Aksiyon haftalık bir dergi; haftalık bir dergide yer alan her yazı ve haber, günlük gazete kadar olmasa da aktüaliteyi takip etmek, bu açıdan diri kalmak zorundadır. Geçen hafta başında Türkiye’nin en canlı gündemi, MEB’deki fişleme rezaletiydi. Salı sabahı âniden başlatılan savcılık operasyonu Türkiye’yi sarstı ve bu yüzden

Geçen hafta bu sütunlarda dile getirilen iyimserlik, kısa zamanda aşındı; ortam yeniden sertleşti. MGK kararıyla resmileşen irticai faaliyetleri takip direktifinin hâlâ uygulanmakta olduğunun anlaşılması tansiyonu yükseltti. Her ne kadar, “Lâf olsun kabilinden rutin uygulamalardır; gereği yapılmamıştır” denilse de skandalı ortaya çıkaran gazete haberlerinin ağır suç olduğu, hatta vatana ihanet teşkil

Biraz yatışmaya yüz tutmuş olsa da şu hay-huy ve patırtı içinde bu fikri seslendirmek pek tuhaf olacak belki ama galiba hakikat bu: Hizmet çevresinden kime sorsanız, her şeye rağmen AK Parti yönetimini ve Başbakan Erdoğan’ın liderliğini kolayca feda edilebilir bulduğunu söylemeyecektir. Evet, herkes çok ateşli, hatta sinirli ama soğukkanlılıkla

Gayet iyi hatırlıyorum; yeni bir anayasa için hazırlık yapıldığı günlerde, kamuoyunda iyi tanınan birkaç hukukçu özetle şöyle yazmışlardı: “TBMM yeni bir anayasa yapamaz. Meclis anayasa yapmaya değil, ancak mevcut anayasayı kısmen değiştirmeye yetkilidir. Anayasaları ancak ‘Aslî kurucu iktidar’ yapar; 27 Mayıs darbecileri bu türden bir iktidar tesis etmişti meselâ; kezâ

Siz bu yazıyı okurken, o gündem bile çoktan değişmiş olabilir. Geçen hafta ortasında şöyle bir durum yaşadık: Dershaneler konusunda sinirlerin iyice gerildiği bir ortamda Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç, yine her zamanki güler yüzlü ve tesellibahş tavrıyla gazetecilerin karşısına geçerek “Yüreğinizi soğutun. Başkası söyleyince dikkate almayabilirsiniz ama ben söylüyorum” diye başladığı

Kutuplaştırma ve gerginlik yaklaşımı, kısa vadede kârlı bir eylem gibi görünebilir. Kamuoyu anketleri de öyle söylüyor zaten. Gezi’den sonra iktidar ve ana muhalefet partilerin destekçi oranındaki görünür artışın en bâriz sebebi, seçmeni korkularından kavrayarak kendi saflarına çekmekti; bu yaklaşımı hemen fark etmiş ve ikaz etmiştik: Siyasi partilerin çıkarına görünen

Nesildaşlarım olarak yarım yüzyılı çoktan geride bırakmış olmanın verdiği alışkanlık ve görgüyle geçmiş zamanı sanki herkes biliyormuş ve sağlam bir veri bankası hâlinde hafızasında bulunduruyormuş gibi değerlendirme hatasına düşüyoruz. Hâlbuki genç kuşak başka bir dünyayı ve kendi tecrübelerini yaşıyor. Bu yılın haziranında Gezi Parkı’nda bazı hükümet icraatlarını eleştiren gençleri

Eğri oturup doğru konuşalım. Mustafa Sarıgül, 12 seneden beri icraatına devam eden bu hükümetin ömrüne nihayet vermek için girişilmiş en meşrû projenin adıdır. Proje meşrûdur; çünkü hükümeti -aynen Başbakan’ın dediği üzere- seçimle, halkın oyuyla değiştirmeyi amaçlıyor. Bu projede askerî darbe yok, darbe teşebbüsü yok, suikast yok, Gezi benzeri köpürtülmüş

