İnternet çıktı çıkalı yazarlığın fiyakası uzun sürmez oldu; "Necibe" yazısıyla nice evlenme hazırlığı yapan "ortalama Türk erkeği"nin beklentilerine tercüman olmanın ve onlardan gelen teşvik ve takdir mesajlarının hazzını sindirmekle uğraşırken posta kutusuna düşüveren bir mektup, meselenin hiç de şakaya gelir tarafı olmadığını gösterdi. Önce mektubu

Orta yaşlı, çelimsiz ama belli ki sırım gibi bir adam vardı ekranda; üstünde de "yakın döğüş" ustalarının giydiği cinsten bir kıyafet. Aralarına çıta konularak üst üste dizilmiş bilmem kaç tane dar kesimli mermer plakaya âniden dirseğiyle vurmasıyla alayını birden kütürdetmesi bir oldu. Ardından bir daha, bir daha. Meğer

Haylidir böyle gülmemiştim; ismi lâzım değil, bizim pop şarkıcılarından biri, vaktiyle bir tarikata girmiş: Sâkin olunuz, öyle sizin bildiğiniz tarikatlerden biri değil bu; Atlanta tarikatı. Dikkat ederseniz ismi son derece "çağdaş ve global" çağrışımlar taşıyor, öyle Halvetiyye, Celvetiyye, Nakşıbendiyye cinsinden "dinci" bir tarikat değil. Eğer yanlış

"Kamp yönetmeliğini getirdin değil mi; güzel... Ne bu yahu? böyle yönetmelik olur mu; o"oo olmaz böyle şey kardeşim, devlet kampı değil sanki Ringo'nun dinlenme tesisleri? Yaz bakalım... "Ama sayın bakan eski yönetmelik... "Bırak eski yönetmeliği; eski yönetmelik matah bir şey olsa devlet bu

Kokuların olmadığı bir dünyada yaşıyor olabilirdik pekâlâ. Hüznün bile resmini yapabilen bir ressam günün birinde bulunabilir ama altında kuru tezek yanan bir sacın üstünde pişen yufkanın kokusunu resmedecek sanatçı anasından hiç doğmayacaktır. Koku ne işe yarar öyleyse; yoksa gülün gülden nâzik hâtırı için mi yaratılmıştır? Koku vardır çünkü eşyâyı niteler;

Nasıldı o; "Bir mektep bin hapishane kapatır". İki kere iki dört gibi bir şey; "yağmura şemsiyesiz çıkarsan ıslanırsın" veya "kıştan önce sonbahar gelir" gibi bir müteârife (müteârife, "axiom"un Türkçesi, doğru olmadığını araştırmanın enayilik sayılacağı, ortada güneş gibi duran gerçekler hakkında beslediğimiz

Taraftarlığın vücut kimyasını da alâkadar eden bir tarafı olmalı; sosyologların ve sosyal psikolojiyle uğraşanların "taraftarlık kimyası" konusunda hâlâ geniş bir alan araştırması yapmayı akledememiş olması teessüfe şâyan bir eksikliktir bence. Meselâ bütün Fenerbahçe taraftarlarının ortak tarafı, Fenerbahçe'yi deli gibi sevmekten ötede bir şey olmalıdır; ben onu

İncelmiş zevkler geliştirmek, medeniyetlerin günbatımına işaret eder derler ve misâl olarak da Lâle Devri'ni gösterirler. Bugünün şartlarıyla bir fantazya kuracak olursak, "derin devlet"e mensup zevâtın işi gücü boşlayarak, kendilerini lojman avlularında veya kamuya ait olup sıradan kişilerin asla duhûl edemeyecekleri bahçelerde lâle, sümbül yetiştirme sanatına

Fotoğrafı makinenin değil de fotoğrafçının çektiğini öğrendiğim esnada, profesyonel fotoğrafçı olacak çağı çoktan kaçırdığım için üzgün değilim; şimdilerde kendimi işin amatörü sayıyorum. Amatörlük, bizde daha ziyade siyaset esnafının iştigal ettiği bir hayat tarzıdır ve sair meslek erbabı arasında pek yaygın değildir; o yüzden bizim meslek terbiyemizde amatörlük tehlikeli addolunması gereken

