Belki yirmi sene önce, ya bir takvim yaprağında, büyük ihtimâl bir gazetenin edebiyat sayfasında gördüm o şiiri. Modern şiirden zevk aldığımı söyleyemem fakat o mısrâlar şair ilhâmından ötede bir şeydi; had derecede trajik ve yürek sökücü bir hikâyenin, ancak bir şair kaleminde yoğunlaşıp üslûba çekilmiş hali. Şairi o zaman merak

Saraydaki adamın tersine işleyen dehâsı önünde düğmelerimi ilikliyorum; bize her gün feryad edecek yeni bir konu bulmayı başarıyor. 55 milyon seçmenin iradesini buruşturup çöpe atmasını unuttuk; muhalefet, ‘seçimlerin iptalini' protesto etmek yerine yeni seçimlere hazırlanmakta. Başımıza gelebilecek her musibet bize revâdır ve haktır. Sahi siz ‘Anasayal Düzene Karşı İşlenen

Rotahaber'den Eşref Aydoğmuş, son zamanların en aydınlatıcı röportajında SP lideri Kamalak'a, AKP ile ittifak konusunu sormuş. Sayın Kamalak'ın ittifaka ‘yeşil yeşil' baktığını cevabından anlıyoruz, “Biz bu ülke için varız. Siyasi partiler ülkede barışı ve huzuru tesis için vardır. O manada biz, hangi parti

Baba... Sen hep “Evladım, bizim âdetlerimize göre genellikle kızlar kırmızı, erkekler mavi rengi tercih eder. Çek bakalım şu mavi elbiselerini de baba-oğul bir dolaşalım.” derdin. İyi ama sen şimdi neden kırmızılar içindesin? Hem neden yatıyorsun, kalk lütfen elimden tut ki yine beraber dolaşalım. Babacığım... Sen hep, “Korktuğunda gel yanımda yat.

‘Başbuğ'un birinci veliahdı Tuğrul Bey'in, ‘Ne yani, ülke hükümetsiz mi kalsın' şeklinde tezahür eden müthiş bir sorumluluk duygusuyla bakanlık görevine balıklama atlaması, babasının partisini zangır zangır sarsınca gazetelere gün doğdu. Böyle şenlikli, eğlenceli, magazin şeysilerine hasret kalmıştık. MHP cephesinden yükselen ‘sadakat, vefa, vatan, adamlık'

-Tatilde miydin Çekirge; görünmedin çoktandır? Ne diyorsun olup bitene, anlat da aydınlanalım? -Estağfirullah hocam ne haddime? Anlatmak için önce anlamak gerekir; anlamaya çalışıyorum sadece, aklım karışıyor... -Nasıl yani? -7 Haziran seçiminin anayasal ketenpereye getirilip yok sayılmasını anlayamıyorum meselâ. Milli iradeyse tecelli etti işte. Pekâlâ birkaç koalisyon hükümeti çıkardı bu tablodan.

Şu meşhur 45 günlük süre bugün sona eriyormuş; çetelesini tutanlara göz aydınlığı! Yeri gelince anayasanın en hurde teferruatını didikleyip buradan hüccet çıkartan ama işine gelmediğinde ise 103. maddedeki manidar yemin metnini tek ayak üstünde okuyanların takiyyesinden berîyiz. Yemine ihanet, doğrudan münafıklık alâmetidir. Hadis sahihtir ve hasen: “Abdullah b. Amr'

Cenab-ı Hak, şimdiye kadar gelip-geçen Müslüman ümmetleri, “Bakalım gücü elinize geçirince nasıl bir idare tarzı oluşturdunuz; zulme, açlığa, yoksulluğa engel olmayı başarabildiniz mi?” sualinden sigâya çekerse halimiz yamandır. İslamcıların, ‘dünyevî hayatı düzenleme' iddialarını saygıyla karşılıyor ama ısrarlarını anlayamıyorum. Dünyevi hayatın düzenlenmesi kavramından pratikte anlaşılması gereken ‘İslam devleti'dir;