Demokrasi’nin eski Yunan’daki hâli, sadece ‘ilk’ olması bakımından bir mânâ ifade ediyor. ‘Atina demokrasisi’nin bugün tekrar edilebilir hâli yoktur; düşünülmelidir ki eski Yunan’da demokrasi, ancak köle gücüyle ayakta duran bir ekonominin boşa çıkardığı az sayıdaki vatandaşın bir nevi fantezisinden ibaretti. Demokrasi batıda neşvünemâ buldu; ne var

“Andımız”ın kaldırılması, genellikle Türk menşeli olmayan öğrencilerin tâbi kaldığı muamele öne çıkarılarak tartışıldı. Köken itibariyle Türk olmayan bir öğrenciye her sabah metazori, “Türk’üm” andı söyletmenin kabul edelim ki incitici, nefse gîran gelen bir yanı var. Andımız’ın tarihî gerekçesine bakalım: Bütün nüfusu Türk kabul etmek Cumhuriyet’in “Osmanlıcı”

Ona gıyabında kısaca “Nevzat Ağabey” derdik; Ağabey sıfatı, bu camiada pek az insanın üstünde bu kadar yakışıklı durur. “Galip Ağabey” gibi meselâ... Adını ilk defa 70’li yılların başlarında yayına başlayan Devlet dergisinde görmüştüm. 1941 doğumlu olduğuna göre otuzlu yaşlarının ilk ayları olmalı. O çok hareketli, vurdusu-kırdısı bol dönemde Nevzat

Bir hafta önce açıklanan demokratikleşme paketinin en dikkat çekici maddesi bakış açısına göre değişebilir. Seçim sisteminde değişiklik, partilere hazine yardımı, anadilde eğitim gibi başlıklar hakikaten önemli muhtevalar taşıyor. Bunun yanında pakette, “Niçin daha önce düşünülmedi, niçin bekletildi, olmasa aklımıza gelmezdi” dedirtebilecek cinsten ikinci derece önemli unsurlar da mevcut. Benim açımdan

Büyük takımların taraftarlığı, sırf sportif olmak mahiyetini hiçbir zaman kazanamadı. Yakın zamana kadar bu olguyu sosyoloji biliminin kavramlarına sığdırmaya çalıştık; ne var ki artık konu ‘dinî’ bir nitelik arz etmeye başladı. Saçmalığın bu kadarını fazla bulabilirsiniz ama iki olgu arasında şaşırtıcı benzerlikler var. Dinler, ona inananlar bakımından mahiyeti sorgulanamaz bütünlerdir;

Şişli Belediye Başkanı Mustafa Sarıgül, yakın dönem siyasi tarihimizde çok dikkat çekici bir figür olarak isminden söz ettirmeye devam ediyor. Şişli seçmenlerinin teveccühüyle başarılı bir başkanlık kariyeri sürdüren Sarıgül, kariyerini siyasetin yüksek zirvelerine taşımak için yıllardır ilginç bir mücadele veriyor. Sarıgül’ü sıradan vatandaş, en olmadık yerlerde duvarlara yazılmış ‘Çare

Cemevlerinin, hukuki statü itibariyle bir “ibadethane” sayılması yolundaki fikir, yüzeyde pek görülmeyen ve kökü hayli derinlere gittiği anlaşılan bir polemik konusu hâline geliyor. Geçen hafta Ankara Mamak’ta cemevi ile camiyi aynı avluda buluşturan tesisin temel atma töreninde bazı Alevi grupları protesto gösterisi yaparak işi polisle çatışma noktasına kadar vardırdılar.

Türkiye’de sol muhalefet, “Gezi” örneğine takıldı kaldı. Hükümetin öngörüsüzlüğü ve hadiseyi iyi teşhis edememesiyle sivil muhalefet tarihimize neredeyse bir destan gibi yazılan Gezi olayları, “Bir daha bunun benzerini nasıl icat edebiliriz?” arayışlarına sahne oluyor. Ankara’da ODTÜ içinden geçecek yol için ağaçların kesileceği bahanesiyle Gezi benzeri bir direniş örgütleme

Hükümet ile Hizmet arasındaki soğukluk, pek telaffuz edilmese de tatsız ama memleketin en mühim meselesini de teşkil etmiyor. İlişkiler daha da soğuyabilir veya ılımanlaşabilir; düşündüklerimin bu hadise ile hiçbir ilgisi yok fakat nedense bu iletişim özürlü dönemeçte yazılanlar hep başka türlü değerlendiriliyor ve yerini bulmuyor. Önümüzdeki yıl yapılacak kritik seçimlerin