Ciddi ve büyük yazarlar, okuyucu ile muhaberâta girişmeyi lüzumsuz, tehlikeli ve sıkıcı bulurlar (okuyucuların fikrini öğrenmekte ne gibi bir heyecan veya fayda mülahaza edilebilir ki?); kanun böyle konulmuştur: Yazar yazar, okuyucu da okur; daha doğrusu yazar, gökten sadece kendisine zembille indirilen fevkalade fikirleri, gönül açıcı ilhamları ve el değmemiş mazmunları

"Tescilli Atatürk düşmanını TRT'nin başına getirmek istiyorlar. Şenol Demiröz, 1988 yılında Çanakkale Belgeseli yaptı. O belgeselde bir kişinin adı yoktu: Anafartalar kahramanı Mustafa Kemal. Ve şimdi AKP Hükümeti, bu adamı, TRT genel müdürlüğü için bir numaralı aday ilan etti." Bu spot cümleleri 9 Mayıs tarihli Star

Bugünlerde benden öyle derinliğine ve genişliğine analiz beklemeyin, yapamam; kafam karışık çünkü. Her şeyi yerli yerine oturtmak çook zaman alır, belki bizim kuşak göremez bile. Evvelki hafta "Normalizasyon"dan bahsetmiş, taşların yerine oturmaya başladığından dem vurmuştum ama yine yanılmışım: ABD'nin Irak'ı işgali öyle hızlı

Polisleri severim; bu sempatinin ardında belki de "polis gücü"yle yaptığımız gençlik maçlarında 1"1 berabere kalışımın derin bir etkisi vardır. Yıllar önce Türkiye Günlüğü dergisinde yazmıştım lâkin tekrarı gerekiyor: Benim adım vaktiyle "bizim camia"da "polis döven"e çıkmıştı. Efendim gençlik günlerindeyiz

Epeydir nasıl tedirgindim bilemezsiniz; hani evinizin, odanızın yıllar boyunca zevkinize uygun tarzda kalıplaşmış bir şekli, düzeni vardır da bozuluverince rahatsız olursunuz. Her gün önünden geçip gittiğiniz sokak ve caddelerde bir binanın birkaç gün içinde ortadan kalktığını fark edince yadırgarsınız ya, öyle bir şey işte. Anasından doğduğu günden beri ciddiyet maskesini

Her gazete okuyucusu gibi ben de köşe yazısı müptelâsıyım; bir şeyi fark ettim, bir köşe yazısını yazmakla okumak birbirinden ayrı şeyler. Okurken yazara tâbi oluyorsunuz, fikirlerine iştirak etmeseniz, hatta kızıp dille-diş arasında "haydi oradan be" diye homurdansanız bile okuyucu mevkiinde olmak, insanı yazara karşı "mâdun", yeni

Bağdat'ta Saddam Hüseyin'in heykelinin yıkıldığı saatlerdeyiz. Yer bir televizyon stüdyosu.. Hadiseyi naklen yayında seyreden stüdyo misafirleri, kamuoyunda liberal veya kısaca "libo?" diye ünlenen cemaatin mensuplarından oluşuyor. Aşağıda geçen özel isimlerin tamamı, bu satırların yazarı tarafından tornistan edilmiştir. "Evet ne diyorsun Şefikacııım bu duruma,

Necip Türk matbuatı, dil bilmeyen, özellikle İngilizce bilmeyen okuyucuları için nihayet harekete geçti ve sizler için dünyayı "müttefikler"in gözüyle seyretmenizi sağlayan bir gazete hazırladı. Artık televizyonlarda saat başı, buruşuk gömlekleri ve günlerden beri gereğinden fazla konuşmuş olmanın yorgunluğu ile arz"ı endam ederek size dünyadan haber