Anadolu'da asâlet kavramı en doğru mânâsını bulmuş ve yerli yerine oturmuştur; bizim insanlarımız, "asil azmaz, bal kokmaz" derken bir kişinin paşa, zâdegân, saraylı aslından inip inmediğini değil, davranışı, huyu-husu, ahlâkı ve etvârıyla kâmil oluşuna dikkat çekerler. Tam tamına "vakar" -dediğimiz şeydir kasdettikleri; varlıkta da

O replik hangi filmdeydi; halim-selim bir adam var, birilerine kızmış, diyor ki, - Bana ninjalık yaptırmayın laynn, dağıtırım buraları... Kesinlikle bilirsiniz ki, "bana ninjalık yaptırmayın" diye etrafına korku salmaya çalışan birisi, vermek istediği intibâın tam tersi yaradılıştadır ama gittiği her karate filminin her dövüş sahnesinde, "yahu ben

Seyrettiğiniz eski filimlerden birinde bu sahneyi mutlaka hatırlarsınız: Bir alana kare şeklinde sıralanmış askerî birliklerin tam ortasında bir asker kişi hazırolda beklemektedir. Subaylardan biri öne çıkar ve elindeki kağıdı yüksek sesle okumaya başlar. Kağıtta, adı belirtilen (ve orada esas duruşta bekleyen) kişinin işlediği suç sebebiyle rütbelerinin söküleceği belirtilmektedir. Sonra trampetler

Emeklilik hakkını elde edeli beridir, emeklileri, emeklilik çağı gelmiş olanları daha bir dikkatle izlemeye başladım. Bu dikkatin sebebini kestiriyor, daha doğrusu iyiden iyiye hissediyorum: Korku! Emeklilik korkutuyor; o günün sabahında işe gitmek için erkenden yataktan sıçrayıp keyifsiz bir suratla tıraş olmak, ayaküstü bir şeyler atıştırıp yollara düşmek yerine kuşluk vaktine

Ankara'nın yüksek rakımlı tepelerinden birinden (tabii burada Mamak veya Keçiören civarındaki yüksek rakımlı tepelerden bahsetmiyoruz) ve askerî çevrelerle arası iyi olan (mâlumunuz bulunduğu üzere bu ülkede herkesin askerlerle arası iyidir veya onlar öyle zannederler ama askerlerin herkesle arası iyi değildir; dedikodu yapmıyoruz, bakınız. Genelkurmay'ın birtakım basın

Ramazan'ın kaçıydı acaba; sahur vakti televizyonda yerli film seyredeceğim tuttu. Daha doğrusu sofranın kaldırılması işlemleri esnasında ayak altında dolaşmamam için sert şekilde tehdide uğradıktan sonra salondaki televizyonu açtım. Siyah-beyaz bir yerli film ama belli ki filmi iyi koruyamamışlar; tonlar bozulmuş, görüntü küflenmiş, tam da başka kanala geçecekken baktım

Yazı şöyle başlar: Oruçlu değilsiniz; nasıl derler... Bu işlerle pek aranız yok, akşamüstü lokantaya gidiyorsunuz: Aaa!.. "Bu eğilim daha önceden başlamıştı da ben mi yeni fark ediyorum acaba, yoksa gerçekten yeni mi? İftar vakti, lokantalar dolu oluyor. Normal akşam yemeği vaktine yakın düştüğü için mi başladı? Sanki eskiden herkes

Bugün sizlere ancak Türkiye'de veya onun daha da doğusunda yer alabilecek bazı ülkelerde misaline rastlayabileceğiniz cinsten bir hadise nakletmek istiyorum. Hürriyet gazetesinin kültür yazarı Doğan Hızlan, 28 Eylül'de, "Aspendos'ta yağlı güreş" başlıklı bir köşe yazısı kaleme alarak Antalya'daki Aspendos tarihi

