Ahmet Turan Alkan

Sevgili Suriyeli kardeşlerim. Saraya hoş geldiniz. Geçenlerde bir danışman arkadaş, “Yav efendim, kimsenin geldiği gittiği yok; bari biz çağıralım” dediler. Şimdi böyle başladık programa; yarı nezaket, yarı metazori, insanlar geliyorlar tabiatiyle. İşçiler, muhtarlar, işadamları, öğrenciler, futbolcular filan. Gerçi konuşma fırsat vermiyorum ama beni dinlemeleri bile onlar için büyük bir şereftir

Ortaokul ve lise çağlarımda ticaret hayatını kenarından da olsa seyretmeye fırsat buldum. Bakkal dükkânında çıraklığı, yani getir-götür işlerini aşmayan bu ticari tecrübeden zihnimde pek de olumlu tortular kalmadığını görüyorum. Sadece bir tespit: Ticaret bir yapı meselesidir, şahsî yatkınlıktır, hatta bir nasip işidir diyeceğim geliyor. Bazı insanlar vardır, çoğumuzun diline pelesenk

Otobüsün motorundan tuhaf sesler gelirken, kaptan ve muavinin saçma-sapan davranışlarla paniğe kapıldığını gördüğünüzde ‘işler iyiye gitmiyor’ hissine kapılmanız için sosyolog veya makine mühendisi olmanız gerekmez. Az sonra bir şeyler olacaktır ve şu an itibarıyla bütün ülke aynı tedirginliği yaşıyor, hissediyor. Ülkeyi yönetenler, bir yerde kontrolü ve özgüvenlerini kaybettiler. Eskiden her

Bundan tam 55 sene önce Yassıada Mahkemesi’nde Başvekil Adnan Menderes, Yüksek Adalet Divanı başkanı Salim Başol’a hitaben duruşma esnasında tutukluluk şartlarına itiraz etmişti de Başol cevaben, “Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor” demişti. Yarım asırda hukukumuzun aldığı mesafeye bakın: Üç hâkimin HSYK tarafından paldır küldür açığa alınmasının siyasi

Sade okuyucu için ‘sulh ceza hâkimlikleri’, diğer mahkemelere benzer bir mânâ taşıyor. Öyle değil ve bu ‘hâkimlik’lerin önemli bir farkı var. Anlatalım: 16 Haziran 2014 günü AKP çoğunluğunun oylarıyla Meclis’ten geçen 6545 sayılı kanunla kuruldu bu hâkimlikler; aynı kanunla sulh ceza mahkemeleri kaldırılarak görevi ikiye ayrıldı. Yargılamaya ait

Beyaz Türk müyüm, bilemem; herhalde değilim fakat Sevan Nişanyan’ın Türkiye kriterlerine göre benden daha çok ‘beyaz Türk’ olduğu kesin. Ayrı dünyaların insanlarıyız yani. Hiç karşılaşmadık, tanışmadık fakat 5-6 yıl içinde e-mektuplaştığımız oldu ara-sıra. Geçenlerde bir yerden “Aslanlı Yol” adlı kitabı elime geçti. İlk sayfasına göz atarken kaptırdım gitti. Adam,

Neredeyse bütün dünyanın, Türkiye’yi Ermeni tehcirinin 100. yılında mânevî ve insânî bir baskı altına aldığı bir ortamda iktidarın tutumu belli oldu; sonuna kadar inkâr, daha doğrusu bu baskıyı önümüzdeki seçimlerde milliyetçi-muhafazakâr kitleye yansıtarak yeni bir mağduriyet inşa edip sızlanmak: “İşte, bütün dünya bize bir kere daha karşı. Ermeni tehcirini

İki gün sonra, bizim tabirimizle Ermeni Tehciri 100 yaşına basmış olacak. Papalık ve Avrupa Parlamentosu’nun “Evet bu bir soykırımdır” şeklindeki açıklamalarına içerde büyük tepki gösteriliyor ve şimdiden bellidir ki Soykırım tartışması seçim sürecinde iç siyaset malzemesi olarak bolca kullanılacak. Bunları geçiyorum; Soykırım nedir, ne değildir, İttihat ve Terakki yönetiminin

