"Neydi o, neydi o?" diye hafızamı zorlayıp duruyorum; ne zaman yazmıştım ben o meseleyi? Bilgisayara soruyorum; anahtar kelimeleri girmeyince bilgisayar nereden bilsin? O bana bakıyor, ben ona? 'Mesele ne?' diyeceksiniz. Mesele, Kül-tür-Sanat mafyası. Bu konuyla ilgili birşeyler yazmıştım; hani bu işlere bakan bir mafya teşkilatı olsa;

Geçen hafta kendimi aştım; "Yerinden kımıldamaz bu adam!" diye ardımdan dedikodu eden bazı sevgili dostlarıma inat bir günlüğüne Türkiye'nin tâ öbür ucuna, Ege Bölgesi'nin güneyindeki Aydın'ın Koçarlı ilçesinin Çulhalar ve Akmescit köyüne gittim. Nerden baksanız yarım günlük yol. "Ne işin vardı?

Coğrafya bilgim fena değildir. Bizim kuşak, çocukluğunu televizyonsuz geçirdiği için gece saatlerinde kendi aramızda oyun oynamak canımız çektiğinde birer defter yaprağı koparıp ya "İsim, ülke, başkent, cisim, dağ, nehir" yarışması oynar veya bir harita atlasıyla birbirimize -diyelim ki bir dakika içinde-, adı az duyulmuş bir şehri bulmasını isterdik.

Geçen hafta sizlere, bu satırların yazarının da eninde sonunda bir medya maydanozu şeklinde göründüğünden bahsederek, adı her ne ise, televizyon kanallarına çıkarak konuşma yapan, herhangi bir konu hakkında fikir belirten kişilerin bir araya gelerek örgütlenmesini, bir sendika çatısı altında bir araya gelmesinden bahsedeceğimi söylemiştim. "Bu satırların yazarı" ibâre-sine

1980'li yılları bugünün gençlerine hatırlatmak kolay değil ama anlatmayı deneyebiliriz: O yıllarda özel televizyon yoktu, radyo da yoktu. TRT, tek başına yayın tekelini elinde tutuyor ve yanlış hatırlamıyorsam numaralandırdığı üç farklı kanal yayınlıyordu. Hal böyle olunca TRT ekranlarında görünmek, şahsi popülariteyi artıran çok önemli bir unsur haline geliyordu;

Neredeyse dağın başında bir yere, ilgili mercilerden izinsiz ve habersiz bir cür'etle çevirmeğe kalkıştığım 30 metre murabbaındaki kütük evin hikâyesinin, geçen haftaki tefrikası, belediye hudutlarının ötesini de gözetleyen zabıtanın kırmızı mumlu mührüyle sona ermiş fakat anlatacaklarımız bitmemişti. Devam ediyoruz fakat, sizi te'min ederim; bu sonuncusudur. Eyvallah,

Efendim, Kurtdereli Mehmet Pehlivan, geçen hafta tasvir ettiğim üzere tam da Adalı Halil'i kündeye getirip kemâneye geçmek üzere idi ki, araya lâf girdi, yine mevzudan uzaklaşıp uzaklara gidiverdik... Birader bir künde dediğin nedir; anlatılması bir hafta süren kemâne, paça sarması, kurt kapanı olur mu, bir elense dediğin iki

Aklımdan geçenleri Mümtaz'er Türköne yazmış zaten; ben de MHP adına birilerinin günaşırı çıkıp, "Kimse Ülkücüler adına konuşmasın!" diye caka satmasına sinir oluyorum, çünkü bu mantık, çünkü bu edâ, Ülkücülerin ancak MHP çatısı altında bulunabileceklerini, Ülkücülüğün MHP ile iç içe geçmiş bulunduğu varsayımından kaynaklanıyor. Oysaki ne münâsebet?

