İnternet çağında haber ciddiyetinin değeri neredeyse kalmadı. Gazetelerin internet siteleri, herhalde sayfa başına tıklanma sayısı üzerinden reklam pazarlığı yapıyor olmalılar ki ekranın sağına soğuna, altına kenarına yerleştirdikleri üryan hatun fotoğrafları ile okuyucunun merakını celbedip, mümkün olduğunca fazla kerre "tıklanmak" arzusuyla yanıp tutuşmaktalar. Biraz sonra bahsedeceğim haberi de önce,

-Değerli arkadaşlarım, kıymetli bilim adamı dostlarım; hanımefendiler, beyefendiler. İşte şu dakika itibariyle Türklük âlemiyle batı teknolojisi arasındaki ezeli uçurumu kapatmak üzere çağlar üzerinden sıçrayarak şimdiki zamanı yakalamak, hatta elimiz değmişken gelecek zamanda yolculuk yapmak üzere bütün dünyadan gizleyerek hazırlamış olduğumuz tamamen yerli mâmulat olan büyük Hadron patlayıcısı reaktörünü az sonra

-Evet, sevgili gönül dostları; ne iyi ettiniz de geldiniz, sağlıklar, safalıklar getirdiniz. Gelişinizle ihya ettiniz bizleri, ne kadar özlemiştik bizler sizleri, diyerek yeni bir yılda yeni bir ayın yeni bir haftasında ve yeni bir günün içindeki saatlerden birinde sizlerle yeniden baş başa, gönül gönüle, diz dize ve göz göze gelmenin

Önceleri herkes gibi ben de yazıklanır, "Vay alçak namussuz Batılı arkeolog suretindeki hırsız herifler; soyup soğana çevirmişler caanım tarihî güzelliklerimizi" diye üzülür, kendime eziyet ederdim; siz buna, o dönemde sorumluluk üstlenmiş yöneticilerin gafletinden duyduğum öfkeyi de ilâve etmelisiniz, "Bak bak bak, adama bak; elin Alamanı koca tapınağı

Bir ara evde o kadar çakı birikti ki, bunlarla bir dükkân açıp, ufaktan lüks hırdavatiye işine başlamayı bile düşündüm. Tamam, mevzu "çakı", fakat, az evvel cümlede geçen şu "Lüks hırdavatiye" lâfının gülünçlüğü üzerinde bir miktar durmamı hoş karşılamazsanız dilim şişer; öyle iki kelime ki, yan yana

Salı günü, sizler için ne mânâ ifade ediyor; bu suale herkesin başka başka cevabı vardır ama Ankara gazetecileri için mübârek salı günleri, Meclis'te grubu bulunan siyasî partilerimiz için grup toplantısı günleri demektir. Bir zamanlar sadece Ankaralı gazeteci takımını ilgilendiren bu küçük ayrıntı, artık televizyonu olan ve salı günü

Aç tavuk darı ambarına düşerse nasıl davranır? Bir an kendinizi, hayâllerinizin darı ambarına düşmüş aç bir tavuk gibi tasavvur etmenizi ricâ edeceğim; farkındayım, teşbih pek kibarca değil ama kabul ediniz, sizin de zihninizde öyle bir yer vardır mutlaka... Siz kendi hesabınızı yaparken ben sözü getirmek istediğim yerden başlayacağım. Bundan on

-Hocaam? Geçmiş olsun canım hocam benim! -Estağfurullah, çıkartamadım sesinizden, kiminle müşerref oluyorum acaba? -Hah hah ha... Öyledir öyledir hocam öyledir, gözden uzak olan gönülden de uzak olur derler ya, fakat alınmıyorum hocam, siteminizde haklısınız; daha önceden arayıp sormamız gerekirdi, eksiğimizin kusuruna kalmayın efendim, mâlum memleket işleri, siyaset vesaire derken eşi-dostu

