Bugün eğlence, hoşça vakit geçirme yok; hocalığım tuttu, ders anlatacağım. "Aman hocam, biz okuldan çoktan mezun olduk, gazeteyi de tahsilimizi tamamlamak için almıyoruz" diyebilirsiniz ama dersle hayatın nerede başlayıp nerede bittiğini kimse söyleyemez. Dersimiz tarih; mevzu İspanya'daki Müslüman varlığının nasıl başladığı, daha doğrusu nasıl sona erdiği.

Eski okuyucularım bilirler; ara sıra kaçamaktan futbol yazıları kaleme almayı pek severdim. Kaçamak diyorum, çünkü bizim gazetenin spor servisini yönetenlerden kimse çıkıp da, "Yahu Ahmet abi, ara sıra bize futbol yazıları yazsan ne güzel olur?" demek incefikirliliğini göstermemişti (Yalnız bühtân etmeyelim, bir ara Hayri Beşer bir jest yapmıştı

-Hâzımcığım merhaba; biz aramazsak arayacağın yoktur, seni vefâsız! -Aa, olur mu üstâdım, kalplerimiz beraber. Son günlerde yoğunduk biraz, ayrıca siz de meşgulsünüz mâlum, seçim işleri, kampanya hazırlıkları filan; rahatsız etmek istemedim. Ayrıca siz bir parti liderisiniz, ben bir gazeteci... -Aa, bak şimdi kalbimi kırdın. Ne demek sen şöyle, ben böyle?

-Sayın büyüğüm, arz-ı hürmet ederim; sizinle görüşmek ne saadet, ne devlet. Ömrünüz var olsun, onurlandırdınız bizi kabul buyurmakla... -Estağfurullah canım, lâfı mı olur; geç otur şöyle, ne içersin, karnınız açsa bir şeyler hazırlasın çocuklar. -Sayenizde tokuz efendim, ömr-i devletlerinize duacıyız, bir çayınızı içeriz ama varsa... -Olmaz olur mu, beraber içeriz;

Ardahan vilayetimizin Damal ilçesine bağlı Yukarı Gündeş köyünün Karadağ sırtlarında, her yıl 15 Haziran'la 15 Temmuz tarihleri arasında saat 18'le 18.30 civarlarında zuhûr eden o tabii mucizeyi elbette bir yerden duymuş, en azından internet ortamlarında dolaşıp duran fotoğraflarını görmüş olmanız gerekir. İşte o tarih ve

-Eveet, çocuklar hepinize günaydın, parti okulumuzun ilk günlerinde sizlere hitab edebilmekten çok mutluyum. Daha önce de belirttiğim gibi bu bizim rüyâmızdı, bir parti okulumuz olsun; orada gençlere, çocuklara yoğun bir eğitim verelim... -Hocam bir saniyenizi alabilir miyim? -Elbette, buyur çocuğum! -Hocam çocuğum çocuğum deyip duruyorsunuz ama bizler kocaman adamlarız. İçimizde

Adamcağız sabahleyin kalktı, lavaboya gidip elini yüzünü yıkadı, dişlerini fırçaladı; "Traş makinesini icad eden adam acaba cennete gider mi?" diye derin derin düşünüp felsefî ve fıkhî mütalâalar geliştirirek traşını oldu. Mutfağa geçip çaydanlığın altını yaktı, akşamdan kalan çayın posasını dökmek için lavabo süzgecini arayıp bulamayınca kalakaldı, canı sıkıldı.

