Ahmet Turan Alkan

Aşağıda okuyacağınız uzun alıntıyı, Attila İlhan'ın vefat ettiği gün adresime gönderilen bir e-mektuptan aldım. Attila İlhan'ın bir dergiyle yaptığı bir röportajdan (mülakatı Özcan Büze yapmış) aldığım bu iktibasta Attila İlhan, yeni olmasa bile çok önemli bir ayrıntıya bir kere daha dikkat çekiyor. "Ben ayrılırken oradaki

Kültür Bakanı Atilla Koç'a Attila İlhan'ın hatırasına saygı toplantısında yapılan çirkin tezahürat, ancak sahiplerine yaraşacak derecede süflice idi; belli ki bu süfliliği kendine yakıştıranların, başta kendileri olmak üzere mevtânın hâtırasına bile saygıları kalmamış. Bu çirkin protesto -tersinden de olsa- bence yılın en mühim kültür hadisesidir ve

Fukuyama, bundan on beş sene kadar önce, 'tarih bitti, herkes evine gitsin' dediği zaman dalga geçmiştik adamla, acele etmişiz; en azından Türkiye'deki Avrupa Birliği taraftarları bakımından Fukuyama'nın tam da on ikiden vurduğunu kabul etmemiz lâzım: AB muhiblerine göre 3 Ekim'i 4 Ekim&

Hukuk devletinde yargı kararı nihai karakter taşır.Kesinleşmiş mahkeme kararı, neredeyse nass derecesinde hürmete layık bir mahiyete bürünmüştür; başka türlüsü düşünülemez zaten. Mahkeme kararı bir yanıyla kamu hukukunun, diğer çehresiyle toplum mutabakatının ve akl-ı seliminin en süblime tecellisi sayılıyor. Bütün tartışmaları sona erdirmesi beklenen bir akl-ı selim tecellisi! Böyle midir;

Biz yaşlı gazete yazarlarının ikide bir, -Hey gidi hey eski Ramazanlar; Şehzadebaşı, Direklerarası, Karagöz kahveleri, Kantocu Şamram Hanım neredeler diye Ramazan edebiyatına girişmelerinden bıkıp usanmış bir kuşağız. Mübarek ay ile ak gerdanlı kantocu hanımların, kahvehaneleri mekân tutmuş alaturka tiyatro gösterilerinde göbek titretmelerinin ne gibi bir ilgisi olabileceğini yıllarca düşünmüş, bulamamışızdır

Her devletin bir mantığı var; ilk bakışta manasız gibi görünebilecek bu cümleyi biraz açalım. Devletler, yönettikleri insan topluluklarının siyasi iradelerini birebir yansıtmak gibi sahici bir mantık yürütmüyorlar; görünüşte her şey yönetilenlerin iradesi gibi gösterilmek kaydıyla, kritik bir yere gelindiğinde 'devlet mantığı' işlemeye başlıyor ve bu noktada devlet, '

Şakşuka şarkısıyla şöhret olan Tarık Mengüç, bir yılda 200'e yakın programa katılarak rekor kırdı; bak, bak, bak, birini bile seyretmemişim. Hayatı ıskalamak diye buna derler. Bu böyle gitmez artık, daha çok magazin seyretmeliyim; gazetelerin abur-cubur ilâvelerini de, üzerinde üzüm, peynir, ekmek yemek için bir okumadan bir kenara ayırmak

Özelleştirmede bu kadar geç kalışımız sadece beceriksizlik eseri midir, yoksa aynı dakikada başlaması gereken maçı, tribünlerden sahaya konfeti atarak bile bile geciktirilmiş bir saatte başlatma hinliği mi, çözebilene aşkolsun. Doğu Bloku ülkelerinde özelleştirme seri bir tarzda tamamlandı. Bizdeki gecikme, ancak devletin kuruluş felsefesindeki temel esasların (ki tamamına yakını şüphe, güvensizlik

Maç başladı; pankreas müsabakası gibi bir şey. Maç, ânında "kim daha çok çamur sıçratacak" tarzında bir eğlencelik gösteriye dönüştü. Futbolu boşverdik, çamurdan da öte zifosu andıran yağlı karabalçığa bulanan oyuncuların hangi takımdan olduğunu kestirmeye çalışıyoruz. Sair zamanda burnundan kıl aldırmayan UEFA böyle bir sahada nasıl maç oynatır anlamak