...Ya Rabbi nasıl bir ülkedir bu, inanmıyorum yaa... Ramazan mı kaldı kardeşim; takvime bak ne yazıyoo? 21. yüzyıldayız. Adamlar Ay'a gidip geleli elli sene oldu nerdeyse, bizimkiler hâlâ Ramazan triplerinde ayol... Bıraksak hani, direnmesek gece gündüz davul çaldırır bu taşralılar valla; güzelim, insanlar sabah erken kalkacak mesaiye yetişecek,

Tamam aynı fıkrayı bir kere daha anlatacağım ama, durumu izah etmek için bundan daha güzeli gelmiyor aklıma. Adam, nasıl derler, o çok kullanılan tâbirle "beynamaz". Bu kelimenin aslî şeklini biliyorsunuz ama bilmeyenler vardır, izah edelim: "Bî namaz", yani namazsız, yani icab ettiğinde "elhamdülillah, biz de

Tanıyanlar çoktur elbette; maksadım bu isimle daha önce karşılaşmamış olanların zihnine bir dikkat çentiği açmak. Ben tanırım; lâkin bir mekânda beraber, yüz yüze oturmuşluğumuzun süresi, toplasanız beş-altı saati geçmez; "Bu nasıl tanışıklık öyle!" diye itiraz şerhi döşenmeye kalkışmayınız; rû be rû tanışıklığımız kısa fakat tanışıklık için ille de

-Sevgili öğrenciler, değerli veliler. Biliyorsunuz bu sene bakanlığımız birinci sınıf öğrencilerinin okul ortamına alışması için, sadece ilkokul birinci sınıflarına mahsus olmak üzere ders yılını bir hafta önceden başlatma kararı almış bulunuyor, sizin de gördüğünüz gibi bu bir hafta içinde isteyen veli, çocuğu ile birlikte derslere katılabilecek; bizler de işte bu

Özel şirketlere yurtiçi uçuşları hakkı tanınmasıyla birlikte uçak, yavaş yavaş sadece resimlerde gördüğümüz bir nesne olmaktan çıktı. Buna bağlı olarak uçak yolcusu ve havaalanı kalabalığı profili de değişmeye başladı. Bir havaalanında sadece bagajları seyretmek bile değişimi fark etmeye kâfi geliyor: Yekdiğerini hasetten çatlatırcasına şık valizler arasında artık enli bantla sıkı

Geçen hafta tam da defineciliğin inceliklerinden bahsetmek üzere iken açılan "enişte" faslının rüzgarına kapılıp gittik. Enişte, profesyonel bir defineci değildi ama profesyonellere akıl veren, defineciliğin teorisini mükemmel derecede yapan, sektörün yan branşlarında danışmanlık hizmeti veren (bkz. bilim adamı) bir adamdı; yani, konu kıtlığından bunalan televizyon yapımcılarının arayıp da

Size şöyle esaslı bir define hikâyesi anlatsam diyorum; ne dersiniz? Bayılırsınız değil mi; ben de bayılırım. Vaktiyle kısaca "enişte" diye kodladığımız bir tanıdığımız vardı; enişteliği, arkadaşımızın uzak akrabalarından birinin eniştesi olmasından ileri geliyor. Bir tatlı dilli adam; sözü sohbeti fevkalâde, işi-gücü bırak, akşama kadar dinle enişteyi. Kendisi amatör

-Sayın seyirciler şu anda yine şirin tatil beldemiz Bodrum'da, Bodrum'umuzun problemlerini kamuoyuna aksettirmek maksadıyla görev başında bulunuyoruz. İki aydan beri tatil günlerinin dışında her gün bu saatte sürdürdüğümüz canlı yayınımızda bugün Bodrum'un çöp meselesine el atacağız. Gördüğünüz gibi Bodrum'un çöpleri belki elli

Arkadaş anlatıyor: - Anlamıyorum, cumartesi pazar gelince bizim evde gerilim artıyor; yüzler asılıyor, bir sinir harbidir gidiyor. Her zaman yarım ağızla da olsa benden yana tavır koyan çocuklar o gün, yıllardan beri hapishane aralığında voltaya çıkmamış mahkûmlar gibi "ille de bizi kırlık-bayırlık bir yerlere götür" diye tâcize başlıyorlar.