Reis buyurmuş ki, ‘Başkanlık sistemi meselesinin millet tarafından tartışılmasını istiyorum’. Emri başüstüne, tartışalım. O, ağzında Türk tipi bir başkanlık sistemini eveleyip gevelerken, eğer kabul buyurulursa şu milletten bir ferd-i vahid olarak kendi önceliklerimin bilinmesini isterim: Benim önceliğim başkanlık filan değil, benim önceliğim tam takım, adeta kit halinde demokrasidir. Bütün demokratik

Ders alınmazsa tarih kendini tekrar eder demiştik; ediyor nitekim. Yaşadıklarımızla yakın dönemin tarihi olayları neredeyse tıpatıp denecek derecede birbirine uyuyor. Sondan başlayarak geriye doğru gidelim... Mustafa Kemal Paşa, İstiklâl Harbi’nden sonra rejimi değiştirerek Osmanlı Devleti’ne son vermiş ve Cumhuriyet idaresini kurmuştu. İlân edildiği tarihte M.Kemal Paşa ve

“1915 Ermeni olayları hakkındaki hükmü tarihçilere bırakalım” şarkısı yine dillerde; duyan da zanneder ki Türkler ilmî otonomiye büyük değer veren, ilme hürmetkâr ve sübjektiflikten yılandan korkar gibi çekinen bir toplumdur. İlmi filan boşverin, düpedüz teknolojiye, yani ilmi verilerin günlük hayata uygulanması konusundaki sicil notumuzu öğrenmek için şu gariban Tübitak’ın

PKK si-lâh-lı bir örgüt! Türkiye’nin dağlarında binlerce ‘gerilla’sı var; bu, havanı, roketatarı, ağır makineli tüfeği, hatta uçaksavarıyla herkesin bildiği bir ‘sır’. Bir hayır teşkilâtı, bir sivil toplum örgütü değil. Dolayısıyla, “Ne işin vardı senin Diyadin kırsalındaki ağaç dikme şöleninde?” sorusu komiktir. O sorunun vakti çoktaan geçti. Devlet, PKK’

Kenan Paşa’nın yaptırdığı anayasa, velev ki bir cumhurbaşkanı tarafsızlığı elden bırakıp bir siyasi parti lehine tavır alması halinde hangi anayasal uzvun ne yapması gerektiği konusunda bir şey söylemiyor. Bizde anayasaların kaderidir: 1924 Anayasası, Atatürk’ün ebediyen başta ve CHP’nin daima iktidarda kalacağı varsayımı üstüne bina edilmişti; 24 Anayasası’

Tarih tekerrürden ibarettir ve ibret alınmazsa mutlaka kendini tekrarlar sözü boş lâf değildir. İnsanın ezelî ve ebedî hikâyesinde gelişme diye bir şey yok bu yüzden. Birbirinden farklı birkaç tablonun dışına çıkılamıyor. Eski Yunan’dan beri idare şekilleri bile değişmiyor; onlar kanuni yönetimleri monarşi, aristokrasi ve demokrasi diye üçe ayırmışlardı ve

Meydan gazetesi hayırlı, uğurlu ve bereketli olsun; bu gazeteyi sevdim. Yayın hazırlığı esnasında gazete mutfağındaki ekibi öğrenince, “Yahu bunlar resmen Zaman’la rekabet etmeye niyetliler galiba” diye düşündüğümü itiraf ederim. Meydan’ın Ankara temsilcisi Ömer Şahin’in dünkü haberi, eskilerin tabiriyle beni hazin hazin gülümsetti. Öcalan –artık nasıl oluyorsa!-

“Yapmayalım, etmeyelim” diye hafif yollu itiraz edecek oldu bir arkadaş. Odaya tuhaf bir sessizlik çöktü; sessizlik ve öfke dolu bakışlar… Belki bir yirmi saniye kadar sonra yayın müdürü top gibi patladı, “Yahu” dedi, “Öyle bir zaman diliminde yaşıyor, öyle tehlikeli bir berzahtan geçiyoruz ki tereddüd etmek bile ihanettir. Sıradan mantığın

Fenerbahçe kafilesinin Rize’de uğradığı silahlı suikast, ayaküstü kınamalarla geçiştirilebilecek bir şey değil. O bayatlamış, “Kendini bilmez birkaç fanatiğin densizliği” teorisi de asla kabullenilemez. Otobüsün yoldan çıkıp viyadüke yuvarlanmaması mucizevi bir lütuf. Ya bu ihtimâl vuku bulsaydı! O yüzden Fenerbahçe yönetiminin “Ligler ertelenmeli” çağrısını sonuna kadar destekliyor ve camiaya geçmiş