Fırından çıkarken nerdeyse göğüs göğüse çarpışmamıza ramak kaldı, "Oo üstad" diye gülümsedi, "Görüşemiyoruz epeydir". Merhabalaşıp hal-hatır sorduktan sonra savuşup gitmek üzereydim ki ardımdan seslendi, "Yahu" dedi, "Listeye baktım; yoksun." -Ne listesi; neden bahsediyorsun? -Öpülecek gazeteciler listesinden bahsediyorum canım; Taraf gazetesi yayınladı ya

Milletçe iflâh olup, cümleten keçeyi sudan çıkarmamızın nişânelerinden biri de mahalli matbuattır efendiler. Şimdilerde herkes "yerel basın" diyor; ben bu tâbire hiç alışamadım, eski tâbirle bu elfâzı "mehel ve münasip" bulmuyorum; veya şöyle bir mânâ ayrımına gitmek de mümkün: Mahalli Matbuat, benim gönlümdeki arslanı isimlendiriyor; yerel

Temel'le Dursun'un yolu bir gün Londra'ya düşüyor. Akşamüstü gezmeye çıktıklarında bakıyorlar ki elalem hep bir yöne doğru akın akın gitmekte. "Nedir bu izdiham; bu kadar ahali nereye gidiyor?" diye merak edip soruyorlar ve öğreniyorlar ki U2 topluluğunun konseri vardır ve millet oraya

Geçen senenin sonlarına doğru uzak semtlerde oturan bir ahbâbı mâaile ziyarete gittik. Mâaile dediğim hanımla ben. "Gideceğimiz yer uzaktır, erkenden yola koyulup yol alalım." derken anlaşıldı ki, vaktinden bir hayli erken gitmişiz. İki çiçeği burnunda İstanbul acemisi ne yapar gündüz gözüyle bir semt-i meçhûlde? Dedim ki, "Dönsek

Ayıptır söylemesi sevgili okuyucularım, internetin bir kenarında "Beylikdüzü'ne kar yağıyor; işte ilk görüntülerin videosu" diye bir yazı görünce sağ elimle pencerenin perdesini aralarken, sol elimle de videoyu çalıştıran butonu tıklamaya uğraştım; elbette ikisinden de müsbet bir netice alamadım çünkü -yine ayıptır söylemesi- bendeniz, merdiven çıkarken ıslık

-Oo hocam hoşgeldin, hoşgeldin; gel şöyle buyur, çekinme lütfen; oğlum, bak bakalım hocamız ne alıyor? Çay, kahve, ayran? Karnınız açsa tost yaptıralım hocam; bizim karargâhın tostları nefistir. Mersinli bir çocuk var; dehşet lezzetli tostlar yapıyor, hatta ıspanaklı tost bile icad etti kerata. Denemek ister misiniz? -Sağulun komutanım, çay varsa yetişir,

"Yeni bir şehir efsanesi ifşa ediyorum" başlıklı yazı, okuyucularda, "Bir dokun bin âh dinle bu kâse-i fağfurdan" dedirtecek kadar yoğun bir paylaşım hissinin uyanmasına sebep oldu; oysa ki, kendimi peşinen "internet acemisi" yerine koyup icabında dalga geçilmeyi de göze alarak bu konuda başıma gelenleri

Eski zamanlar iyiydi. Hayatın mâkul bir ritmi vardı. Amerika'da doktora yaptıktan sonra memlekete dönen bir arkadaş, "Orada network diye bir şey icad edilmiş; herifler telefon (dial-up) aracılığı ile bilgisayarları birbirine bağlıyor." dediğinde "Yok daha neler, atıyorsun be!" dedikten sonra çocuğun arkasından dedikodu yapmaya koyulmuş,

"Birçok milliyetçilik var ve ortak bir dilleri yok. Bazen iki milliyetçilik anlayışı arasında çatışma, iki düşman ideoloji arasındaki çatışmadan bile daha derin olabilir." diyen Ayvazoğlu ile Ahmet Turan Alkan konuştu. İşte 35 yıllık arkadaş, kalemdaş iki kadim Sivaslı yazarın arefe günü Üsküdar'da milliyetçilik ve muhafazakârlık üzerine

