Avrupa Birliği’nin üzerinde karabulutlar dolaşıyor; kuruluşundan bu yana çeyrek asır bile geçmeden birliğin mâli yapısındaki ârızalar dikkat çekmeye başladı. Vaktiyle girmeye pek istekli olduğumuz hâlde senelerdir üyeliğimizin sürüncemede bırakılması yüzünden biz Türkler, Avrupa Birliği’nin düştüğü mâli krize bakıp gizlice “Oh olsun” diyor muyuz bilemiyorum. Meseleyi hissî planda değerlendirmeden

İnsan boyunu aşan derinlikte bir ırmaktan geçmek zorunda kalan birisi, karşı yakada yeniden kuru elbiselerini giyebilmek için ne yapar? Çare tektir, -ki bazı filmlerde benzer sahneleri görmüşüzdür- elbiselerini suyun üstünde tutarak karşıya yüzerek geçmek. Zahmetli ve marifet gerektiren bir uğraş fakat kaçınılmaz. Teknolojik gelişmelerin, yeni toplumsal münasebetlerin ve üretim tarzlarının

Erciş depreminin öğrettiklerini bu defa unutmayalım; aktif deprem kuşağı üzerinde yaşamaya mecbur oluşumuzu, bu defa olsun fırsata çevirmeyi başarabilmeliyiz. Depremden sonra Başbakan’ın gösterdiği siyasi kararlılık ümit vericiydi; her büyük deprem sonrası yaşadığımız, “Bu defa dersimizi aldık; bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak” enerjisini şimdi vakit kaybetmeden işe dönüştürmek

Sonda söyleyeceğimi başta ifade edeyim: Kurbanla yaklaşacağız. Hac Sûresi’nin 37. Âyetine bir kere daha eğiliyoruz: “Elbette onların ne etleri, ne kanları Allah’a ermez, velâkin ona sizden olan tekva erecektir, böyle onları size müsahhar kıldı ki size yolunu gösterdiğinden dolayı Allah’ı tekbir ile büyükleyesiniz, ve müjdele o vazifelerini

Gazeteciler ve Yazarlar Vakfının ikinci başkanı Cemal Uşşak, “Biz dindarlar Kürtlerin ızdırabını hissetmedik” anafikri ile özetlenebilecek mülakatından dolayı bizim cenahta hayli eleştiriye, târize ve siteme mâruz kaldı; bu meyânda Aksiyon yazarı sütun komşum Ahmet Taşgetiren’in “Ah şu dindarlar” başlıklı târizini tebessümle okudum. Kendi nâmıma hem Cemal Uşşak’a hem

Ağaçlara bakmaktan ormanı göremiyoruz bazen. Türk toplumu yeniden PKK ve uzantılarının şiddet tehdidi altında yaşıyor. Kürt meselesi hakkında bir kere daha silah ve bombaların tehdidi altında düşünmeye zorlanıyoruz. Silahla siyaset yapmaya kalkışanlar, ordunun, parlamentonun, emniyet güçlerinin, eğitim camiasının veya resmî kuruluşların yanında artık doğrudan toplumu da hedef alıyorlar ve şiddet