Dönemin Cumhurbaşkanı Abdullah Gül'ün basın sözcüsü Ahmet Sever, dikkat çekici bir zamanlama ile vaktiyle Çankaya Köşkü'nde yaşadıklarını kitaplaştırdı. Bu kitabın daha önce yayına hazır olduğu fakat Gül'ün, seçimden önce yayınlamasını uygun bulmadığı zaten biliniyordu. Kitapta açıklanan olayların, sadece Abdullah Gül'ün yayınlanmasında mahzur

On gün kadar öncesinin ‘Erol Taş'ı Hizmet hareketiydi; nâm-ı diğer Paraleller! Bugünün Erol Taş'ı veya lâteşbih Tecavüzcü Coşkun'u HDP'dir. AKP'nin kanaat önderleri dört koldan HDP'ye verilen oyların günâh-ı kebâirden sayılması, vatana ihanetle bir tutulması ve eli kanlı takımıyla

İki günden beri posta kutuma bakmamıştım. Biriken mektuplardan sizler için günü ve devrin hâlet-i ruhiyesini aksettiren bazı okuyucu tesbitlerini dikkatlerinize arz ediyorum. Aralarında, eksik olmasınlar hayır duada bulunan da var, -yine eksik olmasınlar!- kargış ve eleştiri gönderen de. Sahiplerinden izin almadığım için isimlerini rumuz ile belirttim. * Haddim olmayarak sizden

Hamdele ve salveleden sonra derim ki aziz cemaat bu haftaki hutbemizin mevzuu, şu bizim cuma hutbelerinin değerlendirilmesi hakkında olacaktır inşaallah. Eey şerefli Müslümanlar... Bildiğiniz gibi geçen hafta din-i mübîn-i İslâm'ın, ırkçılık, kavmiyetçilik ve asabiyye aleyhindeki hükümlerini bu minberde sizlere teker teker derc ederek ortaya karışık bir meşaz, bir

Yandaşları Sayın Erdoğan'a âşık olmakta ve övgü söz konusu olduğunda insanın yüzünü kızartacak benzetmeleri art arda sıralamakta serbestler. Aşka hörmetimiz var. Öte yandan yandaş takımıyla AK Partiye bu seçimde oy vermeyen yüzde 10 civarındaki kitle arasında mühim bir fark bulunduğu açığa çıktı. Neydi bu kitleyi hoşnutsuzluğa iten sebepler?

Bu seçimlerin âkıbetini büyük oranda MHP belirledi. Saadet ve BBP’nin teklif ettiği ittifak teklifini, hâlâ anlayamadığım bir jestle reddetmesiyle MHP, ittifak oylarını marjinalleştirdi ve ittifakın her iki partinin matematik toplamından daha az destek bulmasına yol açtı; partilerinin barajı aşamayacağını gören ittifak seçmenleri, bu mânâda serbest kaldı ve başka partilere

Bugün, “falan partiye oy verin, filancaya vermeyin” türünden şeyler yazmak yasak; gerçi bu seçim sürecinde ‘yasak’ kavramının da suyu çıktı; gücü yeten, kanuna hatta Anayasa’ya aykırı olmasına rağmen dilediğini yaptı fakat biz bu centilmenlik kuralına uymak durumundayız. Öyleyse yaşasın edebiyat! Size bir hikâye özetleyeceğim. Reşat Nuri Güntekin merhumun “Tanrı

İktidarı destekleyenler de dahil, son iki senede yaşadıklarımızdan ötürü kendini yorgun, bezgin ve bıkkın hissetmeyen elini kaldırsın! AKP iktidarı, başta kendisi olmak üzere herkesi çok yordu. Müthiş miktarlarda maddi ve manevî kaynak kaybına yol açtı ve geleceğe dair ümitvar olmamızın önündeki en büyük engel oldu. Halkımızın pek şaşırtıcı bir değerlendirme