Türk kamuoyu, başta hükümet olmak üzere sosyal medya cereyanları ve kitle gösterileri ile Mısır’daki darbe yönetimini lanetliyor; bu haklı tepki, iki ülke arasındaki ilişkilerin olması gereken hali hakkında düşünce açıklamayı âdeta riske sokuyor. Son günlerde en sık tekrarlanan suçlamalardan biri, “Sen Sisi yanlısı mısın; Suudi Kralı Abdullah’dan ne

Bir otobüste veya gemide yolculuk edenlerin, son derece tabii olduğu için farkına bile varmadıkları bir husus vardır. Herkes, yolculuk bitene kadar müşterek bir gaye etrafında zımnî bir beraberlik içindedir. Bu yüzden aracın arıza yapmasını, kaza geçirmesini, gecikmesini veya yanlış yola girmesini istemez, yolculuğun hadisesiz geçmesini arzu ederler. Yol bitince, geçici

Türkiye’nin Suriye politikası tutmadı. Detaylarına girmiyorum; ama bu politikanın iyi hesap edilmemiş olduğunu ve ülkeyi hayli sıkıntıya soktuğunu söyleyebiliriz. Bu öngörüsüzlüğün elbette bir maliyeti var. Türkiye’nin Suriye siyasetini biçimlendirenler seçim sandığında yaptıklarının bedelini -her neyse- ödeyecekler. Mesele bundan ibaret değil ama. Son yarım asırda dikta yönetimleriyle idare edilen

Bütün hayranlığımıza rağmen Batı’yı yarım-yamalak tanıyamamış olmanın bedelini hâlâ ödüyoruz. Yıllar, hattâ asırlar sonra aynı noktaya yeniden döndüğümüzü fark etmek can sıkıcı. Batılı ordular karşısında uğradığımız hezimetlerin akabinde gelen Batı tutkunluğu, pratikte şu yanlışa kapılmamıza sebep oldu; değerler sistemimizi yani, lügatimizi de değiştirdik. Cemil Meriç, “Kâmus, namustur” derken bu

Kürt meselesinin çözümü için hayli mesafe alındı; çözüm sürecinde kamuoyu iyimser bir beklentiye girdi. Şimdi bütün beklentimiz PKK-BDP çizgisinin “silah tehdidine dayalı siyaset” üslûbundan vazgeçerek meşrû siyaset düzleminde sistemin bir parçası haline gelmesi. Beklenti büyük; buna mukabil PKK-BDP çizgisinin silahsız siyasete geçmeyi kabul edeceği hakkındaki karamsarlık giderek yoğunlaşıyor. “Bir an

Şu meşhur 35. Madde’nin âlâ-yı vâlâ ile kaldırılmasından hiç şüphesiz memnunluk duydum. Aslına bakılırsa iki sene önce de yapılabilirdi bu değişiklik. Doğrusu niçin bu kadar beklendiğini ve ertelendiğini anlayabilmiş değilim. Acaba “Yeni bir anayasa veremeyeceğiz, şimdilik 35. Madde ile idare ediniz” demek mi isteniyor diye düşünüyorum şimdi. Siyaset adamlarının

Bir hafta önce, doğrusu onca önemli olay arasında kimsenin pek dikkatini çekmeyen bir hadise cereyan etti. İstanbul Belediyesi’nin üç hafta emek vererek yeniden düzenlediği şu meşhur Gezi Parkı, halka açıldıktan üç saat sonra yeniden kapatılıp gece saatlerinde tekrar açıldı. Park açılışlarının bir anlamı var fakat ‘Park kapatılması’ tuhaf ve

Geçen hafta çarşambayı perşembeye bağlayan gece resmen bir “dejavu” hissi yaşadık; elbette yaşı elliyi geçkinler için. 27 Mayıs günlerini öncesi ve sonrasıyla yaşayanlar için Mısır’daki askerî darbe tam bir hafıza tazeleme temrinini andırıyordu. Bir defa ordu “emir-komuta zinciri” içinde görünen bir fiyaka ile seçimle gelmiş bir iktidarı, kardeş kavgasına