Ne zaman ekranda Hulusi Kentmen’in babacan ve tonton yüzüyle karşılaşsam, sanki akrabadan birini görmüş gibi bir sıcaklık kaplar içimi. Pek iyi karakterler canlandırmamış olsa da Şener Şen’in babası Ali Şen ve daha nicesi de öyledir meselâ. Onlar Türk filmlerine kendine has çehresini kazandıran karakter oyuncularıdır. Yer aldıkları her

Yetmişli yıllarda en sık tekrar edilen terâne buydu. Politikacılar her gün milli birlik ve beraberlikten bahseder, yevmiye en az 7-8 delikanlı da takır takır vurulurdu sokaklarda. O günlerde bu lâfta kendince bir kerâmet bulanlardan biri de bendim. Milli birlik ve beraberlikten anladığım şuydu; herkes benim gibi düşünürse kâfiydi ve dolayısıyla

Bir yemin edip de bilahire tam aksini yapmanın dindeki hükmünü tartışmayacağım, çünkü söz konusu yemin siyasi mahiyet taşıyor. Bir siyasetçi, davranışlarının dindeki yeri üzerinden yargılanmamalı. Türkiye’de siyaset laik bir zeminde yapılıyor; en azından anayasa böyle diyor! Kaldı ki sözünü ettiğimiz yeminin metninde, “Anayasa’ya, hukukun üstünlüğüne, demokrasiye, Atatürk ilke

Devlet ve din ilişkilerinin mâhiyetini anlamak için tarih bize çok zengin örnekler sunuyor. İslâm tarihinde dinin devletle alâkasını tahlil etmeye yarayan çok dramatik örneklere sahibiz, ancak İslâm hükûmetlerinin son birkaç asırlık tarihi, Hıristiyan Batı’nın sömürgeci ve emperyalist zulümleri yüzünden ‘acılı bir tarih’e dönüştüğü için İslâm entelektüelleri soğukkanlı bir

Körfez köprüsünde mühendis olarak çalışan Japonya vatandaşı Kishi Ryoichi’nin harakiri yaparak intihar etmesi son derece dramatikti. Bu haber hemen herkesin dikkatini çekti, etkiledi ve üzüntüye yol açtı. Diğer taraftan, bir ‘iş kazaları cenneti’ manzarası gösteren yurdumuzda, sonunda kimsenin ölüp yaralanmadığı bir kazada bir ecnebî çalışanın, suçu başkalarına atarak sorumluluktan

Bu komedinin artık ciddiye alınır tarafı kalmadı. ‘Şehir Işıkları’ filminde Charlie Chaplin’in ünlü boks sahnesinin Türk siyâsetine adapte edilmiş yeni sürümünü seyretmekteyiz! Komünist avcılığıyla tanınan Senatör McCarthy de öyle yapardı; rakiplerini onursuzlaştırmak için –öyle olsun olmasın- komünistlikle itham ederken Sovyet Rusya’daki gerçek komünistler beğenmedikleri veya tasfiye edecekleri kişilere

İçinde biriken metan gazının sıkıştırmasıyla havaya fırlayan rögar kapağı hâlâ yere düşmedi; şimdilik havada taklalar atıp duruyor ve nereye düşeceği henüz belli değil fakat tabiat kanunudur, fazla uzağa gidemez. Yenişehirli Avni Bey’in vaktiyle, “Kimse idrak etmedi mânâsını da’vâmızın/ Biz dahi hayranıyız da’vâ-yı bî-mânâmızın” beytiyle tesbit ettiği üzere

Çukurova Burç Koleji’nin cumartesi sabahı 4 maliyeci ve 40 polis tarafından vergi usul kanununa muhalefet ithamıyla basılması fevkalâde hayırlı olmuştur. Yarım milyon memleket evlâdının YGS’den sıfır çektiği bir günde, YGS’nin Adana birincisini yetiştiren bir eğitim kurumunu, “Nerde senin şapkan?” fıkrasında olduğu gibi ‘cürm-i meşhut’ yani suçüstü yapmak,