İlerlemecilik özet olarak, insan cinsinin eski ve mâlum hatalarını tekrarlamayacağı, geleceğe uzanan çizgide hep daha iyi ve güzel merhalelere ulaşacağını farz eden bir görüştü. XIX ve XX. yüzyıllarda bilim ve özellikle teknolojide kaydedilen parlak başarılar, ilerlemeciliğin isabetine hamledildi ve bu görüş Türkiye'de Pozitivizm'le beraber resmi eğitim

Bazılarının 12 Eylül'ü ve ardından gelen Turgut Özal dönemini yakın Türk tarihinde bir milât gibi sunması beni hep rahatsız etmiştir. 12 Eylül bir askeri darbe idi; en geniş kapsamıyla bir devlet operasyonu. Lâçkalığın, hortumculuğun, gayrı milliliğin bu dönemle birlikte hız kazandığını ileri sürmek, kabahati görünmez hale getirmekten başka

"Müdafaa-i Hukuk", "Kuvayı Milliye" gibi isimler altında çoğunluğu internet üzerinden faaliyet gösteren yeni birlik, dernek ve benzeri teşekküllerin son günlerde "yükseliş"e geçmesinin üzerinde duralım. Yakın tarihte bu örgütler, devlet otoritesinin iyice zaafa uğradığı 1918 yılı sonbaharında kurulmaya başlandı. İnkılap tarihi kitaplarında halkın heyecanını

"Sen bana böyle yaptığın için şimdi benim de bu şekilde davranma hakkım var" noktasının geçilmiş olduğuna herkesin inanması lâzım. Bahane üreten illiyetlerin ilmeğinden yakalayıp "ama ben haklıyım" iddiasından vazgeçmek erdeminden bahsetmeliyiz. Daha açık konuşalım; Bozüyük'teki olaylar hakkında daha etraflı bilgi edinmek için birkaç gazeteyi

Anlaşılan yaz rehaveti bitti; havaların hafiften erkeklemesiyle birlikte bilumum fitne-fücur operasyonları da yavaş yavaş sahneye gelmeye başladı. Geçen cuma günü Fatih Camii çıkışında açılan pankartlar tenkide değmeyecek kadar kaba-saba mesajlar ihtiva ediyor olsa da zikre şâyan: "Cumhuriyet dalalet, hilâfet hidâyettir, Demokrasi küfürdür ona rıza zulümdür, ya demokrasi ile zillet,

Kimin için ne kadar lüzumlu olduğu bir yana, silah taşımak büyük bir nefis disiplini gerektirir. Halk arasında silaha bu mânâda "takma yürek" derler. Orta yaşlarda silaha heves edip biraz kemâle erişince ortalıktan kaldırıp satanımız çok olur; eskilerin tâbiriyle "hevâyic-i asliye"den, yani esas ihtiyaçlar zümresinden olmadığı

"Türk Silahlı Kuvvetleri, Cumhuriyet Rönesansı'nın kuruluşuna önderlik etmiş, çağdaş uygarlığı benimsemiş, sürekli bir kurumsal yapıdır. Bu onun sivil zihniyetinin en büyükkanıtıdır." Buyurmuş bir Türk büyüğü! Uzun uzadıya siyaset bilimi dersi vermeye hâcet yok; "sivil", kamu alanlarının dışında hükmi şahsiyetini sürdürebilecek derecede organize ve elbette

Futbol yorumcularının peynir-ekmek ister gibi takımlara transfer tavsiye etmesi çok eğlenceli doğrusu. Öyle ucuz tavsiyeler değil, en azından iki milyon Euro'luk siparişler. "Sol kanada mutlaka kaliteli bir yabancı alınması şart" diyorlar. Bu kesin reçete karşısında "Yerli olsa kurtarmaz mı?" diye soracak cesaret kalmıyor insanda.

İnsanları korkutmak gibisi yoktur; korkutarak yönetmek veya korkuları yönetmek, iknâdan ve mantığa hitab etmekten daha etkili. "Vaizler niçin genellikle galeyânı hatırlatır bir ses tonuyla, yüksek perdeden, çoğunlukla bağırarak ve azarlama üslûbuyla hitâbeti severler" diye düşünceye daldığımda vaizin ne söylediğini artık dinlemiyordum bile. Merkezden diğer camilere dağıtılan yayını ses