’in kurulmasından bu yana üvey evlat muamelesi gören, itilip kakılan ve şüpheli etiketiyle yaftalanan İslami kesimin, AKP iktidarı ile birlikte devletin merkezine taşındığı için “Fena fi’d-devle” mahiyetine büründüğü idi. Yani İslamcılar ilk defa

Bugünün cumhurbaşkanı Sayın Erdoğan ile Hizmet Hareketi arasındaki anlaşmazlığın sulh yoluyla ortadan kaldırılabileceğini düşünenlerin iyi niyetini anlıyor ama iştirak edemiyorum. Hele Bank Asya’ya yönelen hasmâne politik tutumdan sonra hiç. Sebeplerimi sıralayayım: 1-Ortada çok belirgin bir asimetri var. Şu an itibariyle Sayın Erdoğan hükümeti, parti teşkilatını, bürokrasiyi, adalet ve emniyet

PKK’nın Kandil kolunu ve KCK’nin eşbaşkanlığını yöneten Cemil Bayık, geçen hafta, Avusturya’da yayımlanan der Standart gazetesine verdiği uzun mülakatta, asla yabana atılmaması gereken bir tez ileri sürdü ve çözüm süreci hususunda hükümetin herkesi kandırdığını, çözüm için niyet taşımadığını, bu yaklaşımın Türkiye’yi bir iç savaşa götürdüğünü iddia

7 Ekim günü zuhur eden şiddet gösterileri, Kobani’deki YPG güçlerine Türkiye’nin aktif yardıma yanaşmaması üzerine başladı. Gösteriler PKK çizgisindeki HDP’nin çağrısı üzerine alevlendi ve kırka yakın insan, sokak çatışmalarında hayatını kaybetti. PKK sözcüleri aceleyle çözüm sürecinin riske girdiğini ilan etti. Erdoğan, “IŞİD ve PKK terör örgütü benim

Baba balık, etrafına topladığı yavrularına hayat dersi veriyor, kendilerini tehlikelerden nasıl koruyacaklarını anlatıyormuş: “Yavrularım, parlak renkli çengelli iğneye takılan küçük yem parçalarına aldanmayın; buna olta derler, insanların kurduğu tuzaktır. Bunun muhtelif şekilleri vardır. Birincisi...” derken yukarıdan aşağı geniş bir ağ hışımla inivermiş üstlerine. Çocuklar, “Bu nedir baba?” demişler, “Bize bundan

Bayramın son günlerinde siz bu yazıyı okuduğunuzda muhtemelen tezkere Meclis’ten geçmiş ve TC Devleti, hükümet eliyle güney sınırlarımızda muhtemel bir çatışmaya girmek için yetkilendirilmiş olacak. Demokratik veya antidemokratik tarzda yönetilmiş olmak fark etmiyor. Savaş ihtimâli karşısında hemen ‘Savaş ideolojisi’ dediğimiz şey harekete geçiyor ve o ülkenin en aklı başında

Aşağıdaki haber metnini biraz dikkatle okumanızı rica ediyorum, zira metinde küçük bir hile var; bakalım bulabilecek misiniz? “Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, BM Genel Kurulu için bulunduğu New York’ta gazetecilere yaptığı açıklamada, ABD ve bazı Arap ülkelerinin Suriye’deki IŞİD hedeflerine yönelik operasyonunu değerlendirdi. ‘Üzerimize düşen görev neyse yapacağız’ ifadesini kullanan

Dış politika ve ekonomi gündemi yüzünden yönetim direksiyonu giderek ağırlaşan Türkiye’nin hâlâ bir şansı var: Yeni hükümete yeni bir şans vermek. Kamuoyu, -hükümeti desteklesin veya muhalif dursun- bu krediyi açmaya hazır durumda; bu başlangıca hazır olmadığı sezilen tek kişi, yeni Cumhurbaşkanı. İktidar ve yönetim süreçlerinde bir başkalaşma, bir kesinti

AKP İktidarı devletin genleriyle oynuyor. Kendisinden sonra “devr-i sâbık” denilebilecek uğursuz bir dönemin toprağını hazırlıyor. Son derece yanlış. Eğer varsa paralelle mücadele adı altında devletin ve bütün bürokrasinin keyfî bir parti kontrolüne terk edilmesi, tarifi zor tahribatlara yol açabilir. Daha şimdiden yapılan hukuksuzluklar, paralelle mücadele kılıfına sığmayacak derecede abartıldı ve