Sevan Nişanyan'ın "mütayitlik hevesi", hatta inadı yüzünden mahkemelere düştüğünden, hapis cezası aldığından ama bir türlü uslanmadığından bahsediyorduk da söz yarıda kalmıştı. Batı dillerinde "Dilettante" diye bir kavram var; Türkçede nasıl karşılanır bilmiyorum (aslında biliyorum ama hava atmak, düşünür gibi görünmek hoşuma gidiyor); dilettante... nasıl

Haberin başlığı o kadar kışkırtıcı ki, "Aman şunu bir an evvel okuyayım" diye hırs basıyor insanı, -Nişanyan uslanmıyor!.. Ve ardından izahatı: "Kanunları hiçe sayıp devlete meydan okuyan yazar Sevan Nişanyan'ın, Şirince'de yaptığı 12 kaçak bina için daha yıkım kararı alındı." Breh breh.

Ölüler sanırmış ki diriler hep helva yiyor. İstanbul sıcaktan da öte, kapıdan çıkıp sokağa adım atınca Mehmet Ali Bey Hamamı'nın sıcaklığına girmiş gibi oluyorsunuz. Yapışkan, insanda resmen ıslakmışlık hissi uyandıran bir şey bu. Söz hamamdan açılınca aklıma geldi. Bizim "Memmedali" hamamı, şöyle böyle bir asır kadar

Siz de benim gibi, "Nasıl daha çok ve verimli çalışabilirim" sorusuna cevap aramaktan çok, "Nasıl çalışır gibi göründüğüm halde, daha çok dalga geçebilirim?" sorusuna cevap vermeyi önemseyenlerden iseniz (ki asla tavsiye etmem!), sizi sanal âlemde kısa bir gezintiye davet ediyorum. Konumuz bilimin magazin haline getirilmiş biçimi,

Her gün mutad olduğu üzere elektronik posta kutuma gelen mektupları hızla gözden geçirirken, "Kızılcahamamlılar Atatürk için sokaklara döküldü" başlığını görünce yüreğim kalktı, "İnşallah fena bir şey olmamıştır" diyerek titreyen ellerle e-mektubu açtım. İçinden bir basın bildirisi ile birkaç fotoğraf çıktı. Büyük ihtimalle Kızılcahamam Belediyesi'nce

Siz bu satırları okurken ben nasib olursa X vilayetinin Y ilçesinin Z kasabasındaki kısa tatilimi çoktan bitirmiş ve "Kürkçü dükkânı"ma dönmüş olacağım. Yer adlarını, sanki çok mühim bir casusluk romanı kaleme alıyormuş gibi alfabenin son harfleriyle geçiştirmek hoşuma giden bir fikir; okuyucuda "Bakalım neler olmuş bu

Rengi farklı da olsa, kaş, göz, ağız, burun, kemik, adale yapısında ufak tefek farklar da bulunsa insanoğlunun tek türü var: Baş, gövde, iki kol ve bacaktan oluşan bir anatomiden söz ediyoruz; buna mukabil hayvanlar âlemindeki tür, hele hele renk ve organ farklılığı müthiş. Nitekim biz insanlar, "hayvan"ı

Bundan yıllar öncesine gidiyoruz; bir mahkeme salonunda duruşma ânındayız. Dâvâ konusunu bilmiyoruz. Orta yaşını hayli geçkince ve düşkünce bir kadın dikkatimizi çekiyor. Pek dâvâcıya benzer hâli yok; belli ki şikâyete uğramıştır başında "bürük"ü ile tahta sıralarda şaşkın, tedirgin, hatta ürkek bir hâletle oturuyor. Hâkim otoriter. İş yoğunluğunun

Hadiseyi gazetede okuyunca "Bana ekmek çıktı" diye ellerimi çırparak kupürü kesip sakladım. Haber kısaca şöyleydi: 2006 Yılında "Uluslararası Ercişli Emrah ile Selvi Kültür ve Sanat etkinlikleri" çerçevesinde Erciş Belediyesi, Heykeltıraş Malik Bulut'a bir heykel siparişi veriyor. "Anadolu Kadını" adındaki bu heykel, sonradan