AK Partili seçmenin adı da yok, sesi de; halbuki Türkiye’yi bir çılgınlar ülkesi haline çeviren her saçma-sapan adım onların örtülü onayıyla atılıyor ve kendini hâlâ AKP’li hissedenlerin olup bitenden çok memnun olduğu varsayılıyor. Gerçekten öyle mi? Bunu doğrudan öğrenecek iletişim yolları kapandı. Hasımlaştırma politikası yüzünden komşuyla, akrabayla, arkadaşla

Yaşadıklarımızın siyasi kültürümüzle genetik bağları var. XI. yüzyılda, Türklerin tarım ekonomisine henüz geçtiği devirleri anlatır. Temel geçimlik şekli göçebeliğe bağlı olarak hayvancılıktır ve darlık zamanlarında Bey, kabilesinin sıkıntılarını çözmekle görevlidir. Ağalık, beylik, toprağa dayalı tarım ekonomisinde de devam eder. Bey, kabilenin güvenlik ve selametinden sorumlu yönetici olarak ekonomik faaliyetin en

Yakup Kadri Karaosmanoğlu, “Kiralık Konak” adlı romanının girişinde, Osmanlı toplumunun aristokrat tabakasındaki değişime dair çok dikkat çekici bir tesbit yapıyor: “İstanbul’da iki devir oldu: Biri İstanbulîn (1) diğeri Redingot (2) devri... Osmanlılar hiçbir zaman bu İstanbulîn devrindeki kadar zarif, temiz ve kibar olamadılar. Tanzimat-ı Hayriye’nin en büyük eseri,

Belirli bir takvim çerçevesinde yapılan saçma-sapan tutuklamaların her şeyi tamam da, hukukî gerekçesi eksik. Hani, “Kusura bakma Mehmet Ağa, dün senin için istemeye gittiğimiz kızın bir çocuğu oldu” hesabına benziyor bu tutuklamalar. Bu cadı avı, moral bozmak, insanlara tedirginlik aşılamak ve daima korku tünelinde tutmak için yapılıyor. Lâkin o da

Önceki akşam bir TV kanalında “Başkanın Bütün Adamları” filmine yakalandım (All the President’s Men-1976). Bu film çekildiğinde fakülte talebesiydim. Hikaye mâlum: Amerikan politik tarihinin en kirli, en pis ‘kumpas’ını (Watergate skandalı) ortaya çıkaran iki Washington Post muhabirinin gazeteciliği anlatılır. Yıllar önce görmüştüm ama dün, “Eey New York Times,

Kitapla hayat arasında ne kadar çok mesafe var… Kitap derken, hem İslâm kültüründeki mâruf karşılığı ile Kur’an’ı, hem de iki kapak arasındaki her türlü metni kastediyorum ve siz buna rahatlıkla anayasayı, kırmızı kitabı veya imar, ihâle mevzuatı gibi şeyleri de ilâve edebilirsiniz. An itibarıyla Kur’an dahil, her

Üniversite hocalığından kendi rızamla emekli olduğumdan bu yana sekiz sene geçti. Yıllarca -hasbelkader ve adam yokluğunda- siyaset bilimi ve tarihi dersleri verdim ve aklımın erdiği kadarıyla öğrencilere ‘siyasetin tabiatı’nı anlatmaya çalıştım. Siyaset bilimi, kanaatimce iki meseleye cevap vermeye çalışır. İlki insanın tabiatını anlamak ve buna bağlı olarak siyasetin tabiatını

Seçimlerde dış politika konuşulmuyor; varsa yoksa asgari ücret müzâyedesi, iki maaş ikramiye türünden doğrudan halkın ‘kalbine’ hitab eden akçalı işler... Bu durum en çok iktidarın hoşuna gidiyor ve bu yüzden CHP’nin ‘Merkez Türkiye’ projesinin aslında çakma ve intihal olduğuna dair yeni bir polemik çıkarmak Davutoğlu’nu mest etti. Dış

Geçen cumartesi Türk savaş uçakları, Suriye sınırını ihlâl ettiği ileri sürülen bir helikopteri düşürmüştü. Böyle medyayı Allah kahretmesin; henüz vurulan helikopterin çıkarmasını jetimizin kokpit altına yapıştırmadan basın hemen müzevirliğe başladı; güya vurulan helikopter filan değil düpedüz insansız hava aracı (İHA) idi! Oysaki, savaş uçaklarımızın Suriye helikopterini füzeyle keklik gibi avlaması,