-Duydun mu hanım, Ekrem Bora yoğun bakımdaymış! -Amaan!.. * Bu "Amaan"ı nasıl tarif etmeli; "Amaan, normaldir, hepimiz günün birinde hastalanmayacak mıyız?" amanı değil bu, başka bir aman. Güzel bir rüyada, iyi giden, hani çok güzel şeyler görüyorken ansızın uyandırılmanın verdiği üzüntünün amanı. Tâ ciğerden, yürekten kopup

Amansız ayazdan ötürü keman teli gibi gerilip çıtır çıtır kırılmaya ramak kalmış çelik raylara güç belâ tutunarak oflaya puflaya rampaya saran lokomotif tam düzlüğü tutmuşken koca katar, âniden önüne çıkıveren tünelin karanlığına dalıverdi. Kompartman lambalarının cılız, titrek ve sarı ışıkları yandığında yolcular, birbirlerinin yorgun ve soluk yüzlerini gördüler. Tünel çeperlerinde

Bir yazarın, bir insanın kendi hakkında yazması, konuşması sevimsiz; birinci tekil şahıs sigası ihtiva eden cümle kurmak tehlikeli ve yüksek derecede riskli. Eskiler mümkün mertebe "ben" demekten kaçınır, "benlik davası"na düşmemek için cümlelerinde bu defa birinci çoğul şahıs sigâsını, yani "biz"i tercih

"Artık Ramazan için bir reform gerekmiyor mu?" başlığını görünce, eski tâbirle eşekten düşmüş karpuz misâli darmadağın olduğumu hissettim; sanki ilkokul öğretmenim elli yıllık zaman mesafesini bir adımda aşarak tepeme dikilmiş ve, -Ahmet! Dersini niçin çalışmadın bakayım, haylaz çocuk; sen ne zaman adam olacaksın! diyerek beni paylamaktaydı. Dersimizi niçin

Epeydir görüşmemiş iki arkadaş, her gün onbinlerce kişinin aktığı bir ana yol ağzında karşılaşınca ne yapar? Elbette hâl hatır faslından sonra iki satır sohbet etmek, "Ee, daha daha ne var ne yok?" diye konuyu derinleştirip birbirinden haberdar olmak ister. Gölgeliğine sığındığımız pastanenin garsonu anlayışlı davrandı; gündüz gözüyle Ramazan

Bir şey yazar veya konuşurken çokluğu ifade bâbında sözün gelişi ne zaman, "Türk toplumu" veya "Biz Türkler" demek ihtiyacını hissetsem, içimde bir yerlerde tetikte duran fren mekanizması gacırdayarak harekete geçiyor, "Öyle demeyelim" diyor, "Herkesi Türk saymak ve kabul etmek bazı insanları rencide edebilir&

- Yahu vaktimiz de kalmamış, yarım saate burda olurlar neredeyse; son hazırlıklarımızı gözden geçirelim arkadaşlar. İkram olayını iyice düşündük mü? Ne ikram edeceğiz koca Amerika'nın dışişleri bakanına? - Parti ocağında çay kaynıyor zaten genel başkanım; kahve de var. Bence abartmayalım. Hilary Clinton'a ne ikram edeceklerini bilemediler

Geçen pazartesi günü öğle saatlerinde internete bir haber düştü, diyordu ki: Sivas'ta 2 Temmuz 1993 tarihinde 37 kişinin ölmesiyle ilgili soruşturmanın '1 numaralı sanığı' olarak aranan dönemin Refah Parti'li Belediye Meclis üyesi Cafer Erçakmak'ın, dün Sivas'ta yaşamını yitirdiği ortaya çıktı.

Yazıyı kaleme aldığım şu dakikalar itibariyle ortalık şike iddialarıyla yıkılıyor. Haberi duyduğumuzda, "Bunun da arkası fos çıkar; Türkiye'de şike yapıldığını herkes bilir, kimse ispat edemez" diye düşündükse de geçen saatler itibariyle meselenin ciddi olduğu hissedildi. Kulağı delik gazeteci arkadaşlar endişeli bir tonda, "Yığınla dinleme, kamera

Şimdi meseleyi anlattığımda siz hemen, "Aa, yazara bak, köşesini şahsi problemine ayırmış" diyebilirsiniz; öyle değil, aslında mesele hem içtimai, hem de pek komik. Adını saklamanın alemi yok: Digitürk'ten bahsedeceğim. Şöyle-böyle on senedir üyesiyim. Yaşadığım yerlerde kablolu yayın nimeti bulunmadığı için vaktiyle abone olmuştum; bu arada Lig

