Telefonla konuştuğum kişinin, "Şu an toplantıdayım, sonra ben dönerim sana." dediğini ilk defa duyduğum gün, saf taşralı düz mantığım, gerçeğin aynen bu şekilde olduğunu söylemişti. Adam toplantıdaydı ve toplantı bittiğinde beni yeniden arayacaktı. Arayıp aramadığını hatırlamıyorum fakat bu cevaptan etkilendiğimi gayet iyi biliyorum. Sonraları, ne zaman aynı klişeyi

Bazı müzik eserlerinin baş tarafındaki "Anonim" lâfını hiç anlamamışımdır. Sahibi belli olmayan, bilinmeyen anlamına gelen anonim sözünü açıklayan en iyi Türkçe deyim, "Kimvurduya gitmek" olabilir meselâ. Nerde anonim sözü geçse, ihtiyatlı olmak gerektiğine inanırım; meselâ bir türkünün nasıl olup da anonim sayılacağını kesinlikle havsalam almaz ve

Melek Ahmet Paşa, Osmanlı tarihinde Bağdat fatihi diye bilinen IV. Murad'ın Kubbealtı vezirlerinden iken gün geldi talih kuşu başına kondu ve padişahın dindarlığı ile ün yapmış kızı Kaya Esmehan Sultan ile nikâhlanarak saraya damat oldu. Kaya Sultan, rüya tabirine meraklı bir kızcağızdı; evlenmeden önce müneccimler, "Aman sultanım,

İstanbullular talihsiz insanlar, çünkü onlar, "Ol mâhiler derya içredir, deryâyı bilmezler" lâtifesinde târif olunan bir hayatı sürüklemekten etraflarına bakmaya fırsat bulamıyorlar. Sadece "Sur içi" diye bilinen eski İstanbul'da yarım gün dolaşan birisi, Türk-İslam sanatının en yüksek kalitede yüzlerce eserinin önünden geçmesine rağmen, belki hiçbirini

Hatırlarsınız, geçen hafta "Tornistan Avukat Fıkraları" yazısına şu sözlerle başlamıştım: "Artık interaktif hale gelmiş, haberleşme teknolojisine ve iletişime vâkıf bir toplum haline geldiğimiz şuradan belli ki, ne zaman bir meslek grubuyla ilgili 'ileri-geri' bir şaka veya benzetme yapacak olsak, hoşnutsuzluk sesleri kulağımıza kadar geliyor. -Birkaç

Artık interaktif hale gelmiş, haberleşme teknolojisine ve iletişime vâkıf bir toplum haline geldiğimiz şuradan belli ki, ne zaman bir meslek grubuyla ilgili "ileri-geri" bir şaka veya benzetme yapacak olsak, hoşnutsuzluk sesleri kulağımıza kadar geliyor. -Birkaç kendini bilmez yüzünden bütün bir .... topluluğunu aynı safa koyamazsınız. Özür dilemelisiniz vs. Geçenlerde

Tarihçi olacağım şuradan belliydi ki, bir yıl uzatmayla (Hayır efendim, hocalar hakkımı filan yememişti; bal gibi tembellikten!) dört sene okuduğum lise yıllarında tarih dersinden şöyle eli yüzü düzgün bir not, yani benim ölçülerime göre on üzerinden 5-6 alamadım; bunun birinci sebebi, yukarda itiraf ettiğim tembelliğimdir; ikincisi, öldüyse Allah rahmet etsin,

Hürriyet'in başlığını görünce, zihnim beni yıllarca öncesine götürdü. * Sene kaç olmalı? (Yazar burada cüzdanından ehliyetini çıkarıp tarihine bakmaktadır.) Ha, evet, hatırladım; 1994 yılının Ramazan'ı. Genellikle onbeş-yirmi sene evvel olup bitmiş şeyleri bu kadar ayrıntısıyla hatırlayamam ama o gün başıma gelenler, Hürriyet'in haberiyle dolaylı da

