Anayasasını yazmakla uğraşan bir toplum olmanın olumlu tarafını görmezden gelmeyelim; bu noktaya erişmek için hayli bedel ödendi ama hâlâ anayasa gibi temel hukuk belgesiyle uğraşıyor olmak, en az esas kadar önemli ayrıntılar üzerinde durmamızı geciktiriyor. Yeni bir anayasa yapmak toplumla devlet arasındaki ilişkileri yeni baştan tanzim etmek demektir. Anayasa aslî,

Dikkat çekici bir tevâfuk oldu; geçen haftaki yazımın sonuna eklediğim, “Rektör seçimleri garâbeti” notu, Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün hafta içinde yaptığı “Her üniversiteye iki rektör” teklifinden üç gün önce kaleme alınmıştı. Cumhurbaşkanı, her üniversiteye biri akademik, diğeri idari olmak üzere iki rektör atanması teklifinde bulunurken, “Mevcut sistem, doğrusu çok zorlandığım,

Genelkurmay’ın 28 Şubat döneminde tek yanlı, keyfî bir kararla bazı basın kuruluşlarına koyduğu akreditasyon yasağını yine tek yanlı (kısmen) bir kararla kaldırmasına sevinmeli miyiz? Yoo... Aralarında Zaman, Cihan, Aksiyon, STV, Kanaltürk, Bugün gibi yayın organlarına konulan ambargo, adı geçen basın kuruluşlarının haber yapma imkânlarını fiilen daraltıyor değildi. Kezâ bu

Cevaplanması gereken en önemli sual şudur: “Başbakan’ın yönetimindeki hükümet ve yasama gücü, esas itibariyle muhafazakârların taleplerini mi yerine getiriyor, yoksa toplumun geri kalan kısmını nasıl muhafazakârlaştıracağı yolunda kendi programını mı uyguluyor?” Bu soruya cevap arayalım. Sualin birinci kısmına cevap verebilecek durumdayım çünkü muhafazakâr olduğu varsayılan kitlelerin taleplerini iyi-kötü, dile

İnşaat ve emlâk sektörünün sözcüleri, piyasaların (üstelik birkaç yıldan beri) durgun olduğunu ileri sürerken, gazete ve televizyonlarda gayrimenkul reklâmları göz kamaştırıyor. Durgunluk anlarında reklâma yönelmek elbette mâkul bir fikir; bu derecesi, sektörde gerçekten durgunluk olup olmadığı yolunda şüphe uyandırıyor. Bu meselenin uzmanı olmadığım için yanılabilirim; konunun dikkatimi çeken yönü büyük

Başbakan’ın “Başkanlık sistemini tartışalım” teklifini hangi çerçevenin içine koymak lâzım; Türkiye’nin, kendi anayasasını yazmaya başladığı günlerde, bütün anayasa metninin neredeyse yeni baştan yazılmasını gerektirecek bir değişikliği gündeme getirmek ne anlam taşıyor; Başbakan teklifinin içini izah edecek açıklamalar yapmadı, belli ki konunun tartışılmasını, kamuoyunun bu hususta bilgilenmesini istiyor; belki

“Sol cenah”ın Türkiye’de, hadi Frenkçe tabiriyle söyleyelim, büyük bir kredibilitesi var. Bilim ve sanat denilince; medya, entelektüalizm denilince sol fikriyatı benimsemiş insanların kendiliğinden ehil ve söz sahibi oldukları varsayımını kimse reddedemez. Bu tesbit hoşuma gitmese de aynı fikirdeyim ve küçük bir örnekle tezimi tartışmaya açacağım. Eğer Taraf gazetesi,

Kumarbazlar hîle yapabilirler ama kendilerine hîle yapılmasına kesinlikle hoşgörüyle bakmaz, öfke duyarlar; bu tesbit, bütün kumarbazların hilekâr olduğu anlamına gelmiyor, sadece “oyun ahlâkı”nın gerekliliğini vurgulamak amacında. Her neviden oyunu çekilir ve câzip kılan oyun ahlâkıdır, yani oyunun kuralları; oyun ahlâkının vazgeçilmez kurallarından biri şudur meselâ; “Oyun esnasında kural değiştirilmez,