Gel de eskilerden bahsetme; bizim çocukluğumuz neredeyse bisikletsiz geçti denilse yeridir. Bir çocuğun bir bisiklet sahibi olmasına bugün, çorap, fanila, kalem kutusu cinsinden sıradan bir şeymiş gibi bakılıyor; ondan bahsetmiyorum; bir çocuğun şahsına mahsus bir bisiklet sahibi olmasının çok sıra dışı sayıldığı günlere gidiyor aklım. Meselâ bisiklete binmeyi bilmek, bir

Rodin sergisine gitmek fikri nereden aklıma düştü bilmiyorum; o günlerde bilcümle matbuatımız bu sergiden bahsediyor ve âdeta, "gidip görmeyene yazıklar olsun" meâlinde yorumlarla oralara kadar yolu düşmüşken sergiyi gezmeyenlere, "ben de adam mıyım yahu" neviinden bir suçluluk hissi telkin ediyorlardı. Tesadüfe bakınız ki sergi açılışının üçüncü

Dünya Futbol Şampiyonası, geçen hafta sona erdi; bundan ötürü ev hanımlarının şikayetçi olduğunu zannetmiyorum. Bana öyle geliyor ki futboldan haz edenler de benzeri bir duygu içindedir. Televizyon başında her ânını heyecan ve seyir keyfiyle geçirdiğimiz maç sayısı çok azdı ve hemen her teknik direktör evvela yenilmemenin hesabıyla savunmacı, seyri keyif

Kuzu kuzu kabul edelim ki Türkler, doğuştan arkeolojiye yatkın bir topluluktur (bu cümleyi okuyan bir kısım arkadaşların, "bu adam yine lâfı evirip çevirip ırkçılık yapacak, zaten eski milliyetçilerden olduğunu duymuştum" şeklinde bıdıbıdlanarak başka sayfalara geçiş yapmaya niyetlendiğini görür gibiyim; acele etmeyiniz efendim, bakalım yazar lâfı nereye getirecek?). "

Anadollar ilk çıktığında, "yerli araba" efsanesinin bir an evvel tahakkukunu bekleyen millici takımı bile pek memnun edememişti. Araba görmemiş değildik ki; ortalık birbirinden fiyakalı ama düşük modelli iri-yarı Amerikan otomobilleri ile doluydu; "doluydu" lâfına da pek kulak asmamak gerekir aslında, orta halli bir Anadolu şehrinde hatırı

Umuma açık bir yerde, daha kapıya yaklaşırken soyunup dökünmeye başlayan birini görseniz ne yaparsınız? Soruyu yanlış anlamanız kuvvetle muhtemel; bunun için büyük şehirlerde yaşayanlardan çoğunun aşina olduğu bu garip ve gülünç durumu biraz ayrıntılandırmam gerekecek. Sahne şöyle: Adam kapıya yaklaşırken önce ceplerindeki bütün madeni eşya ve ıvır-zıvırı, yani gözlüğünü, çakmağını,

Tavlanın kitabını en evvel ben yazdımdı da internete vermeyi unutmuşum; bak bakayım nedir bu? Dubara! Agop, Kirkor, Mişon, Salamon, nâm-ı diğer dört kaldıran! Ne oldu şimdi? Ben söyleyim Abidin evladım, mars oldun. İki mars bir ters beş eder. Yav senin gömleğin ne zaman yırtılmış, bak bak şurası, koltuğunun altındaki yer.

Zenginin malı züğürdün çenesini yorar vecizesine bayılırım, çünkü dedikodusu en leziz meselelerden birisi, uzak veya yakın bir tanıdığımızın tahminleri aşan servetinin kaynağı hakkında fikir yürütmektir; bu kabil dedikoduların temel varsayımını, zengin kişi ile serveti arasındaki ters orantı teşkil eder: "Hıh, o mu; daha düne kadar çocuklarının okul taksidini ödeyebilmek