Sevgili Zombi Efem dinleyicileri, şimdi programımıza kısa bir ara veriyoruz ama birlikteliğimiz devam ediyor; halkımızın daha doğru düşünmesi ve doğru karar vermesi için kısa bir tanıtım programımız olacak. Program misafirimiz, halkla ilişkiler, laik düşünce ve yenilebilir otlar araştırma uzmanı Sayın Devrim Sel. Sayın Sel, isminizi doğru okudum değil mi; Devrim-Sel?

"Kim oy veriyor bu adamlara?" sorusu, bugünlerin en gözde esprisini teşkil ediyor. Araştırmacı gazeteci yazar olarak, neredeyse 75 seneden beri cevabını bulmamış bu önemli soruya bir karşılık olur ümidiyle, bir hafta önce aldığım iki mektubu dikkatinize sunuyorum. Bakalım kim oy vermiş bu adamlara; o sokakta yürüyen her iki

-Merhaba berberbaşı! -Vaay abim hoşgeldin sen; epeydir görünmedin ama bak. Saçları kime kestirmişsin bakayım bu arada? Fena da kesmemiş hani, helâl olsun, yakışmış. Nasıl yapalım, biraz etrafı toparlasak, biraz da üstten almamı ister misin? Tamam, madem benim zevkime bıraktın yaparız bir şeyler. Onu diyordum sahi... Bizim ufaklığı karate kursuna yazdırdım

İlkokulun son yıllarında olmalıyım; belki daha erken. Rahmetli Mehmet Dayım, herhalde yeğenine bir armağan olsun diye beni trenle Gaziantep'e götürmüştü. Çarşıda aşevi tarzında işleyen bir dükkânda uzun tahta sıralar ve masalara oturup sulu yemek yediğimizi, oradan dar avlulu, asmalı bir küçük çarşı mescidinde, biraz da dayımın teşvikiyle yarım-yamalak

Sizlere, "Bizim güzel bir sözümüz var böbürlenme padişahım senden büyük padişah var" diye bir cümle yazsam, şöyle bir düşünür, "Bir dakika, böyle olmaz, Senden büyük Allah var demen gerekirdi" dersiniz hemen; yazarın yanlışını düzeltmek için tetikte bekleyen bir kısım musahhih okuyucu ise hemen harekete geçip, "

Guinness dünya rekorları kavramını duydunuz mutlaka; ki bu marka, ipe sapa gelmez şeylerin istatistiğini yapma fikri ile tanınmıştır. "Guinness kimdir, necidir?" diye merak ettim, araştırdım. Hadise 1951'de bir av partisinde başlıyor. Güney Afrika doğumlu İngilizlerden Sir Hugh Beaver, av esnasında arkadaşıyla tartışmaya tutuşuyor: "Avrupa'

-Ne işin var kilisede, diyeceksiniz... Anlatayım. Yurtdışı gezilerinde, eğer zaman ve zemin müsaitse ahalinin ibâdet ettiği yer ziyaretini ihmâl etmemeye çalışıyorum; bunun iki sebebi var: İlki ilâhiyata dair bir merak. Nasıl ibadet ediyorlar, hangi ritüellere uyuyorlar vesaire. İkincisi sanat tarihi ve mimarlık merakı. Binanın üslubu, yapılış tarzı, bölümleri, kaç yaşında

Değerli basın ve mensup arkadaşlarım, başkanınız Hayri Gülle olarak 1946 yılı seçimlerine birbuçuk ay kalası bazı konu ve mevzularda fikirlerimi ve projelerimi paylaşmak isterim. Böyle şeyler ayıptır, mahcub oluyorum fakat danışman arkadaşlarım "Ölümüzü öp" diye yemin ettirdikleri için değiniyorum. Sayın mensup ve basın, bakınız, sizlere daha önce dağıtılmış