-Bölge çapında bu yıl düzenleyeceğimiz plan tatbikatı çalışmalarını başlatıyorum arkadaşlar. Âsımcığım kıdem sıralamasına göre ilk söz senin. -Sağolun komutanım; bu yılın senaryosu şöyle efendim. Malta Şövalyeleri hakkında tarihi film çekiyoruz ayaklarından bir sinema ekibi imiş gibi gruplar halinde Yeşilköy'den pasaportlarıyla giriş yapıyor ve tramvaya binerek Cankurtaran'da

Sayın Kılıçdaroğlu'nun yukarı çıkan bir otomatik merdivende aşağıya inmek için savlet etmesi olayında, kendini aşan bir derin anlam vardır, garip bir tecellîdir, şöyle ki: Merdivenden aşağı inmek isteyen adam, boyuna adım attığı halde yerinde sayıyor. Attığı adımların hızı, merdiven motorunun dönme hızından daha düşükse daha garip bir durum

Evvela, artık düzeltmek zorunda olduğum eski bir kanaatimden haberdar olmanızı isterim, çünkü yazacağım şeylerden sonra bu gerçeği bilmek isteyeceğinizi düşünüyorum. Efendim, ben prensip itibarıyla belediyelerin eğitim, kültür ve yayın hizmetleriyle ilgilenmek yerine, altyapı, sağlık, imar, çarşı-pazarın denetimi gibi daha "Beledî" bulduğum esas fonksiyonlarına zaman ve kaynak ayırmaları gerektiğini

Yedeksubaylık rütbesini kazanıp da, omzuma kibritin kav yerini andıran kısa düz şeritli asteğmen işaretini takınca az biraz gururlanmadım desem yalan olur; subaylar arasında asteğmen -adı üstünde- pek subaydan sayılmayıp "yedek" muamelesi görse de bir anda "Takım komutanı" sıfatına kavuşuyor, o günün şartları itibarıyla hiç de azımsanamayacak

Geçenlerde AK Parti Genel Başkan Yardımcısı Ekrem Erdem, okul ve kamu kurumlarında F klavye kullanımını mecburi kılmayı planladıklarını açıkladı. 70'li yılların başında F klavye ile daktilo kullanmayı öğrenmiş biri olarak bu habere çok sevindim; sevincim elbette ki "Herkes benim kullandığım klavyeye alışsın." cinsinden ucuz bir güdüye

Geçenlerde Münevver Ayaşlı'nın Dersaadet isimli kitabına takıldı gözüm. Neredeyse iki sene önce Beyoğlu'nda Belediyenin İstanbul Kitapları satış yerinden almış ama baş taraflarını şöyle bir dallayıp bir daha dönmemişim. 1906'da Selanik'te dünyaya gelen ve 1999'da aramızdan ayrılan Münevver Hanım, kitabında usul

1929 yılında Maliye Bakanlığı, defterdarlıklara bir yazı göndererek lüzumsuz evrakların satılması talimatını vermişti; bunun üzerine İstanbul Defterdarlığı bünyesinde bir komisyon kuruldu. Çalışmalar esnasında defterdarlığın Sultanahmet'teki mahzenlerde bulunan evrak gündeme geldi ve bu evrakın kıymetli olduğu gerekçesiyle satılacak evrak arasına konulmaması içi bakanlığa yazı yazıldı; ancak ne olduysa oldu

"İstanbul Üniversitesi öğrencileri, üniversite kampüsünde mahkemenin polise verdiği sınırsız arama yapma yetkisini protesto etti" haberini okuduğumda gözlerimi oğuşturup, "Acaba bir dizgi hatası mı?" diye inanmakta zorluk çektim. Öğrenciler kararı niçin beğenmemişlerdi acaba? Bir daha okudum. "Mahkeme kararıyla, polisin İstanbul Üniversitesi'nde bir yıl süreyle,

Unutulur mu; 20 Ocak 1989 tarihi cumaya denk geliyordu. Önceleri milli takımımız kalecisiyken şimdilerde kalemiyle ekmeğimizi elimizden almaya göz diken Fatih Uraz'la yollarımızın o kötü günde tesadüfen kesişmiş olduğunu yıllar sonra fark edecektim. Şöyle olmuştu: O tarihlerde doktora öğrencisi olarak haftada-onbeşte bir uğradığım Samsun Ondokuz Mayıs Üniversitesi'