-Alloo...Mister Netanyahu?.. İyi akşamlar demek var ben; sizin oralarda saat kaç sahi; hey boys, help me! Okeey, Mister Netanyahu, iyi sabahlar ekselans, özür dilemek var ben. Çok sorry oluyor size. Sör, çok, nasıl denir oralarda, veri veri maç çok üzüldü ben, sizin çocuklar biraz dayak yemiş pörhaps? Aloo... Duymak

Milli Takım'ın ABD'de Çek Cumhuriyeti ile oynadığı maçtan önce hepimizi şaşırtan, hatta yadırgatan bir "hâdise" vuku buldu. Amerikalıların âdeti böyle, basketbol maçlarından önce büyük ihtimalle iyi müzik eğitimi almış bir solist, elini kalbine koyarak mikrofonla ABD milli marşını tek sesle okurken tribündeki kalabalık da

Bundan tam bir hafta önce Türk futbol tarihinin en dramatik, en renkli ve en heyecan verici günlerinden birini yaşadık. Ecnebiler, bu gibi durumlara "fantastic" diyorlar; fantastik, yani olağanüstü, şahane, müthiş, ancak hayal mahsulü olabilecek fevkalâde bir durum. Fenerbahçe, kendi evinde, Kadıköy'de Saraçoğlu stadında Trabzonspor'la

Son zamanlarda gençlerle olsun, okuyucularla olsun bir hayli sohbet toplantısına katıldım. "Türkiye'yi nasıl kurtarabiliriz?" konulu geleneksel ve milli tartışma mevzularımızdan arta kalan zamanlarda genellikle şu soruya muhatap oluyorum, -Hocam, yazılarınızda çok zaman mizaha yer veriyor, yer yer ironik tespitlerde bulunuyorsunuz; bu, yaradılıştan mı geliyor, yoksa bilerek

Sene 60'lı yılların sonu; yer, Beyazıt meydanı, mevsimlerden bahar veya güz. Öğrenci kavgalarının ayyuka çıktığı zamanlar. Hukuk Fakültesinde okuyan solcu öğrencilere gözdağı vermek üzere, İstanbul'un uzak köşelerinden kopup gelerek kavgaya giren sağ tandanslı öğrenci topluluğu, -ki biz bu yazıda artık onlardan kısaca "Komandolar" diye

Nar çiçeği 59 model Porsche'nin sevgili sahibi; "araba" derken bile haksızlık ettiğimi düşündüğüm o tatlı, o şirin, o pek çalımlı motorlu şeye istemeden de olsa küçük bir zarar verdiğim için beni affediniz. Size kızıl minimininizle uzun ve hayırlı yolculuklar diliyorum. Yazının başlığını teşkil eden kelimenin bir

Kalantor, fiyakalı kovboy meyhaneye giriyor; içerdeki herkesin dikkati bir anda adamın üstüne çevriliyor: "Acaba bir maraza mı çıkacak?" Hayır, adamın kavga filan etmeye niyeti yok. Barmene, -Bana bir viski ver, diyor ve kendini seyreden kalabalığı işaret ederek, -Ben içerken herkes içmeli, haydi şerefe, diye bardağını kaldırıyor. Bar ahalisi

Vay canına yahu, bakınız ben meselenin bu yönünü hiç düşünmemiştim; meğer bizim eski Yeşilçam filmlerinden hoşlanmaklığımız, kırk defa seyretmiş olsak bile rahmetli Kemal Sunal'ın Süt Kardeşleri'ni, Hülya Koçyiğit'in Hıçkırık'ını, İzzet Günay abimizin Acemi Çapkın'ını bilakis kırk kere daha seyretmekten yüksünmeyişimiz