Ahmet Turan Alkan

"Ben kimin kızından kötüyüm" diye bir lâf vardır ya, ben de bir an şöyle düşündüm: "Niçin ben araştırmacı yazar olamıyorum?" İşte bu yüzden suyun kaynağına kadar gidip işin doğrusunu öğrenerek seri ve kısa röportajlarla siz okuyucularımı bilgilendirmek için tuttum Amerika'ya gittim, ABD'li

Türkiye'den bir haftalığına uzaklaşmak bile gündemden kopmaya yetiyor; gazetesiz, televizyonsuz ve internetsiz yaşayabilmenin mümkün olduğunu anlamak bile insana huzur denilen şeyin farklı bir boyutunu hatırlatıyor. Her günü koşuşturmayla geçen bir haftayı tatil diye nitelemek doğru değil elbette, fakat Türkiye'nin sahte karın sancılarını, sun'i baş

Akşamüstüydü, Ankara'ydı; fena halde kamusal bir alandı. Vaziyetler vahimdi; endişe doruklardaydı; vatan elden gidiyordu. Metrekare başına hayli rektörün isabet ettiği mücavir alanlardan birinde iki rektör karşılaştılar. Rüzgârlı Ankara ikindisinde cübbelerinin etekleri bir uçtan boşa alınmış yelken gibi uçuşuyor, keplerinin püskülleri karşı devrim rüzgârında ıslıklar çalarak pırpır ediyordu. Dalgındılar,

Kadim Şark'ın niçin "kıssa"yı tercih ettiği üzerine gereğince kafa yorulmalıdır. Kıssa hem söyleyiş tarzı, hem öğretim metodu, hem de tahlil biçimi olarak batılı tarzdan dikkat çekici bir surette ayrılıyor; ilk tabakası hikâye, ikincisi hikmet, üçüncüsü tahlil. "Kıssa"yı anlamadan şark'ın derûnuna

"Türban üniversiteyi ikiye böldü", "9 üyeden YÖK Başkanı'na türban resti", "İTÜ ve Marmara'da türbana geçit yok", "YÖK'te türban çatlağı", "Bazı üniversiteler türbana geçit vermedi", "Türban üniversiteyi ikiye böldü", "Türbana izin veren

Hatırlıyor musunuz, bir ay kadar önce bir kadın yazar Sabancı Müzesi'nin hanımlar tuvaletinde abdest alırken ayaklarını yıkayıp etrafa su sıçratan kızları kınayan şeyler yazmıştı da kızmış köpürmüştük. Sahi ne oldu mesele? Neresinden bakarsanız bakınız küçük bir mesele bu; en azından çözümü, atom altı parçacıkların davranışlarını, kütlelerini ve ağırlıklarını

Diyanet Vakfı Kadın Faaliyetleri Müdürü Ayşe Sucu, Aksaray'da hanımlara hitaben yaptığı konuşmada "Başörtüsü İslam'ın ön şartı değildir" diye fikir belirtince, vakfın genel müdürü tarafından alelacele tekzib edilmiş. Ayşe Hanım ne demiş de, Genel Müdür Ali İhsan Bey onu tekzib etmiş; bu, şimdilik ikinci derecede

Gazete yazılarını hecelemeye başladığımda önce CHP-Adalet Partisi zıtlaşmasını fark etmiştim; sonra o kutupluluk sağ-sol kavramlarında yuvarlandı ve yuvarlandıkça belirginleşti. Bu kavramlar sahici bir oluşa tekabül ediyor muydu, hâlâ emin değilim. Yıllar geçtikçe insanları birbirinden farklı kılan şeyin siyasi, fikrî, felsefî içtihat ayrılığından çok karakter renklerinden müteşekkil olduğunu gördüm. Kimseye ahlâk

Akıl ve sinir selâmetini muhafaza için hayli zamandır televizyon tartışması seyretmiyorum; ne var ki çok matah bir şeymiş gibi bu kabil gevezelikleri haberlerin içine yedirmeye başladılar; ister istemez bir kısmını gördüm, dinledim. Mekanizma şudur; gençlere dersiniz ki, "evde kedi mi beslemeli, köpek mi?" Saatlerce iştahla, şevkle tartışırlar (bkz.

Bu günlerde "uluorta namaz" moda oldu. Bir gazeteci, vaziyeti daha da dramatik hale getirerek, "Akmerkez'de uluorta namaz kılınıyor, sırf gösteriş olsun diye, belki de birisi müdahale etse ikinci bir Sivas yaşanacak..." satırlarını kaleme alınca, derhal titreyerek her dürüst vatandaş gibi, dört gün önce şahit

Haberi okuyunca "ardinal"im arttı, nabzım yükseldi; kendimi daha mutlu, daha iyimser hissetmeye başladım ve kendime, "işte memlekete hizmet için sıra sana da geldi Ahmet" diye gaz verdim; ara gazının tesiri geçmeden size bu güzel haberi özetlesem iyi olacak: Efendim, iktidar partisinin şu sıralar rakipsiz kalması

1980 ile 1995 arasındaki onbeş senede Belçikalı sinema yapımcılarının iç pazarda (yani Belçika'daki sinema salonlarında) gösterime koyabildiği filmlerin oranı % 3; buna mukabil Amerikan filmleri 1980'de % 47'lik pazar payına sahipmiş; bu oran 1995'te % 97'ye çıkıyor! Bize ne yahu diyeceksiniz; haklısınız ama

Şöyle gözlerimi kısarak olup bitene bakarak zihnimde özetini çıkarmaya çalışınca gülmeye başlıyorum; aslında "gülmek" fiili en doğru seçim değil; bir muziplikle karşılaştığımızda verdiğimiz tepki belki. Şuna "kıs kıs gülmek" diyelim en iyisi... Meclis'te CHP'li vekillerin heyecanlı ifadelerini hatırlıyorum mesela; Koca Cumhuriyet rejimi,

Sahadaki takımlardan birinin 11 yerli oyuncu ile mücadele etmesi başlangıçta dikkatimi çekmedi ama ikinci devrenin ortalarına doğru, öteki takımda tam sekiz yabancının varlığını fark edince, "futbol tarihimizde bu bir ilktir" diye kaleme kağıda sarılıp liste yapmaya koyuldum. Emin olmak istiyordum. Önce Galatasaray onbirinde yabancı olup olmadığını gözden geçirdim,

Ortaçağlar Avrupası'nda okuma-yazma bilmek sıra dışı bir mazhariyetti; eğitim hayatının bütün süreçleri Kilise tarafından finanse edilir ve denetlenirdi. Dini bütün bir Hıristiyan olduğuna kimsenin şüphe duymadığı bir adam, bir şekilde okur-yazar sıfatı kazanmış olmasına rağmen Kilise örgütlenmesinin dışında ise kökenini belirtmek maksadıyla o kişiye Laik denirdi. Laikos ise

Hatırlayacaksınız "Niyet ettim imamsız Cuma namazına" başlıklı o yazıyı, "...şimdi daha önemli diğer meseleye, yani SS kızımızın izdivacı mevzuuna dönebiliriz ama o da ne; yer bitmiş" diye bitirmek zorunda kalmıştım; şimdi bu çok önemli haberin ayrıntılarına dönebilirim; ortam müsâit! Yaptığım araştırmalara göre (hava atmak için böyle