7 Haziran seçimlerinden hemen sonrasında iyimserliğin tavan yaptığı günlerde, bir “devr-i sâbık” dönemi icad edilmemesi gerektiğini yazan ve bu yüzden eleştiriye uğrayanların biri de bendim. Bu temennimin gerekçesi şuydu: Yeni kabinenin ilk işi intikamcı bir atılışla 7 Haziran'dan önceki devlet kadrolarıyla didişmek olmamalıydı. Eski dönemin sorumluluklarını alelacele tasfiye

İşte reisin dediği çıktı. Kahretsin, adam yine haklı. Koalisyon felâkettir ve nitekim çok erdemli fakat birazcık müstafi ve sâkıt Ahmet Bey, onca fedâkârlık göstermesine, güzel bir koalisyon yapmak için elinden geleni yapmasına rağmen başaramadı. Bu öyle bir başarısızlık ki, maazallah başarsaydı bir çuval inciri berbad edecekti. Neyse ki ulu reis,

Ergenekon ve Balyoz davalarının bir şekilde düşürülüp, sanıklarına itibarları iade edildiği andan beri darbecilik, yürürlükteki kanunlara göre cürüm olmaktan çıktı. Bu durumda darbe kavramı hukukumuzda şöyle bir kıvam kazanmış bulunuyor: Başarılı darbe, kendisine yeni bir meşruluk alanı oluşturur; beceremezsen üzülme, burası Türkiye; yırtarsın bir şekilde... Mizah yapmıyorum. Bütün darbelerin babaannesi

Lenin'in hayatını okuyunca 70'li yıllarda yaşadıklarımızı ve uzaktan şahit olduklarımızı insan daha iyi anlıyor. Amip gibi bölünen, kendi arasında çatışan pek çok fraksiyon. Bir hülyâ uğruna adanan ve harcanan hayatlar, trajediler... Sosyalist kültür dergisi Birikim'in genel yayın yönetmenliğini de yürüten Ömer Laçiner hemşehrim olur.

‘Erken seçim var diye tercih değiştiren yurdum insanı kalmış mıdır acep?' diye homurdanırken baktım aa, yerde güzel bir gazetemizin magazin eki. Karatay hocam diyesiymiş ki, “Günde üç saat havuzda kulaç atın, faydasını görmezseniz ben de ne olayım!” Milleti bilmemne yerine koyarak oynanan koalisyon tuluâtları zaten tansiyonumu bilmemkaçlara getirmiş, belki

Balkondaki kokulu karanfil fidesi dün iki yerden çiçek açtı; pembe beyaz ve kırmızı. Çiçekçilerdeki hormondan çıldırmış katmer katmer fiyaka döktürenlerin ne değeri var? Tam bir senedir bu günü bekliyorduk ve işte geldi. Anneleri onlara hergün tatlı sözler söyledi, hatırlarını sordu, suladı, şımarttı, ihtimam gösterdi; halbuki o güzelliği söndürmek, beş paralık

Şimdi değerli arkadaşlar, ben şahsen saymadım, bizim akademisyen hocaların yalancısıyım. Diyorlar ki, 57 tane İslam toplumu vardır. Niye 57'dir, bunlar kimlerdir, böyle ayrıntıları geçiyorum. Mesela ‘72 fırka' denilseydi daha şık olmaz mıydı diye aklınıza gelebilir. Hani şu ‘Fırka-ı nâci' meselesi. Böyle bir sayı işte, önemli değil.

Bayram arifesiydi, eşi-dostu tebriklemek için telefonun rehberine şöyle baştan sona baktım. Neredeyse yarısı sadece bir isimden ibaret; aylardan beri ne benim elim onlardan birini aramaya varıyor, ne de onlar beni derhâtır ediyor. Silmeye kıyamıyorum. Onları rehberden silersem bütün alâkayı ve hukuku da kesecekmişim sanki... Bir sene kadar önce bazılarına, “Bayramdır;