İstanbul'u avucunun içi gibi bildiğini söyleyen ve bilenlere hep gıbta ile bakıyorum; eğer İstanbul'u bilmek ve tanımak bir ilimse, ben bu ilmin henüz alfabesinde kekeleyen biriyim demektir. Efendim tamam, yeni İstanbulluyuz, memleketin acemisiyiz, hatta soranlara "İstanbul'un köylüsüyüz" filan gibi yarı şaka, yarı

("Resepsiyon" başlıklı yazımızın devamıdır efendim.) Nihayet o an geldi; bizler de büyük kabul salonunun girişinde ayakta bekleyen Cumhurbaşkanı Abdullah Gül ve eşi ile tebrikleşmeye hazırlandık. Hemen önümde Gazetemizin İmtiyaz Sahibi Ali Akbulut Bey'in arkasında sıranın bana gelmesini bekliyordum ki Mustafa Ünal kulağıma eğilerek, "Abi, acele

Evvela "Reception" kelimesiyle işe başlayalım; Latince'den diğer Batı dillerine geçtikten sonra Türkçemize bağdaş kurup oturan bu lâfzın birbirine yakın ve uzak pek çok anlamı var: Karşılama, kabul töreni, misafir kabulü, bekleme vesaire. Bu yazıda reception, "danışma, kabul ve sevk etme"den ziyade misafir karşılama

Türkiye'de vaziyetlerin nasıl gittiği, baktığın ve durduğun yere göre değişir. Eğer karınca isen kıyâmet geldi zannedersin; eğer gökte süzülen çaylaksan çeşmenin kenarında şaşkınlıkla sek sek oynayan bir adam görür, "Bunların eti yenmez, üstelik tehlikeli yaratıklardır, aman bulaşmayım." diye rotanı değiştirirsin. -Sayın yazar, vaziyetleri nasıl görüyorsunuz; sizin

Bazen gazetelerin ilan sayfalarında "güzel ilçemizin eşrâfından filan efendi, falanca hanım..." şeklinde ibârelere rastlayınca gülümsüyorum. Aklıma hemen, -hiç münasebeti olmadığı halde "Cami yıkılmış ama mihrap yerinde" deyişi geliyor. Eşrâf, şerîf kelimesinin çoğulu olması hasebiyle "şeref ve itibar sahibi kimseler, ileri gelenler" mânâsına gelmektedir. Eğer

Tilki hakkında kaç atasözü bilirsiniz? Eh birkaç tane bilirsiniz elbette. Masamın üstündeki kitap olmasa, oturup biraz düşünsem, herhalde üç-beş tilkili atasözü ben de bulabilirim herhalde... En iyisi hiç zahmete girmeyin; ben size Türkiye Türkçesi'nde bilinen bütün tilkili atasözlerini sıralayayım şuracığa: Tilki arkasına baka baka kaçar. Tilki ateşten nasıl

Biraz sonra sizlere ayrıntılarını anlatacağım haberi belki daha önce duydunuz; duymayanlar için ayrıntılarını dikkatle okumalarını rica edeceğim. Zira bu haber, durduk yere kendimize ne türlü problemler açtığımızın, başımıza ne türlü gaileler icat ettiğimizin boy fotoğrafıdır. Dünyanın öteki ucundaki kıtada, Avustralya'da yaşayan ve çalışan, oranın vatandaşlığına hak kazanan gurbetçilerimizden

Bilgisayar kullananların âşinası olduğu programların başında herhalde powerpoint geliyor olmalı; fotoğraf ve grafik ürünlerini bir paket halinde müzik eşliğinde bir "sunum" formuna getiren en tanıdık powerpoint uygulamaları ise "pps" uzantısıyla biliniyor. Bu hususta bilgiçlik taslamamı kimsenin ciddiye almamasını rica ederim, çünkü pek de öyle derinlemesine bildiğim