Panter, yarım yamalak daldığı sıcak yaz ikindisi uykusunu ikiye bölen ani bir refleksle yattığı uzun sarı ot yığınının arasından başını kaldırdı. Kulağının birini dikip rüzgâr istikametine çevirdi; sonra zali derecesinde güzel gözleriyle dürbînî bakışlarını duyduğu ses istikametinde yoğunlaştırdı. Evet, av kokusu geliyordu; iki günden beri karnı zil çalan vahşi hayvan,

Mahalle arasında, sokakta oyun oynadığımız çocukluk yıllarında en değerli oyun gereçlerinden biri boş konserve kutusuydu. Kutuyu yere koyar, sonra belirli bir mesafeden "Eneke" taşlarımızı kutuya isabet ettirmeye çalışırdık. Enekeyi bilen çoktur ama yine de tarif edeyim: Yumruk büyüklüğünde, mümkün olduğunca yuvarlak (söbe) ve sağlam bir taş parçası veya

Haberi okuyup bitirince derin bir "Oohh" çekerek arkama yaslanıp ellerimi ensemde birleştirerek koltuğa yayıldım. Çok mutluydum, çünkü o bir Türk'tü! Türk olmasaydı şaşardım ve zaten yıllardan beri bu duruma şaşırıp durmaktaydım. Şaşırdığım şeyin sizlerin de zihninde asılı kalan bir sual olduğuna adım gibi eminim; mesele şuydu:

"Tosun Paşa" nâmıyla mâruf iki film var Türk sinema tarihinde; ilkini 1939'da Muhsin Ertuğrul çekmiş. Metni, Nâzım Hikmet'e ait filmde Tosun adlı gayri meşru bir çocuğun çevresinde geçen olayların hikâyesini anlatıyormuş; bu filmi görmedim (gören var mıdır acep?) ama ikincisini görmemiş olanımız kalmamıştır herhalde.

Gazetelerimizden biri, kendine yeni bir şekil, yeni bir görünüş kazandırmak için "Radikal" bir değişime gitmek istediğinde aklına gelen parlak fikirlerden biri de yazarları sokağa indirmek, "saha"dan izlenimler edinerek yazmaya mecbur etmekti; acaba bir mânâda gazetenin yeni değnekçibaşısı yazarlara, "Haydi bakayım, yok öyle fildişi kulelere

Bir günlüğüne konaklayacağınız bir otel odasında iskemlenin, sehpadaki bardağın yerini değiştirir, buzdolabının kapağına mıknatısla eşin-dostun fotoğrafını yapıştırır, televizyonun, elektrikli süpürgenin üstünü dantel veya triko örgüyle örter misiniz? Ev sizin ise en çok lazım olan yere bir çivi çakar mısınız? Ben böyle şeyleri hem sever, hem de yapanlara saygı duyarım; çünkü

Postadan bir kitap çıktı: "Türk Kültüründe Taşlar", yazarı Prof. Dr. Hakkı Acun. Kitaba daha sonra geliriz; benim erkek kardeşim yok ama Hakkı Acun, kendime erkek kardeş saydığım az sayıda adamdan biridir bu dâr-ı dünyâda. Ali Birinci'yle beraber vaktiyle beni muhasebecilikten kurtarıp üniversite hayatına sokan kişidir. Yozgatlı,

Film başlıyor; siyah-beyaz bir Yeşilçam filmi gibi seyredebilirsiniz zihninizde bu hikâyeyi. Bir köy öğretmeni görüyoruz; "Gençliği uzak, sapa yolsuz, susuz dağ köylerinde geçmiş. Taş taşımış, odun kesmiş, viran ahır bozuntularını dersliklere çevirmiş; yalınayak, dudakları çatlak, yoksul köy çocuklarının okuyabilmesi için her türlü zorluğa katlanmış" bir öğretmen. Üç beş