Kitapların arasında pembe kapaklı bir defter buldum; baktım, 2008 yılında Avusturya’ya yaptığım gezinin notları. ‘Bakayım neler saçmalamışım’ diye göz attım şöyle bir. Bir yere gelince içim sızladı: “21 Haziran 2008-Salzburg: Viyana’dan sonra derli toplu, hoş bir belde; nüfusu az. Avusturya’nın taşrası sayılırmış Salzburg. Vakit ikindiden sonra. Bir

O şarkılardan birini ne zaman, hangi vesileyle duysam zihnim beni hemen yarım asır öncesine, çocukluğumun neftî yeşil ve efiltili günlerine götürüyor. Şehrin en canlı, en kalabalık, en ‘asortik’ caddesinde bir öğle üstüdür, mevsimlerden illâ ki yaz, siz bilemediniz yazın güzle latifeleştiği sıcak günlerden biri. ‘Mecburiyet caddesi’ne aralıkla serpiştirilmiş sinemalar,

Bir eski bakanın Ankara civarındaki tatil evine hırsız girmiş; kapıya kamyonu dayayıp içerdekileri yükleyip götürmüşler. Sayın bakana geçmiş olsun diyerek bu olayın kriminal-politik analizine geçmek istiyorum vaktiniz varsa... Olay siyasi midir veya adi bir hırsızlık vakası mıdır bilemiyoruz fakat fazlaca önemi yok bu safhada. Ortada bir hırsızlık olgusu vardır ve

Günün birinde, otuzlu yıllarda olsa gerek, kuş uçmaz kervan geçmez köylerden birine valinin gideceği tutmuş. Ziyaretten sonra yaşlı bir köylü neler gördüğünü şöyle anlatmış, -Köye bir vali geldi; içinden bir adam çıktı! Haşmutlû bürokratik geleneğimizde otomobil, o günden beridir, ‘makam’ın itibar göstergesidir. Bürokratların vebalini almayalım, eli biraz bollaşınca evini,

Arab Ali Kapudan bir Osmanlı kalyonunun kaptanıydı. Muhtemelen Hac yolunun güvenliği için Akdeniz’de 1808’in güz aylarında Midilli açıklarında seyr ü sefer etmekteyken bir gün aa, o da ne... İngiliz donanmasına mensup bir gemi! Ali Kapudan, “Anamız bizi bugün için doğurdu; haydin levendlerim” diyerekten küffâra saldırdı. Neticede 400’e

Diyarbakır eski Emniyet Müdürü Recep Güven, geçen hafta Zaman Gazetesi’nden Doğan Ertuğrul’a verdiği etraflı röportajında, nâhak yere uğradığı adaletsizliklerden ötürü kendini ifade etmek imkânı buldu. Bu röportajda Sayın Güven’in sıkça kullandığı bir tâbir çok dikkatimi çekti ve üzerinde durmak gerektiğini düşündüm. Bu tabir “devlet terbiyesi”ydi. Emekliye

Bugün itibarıyla, “Yok artık, buna cesaret edemezler. Aksi takdirde yer yerinden oynar” denilebilecek hiçbir vahim ihtimâl kalmadı. Kamuoyu, şekerle avutulan genç irisi bir çocuk gibi olup bitene seyirci; onun adına haksızlığa dur demesi, isyan etmesi gereken mercîler, Hakk’ın değil güçlünün yanında durmaktan hiç de rahatsız görünmüyorlar. Hâllerinde bir iç

Bugün ciddiyetim üzerimde. Sizlere teknik ve tamamen hukuki bir konudan bahsetmek istiyorum. Ülkemizde ‘ciddi, teknik ve özellikle hukuki’ bir şey üzerinde konuşmanın pek o kadar anlam ve önemi kalmamış gibi görünüyorsa da bir denemekte fayda var. Bir ay sonra seçim var, önemli bir seçim yapılacak ve şimdi bu seçimi kimin