Fransa’da Marine Le Pen liderliğindeki “aşırı sağcı” Millî Cephe, cumhurbaşkanlığı seçimlerinde şaşırtıcı bir yükseliş kaydederek oylarını yüzde 19’a çıkardı ve üçüncü parti durumuna geldi. Bu haber, çoğumuz için anlamı belirsiz bir mahiyet taşıyor. Çünkü biz, sağ ve sol kavramlarını Türkiye’de kabul gören karşılıkları üzerinden algılıyoruz. Türkiye’de

Cumhurbaşkanlığı Genel Sekreteri Prof. Dr. Mustafa İsen’in, muhafazakâr estetik ve sanatın normlarını ve yapısını oluşturmak yükümlülüğünden bahseden beyanatı hayli yankı buldu ve muhtelif yorumlara yol açtı. Mustafa İsen, sahasında verimli eserler kaleme almış önemli bir Türk edebiyatı âlimidir ve sözleri, hem şu an yürüttüğü görevi hem de konuya içeriden

“Kentsel dönüşüm”, kötü bir Türkçe ve ne yazık ki dil meselesine aldırış etmeyen bürokrat ve akademisyenler yüzünden bir çirkinlik hâlinde dilimize yapıştı kaldı. Pekâlâ “şehir dönüşümü” de tercih edilebilirdi. Nişanyan’ın etimolojik sözlüğüne göre kent İranî menşelidir, Sogdca’dan geliyor ve 20. yüzyıla kadar küçük yerleşim yeri mânâsına kullanılırken “Devrim”

Üniversitede görev yaparken ara sıra üniversiteye giriş imtihanında sorulan yayımlanmış Türkçe sorularına göz atar, “Bakalım ne kadarını yapabileceğim?” diye kimselere sezdirmeden kendimi ölçmeye kalkışırdım. Sonuçta daima, soruları hazırlayanlara belirgin bir saygı hissi duyarak imtihanı yarısında terk ettiğimi hatırlıyorum; sorular oldukça ağır ve seviyeli bir nitelikteydi; basit kuralların ötesinde bir metnin

Başlıktaki soruyu, “Kürt sorunu” için sordum. Aslında o soruyu sormak bile, Ankara adına birçok şeyin zaaf çerçevesinde görüldüğünün işareti. Öcalan bir stratejinin merkez insanı, Ankara’da, diyelim Cumhurbaşkanı, Başbakan, MGK, öteki stratejinin merkez insanları, kurumları. Türkiye ile ilgili stratejik hesap yapan uluslararası odaklar da var. Bu odaklar, iki ana aktör

Mahalli idarelere daha fazla yetki ve sorumluluk tanınması için devlet eliyle yapılan araştırmada görev alan bir arkadaşım şöyle demişti: “Türkiye, çok daha önceden yerinden yönetim uygulamasına geçebilirdi; devleti bu konuda katı ve evhamlı kılan husus Türkiye’nin batısı ile doğusu arasındaki sosyolojik fark oldu”, yani kısaca Kürt Meselesi diye adlandırdığımız

Osmanlı tarihinin en utanç verici mağlubiyetini teşkil eden Balkan Harbi’nin sebeplerinden biri de, tarihçiler arasında “Kiliseler Kanunu” diye bilinen düzenlemedir. 3 Temmuz 1910 tarihinde İttihat ve Terakki Hükûmeti tarafından çıkarılan Kiliseler Kanunu, Balkan topraklarındaki beldelerde, farklı kiliselere bağlı gayrimüslim nüfus arasındaki idari anlaşmazlıkları çözüme kavuşturuyordu. Çözüm çok basitti; ihtilâf

15. sene-i devriyesinde 28 Şubat, dönemin mağdurları tarafından bir kere daha kınandı, eleştirildi, yeni araştırma ve incelemeler yapıldı, yeni şahitlikler konuşuldu. Neredeyse bir ansiklopedi dolduracak hacimde yer tutan 28 Şubat yayınlarına hâkim olan genel edâ, yakınma ve karşı tarafı tenkitti. Özeleştiriye hiç rastlamadım desem yeridir. Futbol basını, taraftarın gönlünü hoş

Geçen sene aralık ayında Hollanda’da idim. Amsterdam bölgesinde, yoğun mesaisinden fedâkarlık ederek bana yöreyi gezdiren Cihan Haber Ajansı muhabiri sevgili hemşehrim Basri Doğan’la sohbet ederken söz döndü dolaştı, Hrant Dink’e geldi. Doğan, Kasım 2006’da Hollanda’nın uluslararası yardım kuruluşlarından Oxfam Novib tarafından her yıl verilen “Pen