Faşizm’in ırkçılık vurgusu çok güçlüdür; bir topluluğun diğerine doktriner üstünlüğü Faşizm’in olmazsa olmazlarından biri; ne var ki, günün herhangi bir ânında ırkçı davranmak için Faşizm’i benimsemeye gerek bulunmuyor. Gelişen olayların temposu içinde, -daha önce hiç aklımızdan geçmediği hâlde- kendimizi ırkçı bir önyargıyı şiddetle savunuyor bulabiliriz. Bazı güney

Şu an itibariyle anayasaya göre tam olarak hangi sıfatı haiz olduğunu bilmediğimiz fakat her iki kimliği de şahsında birleştirmeye pek istekli birisi tarafından yönetiliyoruz. Yazılı mevzuat bu garip duruma açıklık getirmeye yeterli değil. Kanunun tartışılmaz şekilde açıkladığı konularda bile Sayın Erdoğan, kendi kanaatlerine göre davranmak suretiyle bir fiilî durum meydana

En güneydeki Yayladağı kapısından Şemdinli’ye kadar, Suriye ve Irak sınırımız ateşte unutulmuş bir tencereyi andırıyor. Suriye’de kısmen dâhil olduğumuz kanlı bir iç savaş yaşanırken Irak tarihinin en karmaşık günlerini geçirmekte. İki ülkeyle diplomatik ilişkilerimiz büyük sıkıntı içinde ve ne yazık ki her iki ülkenin de içişlerine fiilen karışmış

Basit bir Google taraması yaparak son 6 ay içinde Bank Asya ile ilgili haberlerin başlıklarını liste hâline getirseniz ve bu listedeki Bank Asya kelimesini, şu anda faaliyette bulunan herhangi bir özel banka adıyla yer değiştirseniz, gariplik daha iyi fark edilecek. Bunlardan en belirgin olan cümleyi ülkenin başbakanı sarf etti ve

Geçen haftanın modası, tarafsız gibi görünmeye özellikle dikkat eden bazı kalemlerin şu yoldaki yönlendirmeleriydi: -Adliye önünde toplanan topluluğun, gözaltındaki polislere destek vermesi, Hizmet Hareketi’nin paralel yapıyla bağlantısını itiraf etmesi gibi bir şey oldu. Anlıyoruz ki bunlar gerçekten de devlet içinde örgütlenmişler!.. İlk bakışta sanki doğruymuş gibi görünen bu mantık

Türk halkı, Başbakan Erdoğan’ı rejimin hürleşmesi ve demokratikleşmesi için yol açıcı bir aktör olarak gördüğü için önemsedi ve sevdi. Bürokratik alışkanlıkların tozunu silkelediği, askerî vesayete karşı toplumdan yana tavır aldığı için destekledi. Aynı Erdoğan son dört yılda tanınmaz derecede değişti; otoriterleşti, tek adamcılığa meyletti ve demokratik denetimden nefret ettiğini

Yanlış dış politika, Türkiye’nin Suriye sınırındaki paylaşılamayan bölge Kobani’de görünür hale geldi. Kobani bir süre önce, Suriye’deki iç çatışmadan yararlanan PKK paralelindeki PYD güçlerinin hakimiyet ilan etmesiyle dikkati çekmiş ve burada, yani Rojava’da otonom bir Kürt kantonu kurulduğu ilan edilmişti. Türkiye bu oldu-bittiyi hoşnutlukla karşılamadı; çünkü

Öngörülmüş bir krize doğru adım adım, hatta koşar adım ilerliyoruz. Türkiye’de cumhurbaşkanı seçmek yarım asırdan beri zaten netâmeli bir işti; bir ay sonra yapılacak seçimi krize dönüştüren faktör ise seçileceğine dair bazı çevrelerin neredeyse garanti verdiği Başbakan Erdoğan’ın, anayasada çerçevelenmiş Cumhurbaşkanlığı yetkileri ile yetinmeyeceğini söylemesiydi. Adaylığını açıklamasına rağmen