-Senin baban bir entelektüeldi yavrum. Solun da sağın da saygısını kazanmış itibarlı, hoşsohbet, nükteperdaz bir insandı. Renkli bir akademisyendi. Sonraları siyasete merak sardı. Kim sebep olduysa önüne gelsin. Önce partili, sonra vekil, daha sonra bakan bile oldu. Siyasette her yükselişi, onun entelektüel vicdânında bozulmaya yol açtı. Kendi semasında bir yıldız

“Demokrasi'nin kalitesi' ölçülebilir mi?” Çocukça bir soru çünkü demokrasi kültürünün dibe vurduğu yerden yukarılara doğru baktığımızda cevabı çok net idrak edebiliyoruz. Ölçülebilir ve biz o şeyin dibindeyiz şimdi! Hani, “Pek meraklıysan çıkar üniformanı, cübbeni siyasete atıl” diye bir dayılanma tarzı vardı ya; işte, beğen-beğenme, adamlar parti kurup

Eğer Suriye sınırımız huzurlu ve Kürt meselesi diye bir derdimiz de olmasaydı, muhtemelen 7 Haziran seçimlerinden sonra bizimkiler ne yapıp-edip Yunanistan'a bulaşacaklardı! O olmadı Ermenistan veya İran; o da olmadı bir başkası... ama mutlaka dalacaklardı birilerine. O kadar açık ki! Şu an itibariyle “Senin niye şapkan yok bakayım”

2 Temmuz 1993 günü Sivas'ta feci olaylar yaşandı. Çoğunluğu Alevi 37 kişi Madımak Oteli'nde mahsur kalarak çıkan yangında hayatını kaybetti. 20 Temmuz 2015'te Kobani'nin yeniden inşasına moral yardımında bulunmak üzere Şanlıurfa'nın Suruç ilçesine gelen SGD (Sosyalist Gençlik Dernekleri Federasyonu) mensubu

Diyorsun ki şimdi yiğenim ‘Kur'an'a el basmak' felan nereden çıktı? Laikliğe aykırı değil mi filân? Aykırı tabii ama Kur'an anayasadan üstündür. Ne kadar üstündür? Anayasa'nın ilk dört maddesinden sonra üstündür. İlk dört maddede laiklik var mı? Var! Peki, çelişki var mı?

Seçim yapalı 50 gün oldu, yeni hükümetten ses-soluk yok; koalisyon çalışmaları derseniz, “iyi iş çabuk çıkmaz” düsturunca gamsız bir tempoda ilerliyor ama müsterih olalım. AKP eksik olmasın, ülkeyi hükümetsiz bırakmadı, işlere eskisi gibi vaziyet ediyor ve hatta eskisinden daha da muktedir bir havası var. Muhalefetimiz üstünden Volkswagen geçmiş tavuk gibi

Havuz gazetelerinin ‘İşte böyle vururuz, hizaya getiririz' yollu laflarına bakmayın siz. Güyâ operasyonun hedefi, Suriye'nin kuzeyinde IŞİD'in, Irak'ta ise PKK'nın tehdidini kurutmakmış. O tehdit kaynakları en azından üç seneden beri faaliyetteydi ve o zaman değil de şimdi şahinleşmek için geçerli hiçbir

Bu yazıyı kaleme alıp almamak konusunda tereddüdlerim var. Haldun Taner, “Yalıda Sabah” adlı hikâye kitabında buna benzer bir iç hesaplaşmasından bahsediyor; diyor ki, -Yazsam mı yazmasam mı diye hâlâ kararsızım. Yazsam aklımdan şüphe eden çıkabilir, yazmasam yazarlık vicdanıma yediremiyorum. Korkunun kalemine yapışması ölüm demektir yazar takımına. Yazar dediğin yazacak. Açıksözlü

Birdenbire gündeme düşen cinayetler, bombalar, suikastlar, pusular, sert demeçlere bir mânâ vermek zordu. Birbirinden ölesiye nefret eden iki terör örgütünün aynı anda Türkiye'ye saldırıya kalkışması da garipti. Derken önemli bir gelişme yaşandı ve en azından ben bunca fitne eylemini anlamlandırabilecek bir cevaba ulaştığımı zannediyorum. Gelişme şu: Şimdiye kadar