Son yıllarda, “yazarlık raconu” diye bir dizi yazılı olmayan kurallar edebiyatı geliştirildi. Buna göre, yönetim yazara katiyen karışmamalı, ona herhangi bir fikir telkin etmemeli ve yazdıklarını olduğu gibi yayımlamalıdır. Aksine davranırsa basın hürriyetini zedelemiş, hatta suç işlemiş olur. Genel çerçevede bu gibi “dilek ve temenni”lerin isabetinden söz edilebilir ama

The Independent gazetesinde yayımlanan ‘Türkiye’nin ekonomik mucizesi artık zeval mi buluyor?’ başlıklı yorum yazısı, tahmin edileceği üzere Türk basınında anında yankı buldu. Bazı Türk yorumcular, çok daha atik davranarak gazetenin web sitesinde yayımlanan makalenin altında, artık aşinası olduğumuz polemiklere girişmekte dakika sektirmediler. Bunlardan biri çok manidardı: “Bunlar İmam-Hatiplerin, Fethullah’

12 Eylül darbesinin yargı karşısına çıkarılması ve yeni Anayasa hazırlıkları, hukuk doktrini cephesinde ilginç, hatta tuhaf diyebileceğimiz görüşlerin ortaya çıkmasına sebep oldu. Bunlardan ilki, Kenan Evren ve diğer darbeci komite mensuplarının asla yargılanamayacağını ileri süren ünlü bir hukukçuya ait. Özetle şöyle diyor: “Evren ve arkadaşları, halk oyuyla kabul edilen 1982

Her şehir değişir, fizik itibariyle tazelenir, değişime uğrar; bu kaçınılmaz bir şey. Türkiye’de şehirlerimizin başına gelen şey, açık-seçik ifadesiyle şehirlerin yağmalanmasından başka bir şey değil. Şehirler, yüksek rant değerleri üretmeye elverişli yerleşim yerleri. Üretilen rantın, yani arazi değer artışından doğan karşılıksız gelirin doğru ve âdil dağıtılmış olması gerekirdi. Rant

Büyük meseleleri konuşup tartıştıktan sonra küçük ayrıntıları önemsememek zamanla kötü bir tabiat hâline geliyor; bunlardan ilki artık bayramdan bayrama hatırladığımız trafik meselesidir. Halka ve hükümete yönelik darbe teşebbüslerinden, şike rezaletlerinden, Kürt meselesinden, milletvekili maaşlarından ufak meselelere zaman kalmıyor. Öyle ya, trafik dediğiniz küçük meseledir ve çözümü son derece kolaydır. Ümitsizliğe

Görünen o ki, önümüzdeki yıllarda, özellikle 3 yıl içinde Ermeni tehciri meselesi daha yoğun ve yaygın bir şekilde Türkiye’yi sıkıştıracak; diplomasimizin ve yurtdışında yaşayan Türklerin iki ayağını bir pabuca sokacak. Şimdiye kadar 1915 Tehciri’ni, neredeyse ezberlediğimiz beylik bahânelerle savuşturmaya çalıştık, kendimize göre bir savunma mekanizması kurduk; ara sıra

80’li yıllardı; bir gün, yaşadığım şehrin belediye başkanı, en büyük yatırım hamlelerinden biri olarak, çarşının tam merkezindeki birbirine yaslanarak eski arasta nizâmının izlerini hâlâ sürdüren dükkânları yıktıracağını, yerine “modern, çok katlı” bir alışveriş merkezi kurarak şehrin imajını güzelleştireceğini ilân etti. Birkaç kişinin içi cızz etti; birisi de bendim; ahali

Yüzde 50 miktarında oy ne demek? Anlamı açık, bilumum ahali, nâm-ı diğer milletin ta kendisi demek. İki kişiden biri, kuvvetini bir yerde teksif etmek için irâde beyanında bulunuyorsa bunu partinin kara kaşına-kara gözüne hamletmeden evvel, ahalinin neleri ne suretle, nereye doğru değiştirmek istediği meselesi uzun uzadıya tahlil edilmelidir. AK Parti